Shpirt n'poezinë time
Zemër t'kam n'poemë
Dhe e artë më je
Shqiponjë e bekuar
N'flamur e lartësuar
N'qiell që fluturon
Ishe kataklizmë
N'zezonë e në krizë
Në netët e errëta
T'furtunës, t'stuhisë
Shpesh ishe pa gjumë
Shëmbëlleje n' një lumë
Ishe mort dhe dasmë
Kështjellë e lartësuar
Prore e papushtuar
Ishe dhe je plagë
E dhembjes dhe e mallit
Ishe shkëndijë shprese
Sot je xixë e strallit
Dot nuk je njëngjyrëshe
Por je kuq e zi
Je fushë e paanë
Je kopshi i lulëkuqeve
Je e Shqipnisë nanë
Je tokë e mallkuar
Nga dreqi e i biri
Je shkëndijë e ndezur
Je gur xhevahiri
Je dritë që zbardhëllon
Je xixë që flakëron
Je dhe ishe çdoherë
Varr e ferr për të tjerë
Që u munduan prore
T'mirrnin besë e nder
Betejë e përgjakshme
Ëndërr e pakapshme
Fole që i rritë shqipet
Je vetë krahu i shqipes
I prerë n'fluturim
Je vetë plaga ime
Që m'vret,, m'djeg në shpirt
E djegur, e rrënuar
Gërmadhë e shkatërruar
Kur erdhën taborret
Për të të nënshtruar
Më je shtat i gurtë
Në kohë ringëllon
Njëqind herë u vrave
Por sërish po jeton
O melhem i dhembjes
Për plagët e mia
I pashuar mall
N'zemër sa një mal
Më je dritë e yllit
Më je lot i syrit
Shpesh i hidhur bar
Dhe kore e tharë
