“Bëmat i ke shkruar nën lëkurë
Veprat për njerëzinë s’vdesin kurrë”…
S’të kam njohur Dodë, s’e kam ditur
Që një bir Lure rrënjë e degë
Çdo punë e vepër e ka ndritur
Me zemër bujare në këtë jetë.
Në vorbulla jete gjithë trazime
Ku njeriu shpesh humbet udhë
Të falësh dashuri dhe bekime
Në batica të errëta s’bie kurrë…
Dodë Doçi, Dodë Lurian Djali
Bëmat i ke shkruar nën lëkurë
Gen i pastër, gjak krenarë shqiptari
Veprat për njerëzinë s’vdesin kurrë…
Ti model i thjeshtësisë njerëzore,
Ti i papërtuar, në çdo punë
Veç mirësi iu fal njerëzve prore
Kush ka ftohtë e mbulon me gunë.
Kush zbuluar endet në vetmi
Kush shkon me baticat fyt më fyt
Ti i ndez në vatër zjarr të ri
Për vepra të mira gjithkënd nxit.
Dodë Doçi me miq e shokë shumë
Me urtinë e fjalës dhe mendimit
Në vend të fjalëve bënë punë
I bën vend urtisë dhe maturimit…
Nuk e dehin lavdet, metaforat
Nuk e mposhtin kurrë vështirësitë
S’ia tregojnë dot rrugën rrypat, horrat
Ai në shtigje zemre ndjekë yjësitë…
Bota iu përket guximtarëve
Atyre që kalërojnë përmbi dallgë
Nuk ka kurrë kohë të barbarëve
Ka kohë të atyre që s’dorëzohen kurrë…
Koha e Lurës, kohë e historisë
Të ka nxitur mik ty ndër shtegtime
O simbol i vetë Urtësisë
Vjen natyrshëm ti në këngën time…
S’të kam njohur Dodë, s’e kam ditur
Që një bir Lure degë e rrënjë
Për lurianët çdo vepër ka nxitur
Ndaj zemrat luriane dot s’e nxënë…
