Poezia është testamenti i jetës, i miqësisë dhe dashurisë, ndërsa bota kuptohet më së miri përmes shpirtit të poetit. Vëllimi respektiv është një kontribut i veçantë i poetit të dashurisë i cili tashmë e ka krijuar profilin e tij me vlera të veçanta letrare. Libri “Dashuri Hyjnore” dëshmon se autori shqiptar ka moral, dinjitet, integritet dhe karakter. Cili është karakteri i shqiptarëve, sipas një autori të huaj?
Shqiptari, sipas shkrimtarit rumun Dem. Abeleanu, është mbret i maleve, gjuetar, bari, ushtar trim, apo kaçak. Ai e nënvlerëson punën e detyrueshme, që e shndërron njeriun në skllav. Nuk din t’u nënshtrohet, veçse zakoneve të veta, dhe se dëgjon tjetër kend, veç armës së vet. Roli i tij historik, është i ndërlidhur ngushtë me natyrën e vet, dhe natyra e vet, me atë të vendit të vet. Shqiptari, që banon në një zonë malore, pa patur kontakt me qytetet, pa arsim dhe pa kurrfarë kulture, ka qenë dhe ka mbetur një popull trim, që meriton të jetojë, ngase te ai gjejmë: karakterin lojal, sinqeritetin dhe fjalën e dhënë, gjë kjo që zatetet rrallë te popujt e kulturuar të Evropës. Kur Shqipëria e përfitoi pavarësinë, kombi i shpalli të drejtat e shenjta të individit. Shqipëria nuk mund të jetojë e izoluar. Një gjë e tillë, është kundër interesave të saja kombëtare. Arbëria e Skënderbeut nuk do të zhduket kurrë. Ajo ka njohur kohëra të errëta, dhe ardhmëria, është e atyre që nuk dëshprohen. Me këto fjalë, në vitin 1928, e mbyll librin Albania, shkrimtari bukureshtar, Dem. Abeleanu.
Remzi Basha vjen në faqet e kësaj vepre me poezi ku zotërojnë subjekte me karakter erotik dhe patriotik. Autori shkëlqen me vargje kushtuar dashurisë. Erosi i autotit shqiptar nuk ka të bëjë me pornografinë, por me subjekte kushtuar zanës së tij që e frymëzon: ” Zanë e shpirtit tim/ Po të shpie gjithandej/ Të ma përmbushish shpresën/ E fshehur në mendime. (Dëshira). Janë vargje të mbrujtura me iluzione e dëshira që depërtojnë në shpirt. Remzi Basha është poeti i dashurisë që noton në një anije me fjalë. Ai ka fat të jetë i nderuar me libra që e bëjnë historinë. Libri i tij më i ri është përmbushja e një ëndrre për të vajtur nga drita në dritë. Fjalët e tij janë lumturia e zemrave të lexuesve.
Autori shëndrit me fjalë fluturuese, të denja për komentim, meditim dhe admirim. Ja drita e shenjtë e adhurimit! Ja porosia e dardanëve në vendin e shenjtë ku digjemi si dielli! Nuk e kemi harruar farën, por jemi degdisur me burimin, dhe i kemi harruar herronjtë! Në varfëri e kemi popullin, siç janë mjegullat në qiell. Në qiell janë tubuar dardanët, me degët e përkulura, dhe në shungullimën e furtunës, me zërat e kështjellës, na përqafojnë stërgjyshërit. Dy lloj njerëzish ka kjo botë: Engjëj dhe satanistë. Dashamirët e njeriut dhe dashamirët e parasë.
koha kur shqiptarët, pas pavarësisë së Shqipërisë, e përfituan edhe pavarësinë e Kosovës. Atdhetarizmi dhe lindshmëria, janë ato që e shpëtuan Kosovën nga asimilimi dhe shfarosja. Karakterin e shqiptarit të mirëfilltë, sot shumë rrallë mund ta zatetësh në ishkryeqendrën e mërgimit shqiptar (Bukuresht). E themi këtë ngase u ngopëm me gjeneratën e depersonalizuar të atyre që e bënin mizën buallicë, me ata që i shisnin vëllezërit e vet, që mos të marrin vizën për në Shqipëri, me ata që i etiketonin shqiptarët duke ua mveshur epitetin e myslimanit apo të kaurit, me ata që ngrinin grushta e karrige pse porositeshin ta braktisnin kultin komunist të personalitetit, me ata që e shpallnin më të mençurin “dushman” apo “spiun”, edhe pse tërë jetën, e kanë ushtruar këtë zanat.
Remzi Bashës i digjet shpirti për Kosovën që e do si sytë e ballit: ”Kam mall për ditët me diell/ Kam mall për çdo lule/ Të mveshur me parfum të ëmbël/ Kam mall dhe për petalet/ E shtruara në një album/ Kam mall për Kosovën/ E sokolave të trimërisë/ Kam mall për vitet e rinisë/ Kur s’e dija se si vijnë/ Ditët e pleqërisë”.(Përmallimi im). Kosova e këtij poeti fisnik është vatra e dashurisë dhe atdhedashurisë.
Poeti shqiptar mediton për dëshmorët e lirisë, për oxhakun, për mamanë, për dasmat, për nuset e stolisura me kurorë, për Adem Jasharin me shumë shokë, për kullat shqiptare ku valon flamuri, për Azem Bejtën, për Xhevën e Shotën, për Arbërinë, për Therandën, për Sllapuzhanin e tij, etj. Në vargjet që pasojnë, ai shkruan për fëmijërinë dhe lotët që bien dhe mbeten, thuajse gjithmonë të pashtershme: “Kur isha i vogël/ Ëndërroja se mund të fluturoja/ Flatrat m’u rritën më vonë/ Dhe ndjehesha i rëndë dhe plak si Hëna/ Një fije dëbore e pashkrirë mbi Tokë/ Dhe si një flutur e palindur/ U ngjita në qiell/ Duke e kërkuar zanën time/ Duke menduar se jam engjëll”.
Poezia është dashuria e paskajshme e jetës ndaj jetës, e shpalimit të fjalëve me fjalë, e lindjes së tingujve, e përmbushjes së ëndrrave të lumturisë dhe dashurisë. Në vargjet e Remzi Bashës ka shumë të vërteta edhe tejmatanë qiejve ku fluturojmë. Ai ka shumë për të thënë. Katreni i shkretërimit, Autobiografi, Gruaja, Shprehia e duarve, Për lindje, Bërthama shegash, Monolog retorik, Gjyshja, Lindje dashurie, Ripërjetim, Degdisje për një çast, janë disa nga poezitë më të bukura të këtij poeti të talentuar shqiptar. Mirëseerrdhe me këtë vepër të re në gjuhën e perëndive! (Bukuresht, 08 Shtator 2020)
MONOLOG RETORIK
Ç’po më jep moja zanë
Të mbetem i paturbulluar
I përfshirë nga fërgëllimat
Nga frika, keqardhja e malli
Nga gjithçka që pata më të mirë
Mbeti vetëm zemra ime për ty
Nga të gjitha sa ishin na qofshin
Qoftë e përjetshme e jona dashuri...
BËRTHAMA SHEGASH
Nuk të kam mbajtur
Kurrë në krahë
Por të ndjej...
Nuk ke folur kurrë
Por të dëgjoj...
Nuk të kam parrë
Asnjëherë
Por të dua...
Tani heshtin bërthamat
Është vjeshtë përjashta
Fjalët i mbulon kashta...
ZHGËNJIM
Të hesht
Ç’qetësi e hidhur...
Të qaj?
Ç’vdekje e padenjë...
Të thirr banalisht një çast
Çfarë përjetësie më shtyp?
Furtunë e kotë
E shpirtit të gulçuar...
Çfarë mbeti pas nesh
Zhdënjim i hidhur...
GJYSHJA
Valë dëbore
E shtruar vit për viti
Me hidhërim të rëndë
Në vatrën e varfërisë
I zbuloj me fytyrën tënde
Brengat e Dardanisë
Duke i kundruar në pasqyrë
Rrudhat e pleqërisë...
LINDJE DASHURIE
Puthmë
Ngadalë
Thuajse lindja
Mbetet i vetmi mister
Mes nesh
Dhe thuajmë
Me ndruajtje
Se më dashuron
Thuajse perëndimi
Do të presë
Të ma shuash
Etjen për ty
E për lumturi...
RIPËRJETIM
Më kot
Pata shpresuar
Se shiu
Do t’i fshijë
Gjurmët tua –
Puhia e pranverës
E sjell prap
Erëtimën
E netëve tona
Të dashurisë...
MIKE BESNIKE
Gjatë fluturimit
Drejt hiçit
Një mendim
Më lazdëron
Duke kërkuar hapat tu
Stuhi të përbujshme
Në netët e dashurisë
U tërhoqa
Si një ujë i qetësuar...
Për tepër e bukur
Kjo natë magjike
Me zanën time –
Mike besnike...
CITADINE
Zëri im
Dhe zemra yte
Më pëshpërisin
Puthmë
Dhe si në një fluturim
Të zogjve shtegtarë
Koha m’i hap
Krejt fshehtësitë...
A PO MË PRANON?
Me gjithë atë diell e ëndërr
E shalova kohën
Dhe mbi një shtrat ere
U nisa drejt teje!
A po më pranon?
LULJA E PËRMALLIMIT
Një lule prej malli
E rritur në verandë
Dritë prej yjesh
Gjerdan margaritarësh
Shikimi në horizont
Duket i shkretë
Gjatë shtegut të gjatë
Vetëm lulja e përmallimit
Po rritet në verandë
Shtegu i shkretë
Arriti të bëhet
Një zabel kullose
Për mjekrrën e ujkut…