Dëgjoj këlthitjet e erës së tërbuar,
degët e pemëve që vajtojnë gjethet e këputura,
retë e zemëruara që mblidhen para furtunës.
… dhe unë e vetme në kepin e pikëllimit.
Në molin e harresës humbas në kujtime.
Pres të vetmen anije shpëtimi.
…dhe deti, si deti në dallgëzim
mban larg anijet për ankorim.
Bota dergjet në barkun e natës.
Errësirë e akullt ,vrasëse ëndrrash!
Skajshmëri të boshatisura pakuptimësisë,
dënesje me ngashërime, kësaj nate të trishtë.
Zgjim i kujtimeve të fjetura tek unë.
Shpirti i lënduar nuk di ç' të kërkojë.
Kujtimet e mbjella , si rrënjët e pemëve,
shtrijnë krahët e zgjatur, pafundësisë së botës sonë.
Erë vjeshte
Erë vjeshte,
që ankoron valë në shpirtin e molit të dremitur
zgjon fanarin e përgjumur,
që të hedhë dritën e zbehtë
kufijve të valëve,
në pritje të kthimit të peshkatarëve
Lopatat përplasen pa pushim.
Rrjetat janë mbushur me misterin e detit të pafund.
Në sytë e peshkatarëve shkëlqejnë shpresat e kaltra
e në pasqyrën e kthjelltësisë dëgjohet muzika e vjetër sa deti.
Absurde
Les stoïques dans les batailles de rien,
nous construisons des châteaux de l'air seulement pour l'amour
de rêves nous raccourcissons leur vie.
Exilé de nous-même
avec l'impossibilité de défaire le temps,
avec ses tatouages pénétrant la peau.
On peut être impatient,
ivre à l’opium du délire,
nous errons sans boussole
dans le cadre de l'absurde
à la recherche de l'âme.
Absurd
Stoics in the battles of nothing,
we build air castles
only for love
of dreams we shorten their lives.
Exiled from ourself
with the impossibility of undoing time,
with her tattoos penetrating the skin.
We can be impatient,
drunk on delirium opium,
we wander without a compass
as part of the absurd
in search of the soul.
Absurde
Stoikë në betejat e asgjësë,
ndërtojmë kështjella ajri
vetëm për dashurinë
e ëndrrave jetën ua shkurtojmë.
Mërguar prej vetes
me pamundësinë e zhbërjes së kohës,
me tatuazhet e saj depërtuar në lëkurë.
Na mund padurimi,
dehur nga opiumi i delirit,
endemi pa busull
si pjesë e absurdit
në kërkim të shpirtit.
Kur përkulesh nga fjalët
fshihe dhimbjen!
Mos loto!
Qesh me të madhe!
Mes idiotësh nuk ka vlerë morali.
Në fyerje e kshillueshme loja me nervat.
Izolimi I vetmisë në mure akulli.
*
Cuando te inclinas a las palabras,
¡Esconde el dolor!
No llores
¡Risa fantástica!
No hay valor moral entre los idiotas.
En el insulto recomienda el juego nervioso.
Aislamiento de la soledad en paredes de hielo.
*
Quando ti inchini alle parole,
Nascondi il dolore!
Non piangere!
Ridi fantastico!
Non c'è valore la morale tra gli idioti.
Nell'insulto raccomandato il gioco dei nervi.
Isolamento della solitudine sulle pareti di ghiaccio.
*
Quand tu te prosternes devant les mots,
Cache la douleur!
Ne pleure pas!
Ris génial!
Il n'y a pas de valeur le morale parmi les idiots.
Dans l'insulte recommandé le jeu de nerfs.
Isolement de la solitude sur des murs de glace.
*
When you bow down to words,
Hide the pain!
Don't cry !
Laughs great!
There is no moral value among idiots.
In insult recommended the game of nerves.
Isolation of solitude on ice walls.
Pranverë
Një çast më duket Pranverë,
prehër i mbushur me lule
ledhatim i flladit erë
regëtimë në sqepa cicërimash
Pranvera më rilind shpresat e ylberta
rrëmbyer tinëzisht
në një natë të klithtë
dimrit të akullt në shpirtin e njeriut!
Bekim
Ndiej bekimin e Zotit,
sa herë dëgjoj fjalën tënde
mbushur ëmbëlsi në parajsën tokësore.
Jam moli i paqes, ku ankoron anijen e jetës.
Çast nga çasti ynë në përjetësi
bota ime, det në valëzim.
Në kopshtin e zemrave tona
urë e ngritur ylber
ngjyrë përmbi ngjyra
trëndafila pa fund
aromë dehëse
muzikë e ardhur cicërimë.
Shën Valentin
Të ethshmen puthje dhuro,
që trupin tundon,
zemrën përvëlon,
mendjen turbullon.
Dehu nga dashuria!
Qetësohu nën kith të hollë fluri!
*
Të shenjtë e kam fjalën, të shenjtë!
Për fjalën vdes dhe ringjallem...
Ngrihem e rrëzohem
Aty përjetë shenjtërohem!
Njohje
Të njoh mirë ,
di që s' të qesh buza asnjëherë,
ngujohesh brenda heshtjes.
e vuan djegien e rrufesë.
Njoh dhe sytë e tu,
që fshehin tjetër ngjyrim brenda tyre
tjetër shkrepëtimë
përthyer tutje horizonteve.
Njoh dhe dëshirat e fshehta
arratisur bashkë me shtegtimin e zogjve
në të tjerë kufij të panjohur
përherë e më larguar, përherë…!
Shpesh
Shpesh,
fundosem në limonti molitëse
u jepem e tëra përfytyrimeve,
imazheve të shkuara
ardhur nga thellësia e kujtimeve.
Mundohen ta fshij këtë mjegull të heshtur
e pak kaltërsi qiellit t'i dhuroj,
të mos mbetem përpjekjeve të Sizifit,
lodhur përvuajtjes së mundimit të vetë.
Ndoshta
Ndoshta,
nënshtresëzimi i fjalëve të mia
shpreh kuptime të padeshifruara
dashurinë shumësensëshe,
shkruan për luginat e harruara,
për honet që gremisen poshtë këmbëve,
për lulëkuqet çelur në shkëmb.
Ndoshta,
është lëvizje e emocioneve të befta,
dhe pak frymë nga fryma ime.
Emocion
Trishtohem...
Për kohën gri,
për ngjyrat bardhë e zi
për kontrastet e ngrira .
Gëzoj...
Për natyrën e praruar,
për ditët me diell
për rrezatimet ylber.
Qaj...
Për pafajësinë njerëzore,
për dhimbjen e detit
shtrënguar në gji.
Qesh...
Kur lodroj si flutur,
kur çasti jetë
shpërfill e përligj fatin tonë.
Ikja ime
Iki pa ikur,
larguar nga çdo realitet
larg zhurmnajës bisedë,
larg dëshirave të pathëna,
larg fijeve mendime të këputura,
larg frazave të kujdesshme.
Iki nga moderniteti social,
dyshimet, pritjet, mungesat,
pamundësitë, fjalët duale,
mendimet e njëtrajtshme.
E panjohura më josh
me paprekshmërinë e saj
me hapësirën e pamatë.