Rekuem

Kultura

Rekuem

Nga: Marjeta Shatro Rrapaj Më: 16 shtator 2020 Në ora: 22:36
Marjeta Shatro Rrapaj

Dëgjoj këlthitjet e erës së tërbuar,

degët e pemëve që vajtojnë gjethet e këputura,

retë e zemëruara që mblidhen para furtunës.

… dhe unë e vetme në kepin e pikëllimit.

Në molin e harresës humbas në kujtime.

Pres të vetmen anije shpëtimi.

…dhe deti, si deti në dallgëzim

mban larg anijet për ankorim.

Bota dergjet në barkun e natës.

Errësirë e akullt ,vrasëse ëndrrash!

Skajshmëri të boshatisura pakuptimësisë,

dënesje me ngashërime, kësaj nate të trishtë.

Zgjim i kujtimeve të fjetura tek unë.

Shpirti i lënduar nuk di ç' të kërkojë.

Kujtimet e mbjella , si rrënjët e pemëve,

shtrijnë krahët e zgjatur, pafundësisë së botës sonë.

Erë vjeshte

Erë vjeshte,

që ankoron valë në shpirtin e molit të dremitur

zgjon fanarin e përgjumur,

që të hedhë dritën e zbehtë

kufijve të valëve,

në pritje të kthimit të peshkatarëve

Lopatat përplasen pa pushim.

Rrjetat janë mbushur me misterin e detit të pafund.

Në sytë e peshkatarëve shkëlqejnë shpresat e kaltra

e në pasqyrën e kthjelltësisë dëgjohet muzika e vjetër sa deti.

Absurde

Les stoïques dans les batailles de rien,

nous construisons des châteaux de l'air seulement pour l'amour

de rêves nous raccourcissons leur vie.

Exilé de nous-même

avec l'impossibilité de défaire le temps,

avec ses tatouages ​​pénétrant la peau.

On peut être impatient,

ivre à l’opium du délire,

nous errons sans boussole

dans le cadre de l'absurde

à la recherche de l'âme.

Absurd

Stoics in the battles of nothing,

we build air castles

only for love

of dreams we shorten their lives.

Exiled from ourself

with the impossibility of undoing time,

with her tattoos penetrating the skin.

We can be impatient,

drunk on delirium opium,

we wander without a compass

as part of the absurd

in search of the soul.

Absurde

Stoikë në betejat e asgjësë,

ndërtojmë kështjella ajri

vetëm për dashurinë

e ëndrrave jetën ua shkurtojmë.

Mërguar prej vetes

me pamundësinë e zhbërjes së kohës,

me tatuazhet e saj depërtuar në lëkurë.

Na mund padurimi,

dehur nga opiumi i delirit,

endemi pa busull

si pjesë e absurdit

në kërkim të shpirtit.

Kur përkulesh nga fjalët

fshihe dhimbjen!

Mos loto!

Qesh me të madhe!

Mes idiotësh nuk ka vlerë morali.

Në fyerje e kshillueshme loja me nervat.

Izolimi I vetmisë në mure akulli.

*

Cuando te inclinas a las palabras,

¡Esconde el dolor!

No llores

¡Risa fantástica!

No hay valor moral entre los idiotas.

En el insulto recomienda el juego nervioso.

Aislamiento de la soledad en paredes de hielo.

*

Quando ti inchini alle parole,

Nascondi il dolore!

Non piangere!

Ridi fantastico!

Non c'è valore la morale tra gli idioti.

Nell'insulto raccomandato il gioco dei nervi.

Isolamento della solitudine sulle pareti di ghiaccio.

*

Quand tu te prosternes devant les mots,

Cache la douleur!

Ne pleure pas!

Ris génial!

Il n'y a pas de valeur le morale parmi les idiots.

Dans l'insulte recommandé le jeu de nerfs.

Isolement de la solitude sur des murs de glace.

*

When you bow down to words,

Hide the pain!

Don't cry !

Laughs great!

There is no moral value among idiots.

In insult recommended the game of nerves.

Isolation of solitude on ice walls.

Pranverë

Një çast më duket Pranverë,

prehër i mbushur me lule

ledhatim i flladit erë

regëtimë në sqepa cicërimash

Pranvera më rilind shpresat e ylberta

rrëmbyer tinëzisht

në një natë të klithtë

dimrit të akullt në shpirtin e njeriut!

Bekim

Ndiej bekimin e Zotit,

sa herë dëgjoj fjalën tënde

mbushur ëmbëlsi në parajsën tokësore.

Jam moli i paqes, ku ankoron anijen e jetës.

Çast nga çasti ynë në përjetësi

bota ime, det në valëzim.

Në kopshtin e zemrave tona

urë e ngritur ylber

ngjyrë përmbi ngjyra

trëndafila pa fund

aromë dehëse

muzikë e ardhur cicërimë.

Shën Valentin

Të ethshmen puthje dhuro,

që trupin tundon,

zemrën përvëlon,

mendjen turbullon.

Dehu nga dashuria!

Qetësohu nën kith të hollë fluri!

*

Të shenjtë e kam fjalën, të shenjtë!

Për fjalën vdes dhe ringjallem...

Ngrihem e rrëzohem

Aty përjetë shenjtërohem!

Njohje

Të njoh mirë ,

di që s' të qesh buza asnjëherë,

ngujohesh brenda heshtjes.

e vuan djegien e rrufesë.

Njoh dhe sytë e tu,

që fshehin tjetër ngjyrim brenda tyre

tjetër shkrepëtimë

përthyer tutje horizonteve.

Njoh dhe dëshirat e fshehta

arratisur bashkë me shtegtimin e zogjve

në të tjerë kufij të panjohur

përherë e më larguar, përherë…!

Shpesh

Shpesh,

fundosem në limonti molitëse

u jepem e tëra përfytyrimeve,

imazheve të shkuara

ardhur nga thellësia e kujtimeve.

Mundohen ta fshij këtë mjegull të heshtur

e pak kaltërsi qiellit t'i dhuroj,

të mos mbetem përpjekjeve të Sizifit,

lodhur përvuajtjes së mundimit të vetë.

Ndoshta

Ndoshta,

nënshtresëzimi i fjalëve të mia

shpreh kuptime të padeshifruara

dashurinë shumësensëshe,

shkruan për luginat e harruara,

për honet që gremisen poshtë këmbëve,

për lulëkuqet çelur në shkëmb.

Ndoshta,

është lëvizje e emocioneve të befta,

dhe pak frymë nga fryma ime.

Emocion

Trishtohem...

Për kohën gri,

për ngjyrat bardhë e zi

për kontrastet e ngrira .

Gëzoj...

Për natyrën e praruar,

për ditët me diell

për rrezatimet ylber.

Qaj...

Për pafajësinë njerëzore,

për dhimbjen e detit

shtrënguar në gji.

Qesh...

Kur lodroj si flutur,

kur çasti jetë

shpërfill e përligj fatin tonë.

Ikja ime

Iki pa ikur,

larguar nga çdo realitet

larg zhurmnajës bisedë,

larg dëshirave të pathëna,

larg fijeve mendime të këputura,

larg frazave të kujdesshme.

Iki nga moderniteti social,

dyshimet, pritjet, mungesat,

pamundësitë, fjalët duale,

mendimet e njëtrajtshme.

E panjohura më josh

me paprekshmërinë e saj

me hapësirën e pamatë.

commentFirst article
Sot mund të lexoni Shfletoni kopertinat