Sheshi i unazës mbetur shkret pa ty
portat e zemrës gjithmonë nën dry
rend ëndërr e fjetur vizatuar në shuplakë
etje e buzëve të zhuritura ndizet flakë
s`është as ditë e premte s`është as ditë e shtunë
aortës së zemrës shpërthen një furtunë
telat e kitarës mbërthyer në pranga
melodi e shpirtít nuk është as vetë kënga
bredhëritjeve të shpeshta shpatit të një bregu
erërat çmendurake hedhin fletë një shtegu
trotoaret e shpirtit mbetur shkret pa ty
ëndrra e copëtuar rëndon pamëshirshëm në sy
natë e qetë shtatori me dritë të zbehtë hëne
përimtohen vargje poetike për bukurinë tënde
emri yt i veçantë me taban kombëtar
në ngricën e mëngjeseve ndriqon si fanar
gur mbi gur e gur nën gur vegjeton një shpresë
në këngën baritore të lindur e të rritur në besë
është ndezur shpresa në një ëndërr të fikur
frika ka zënë pritë dhe në fund ka ikur
ishulli i lumturisë plot me shtojzovalle
llum i së kaluarës le të struket në male
idhësi e çastit le të shndërrohet në gëzim
motet e errëta të mbushura me prita
treten në skuta të tmerruara nga drita
epsh i ndezur flakë për një dashuri
një dhe një në jetë nganjëherë sërish del një
ëndërr e pashpresë e mbarsur me besë
pranverë me lule peme pa asnjë pikë vesë
roje e një zemre që nuk ka adresë
albanita ime ëndërr e pa shpresë
nëpër stinë e vite lot i lagur në vesë
vraje frikën në zemër ik në një takim
e rëndë është një jetë e tërë nën kërcënim
reve të dendura ua largo napën e zezë
eja me fanar drite tek një zemër ndezë...
