O sa shumë më dhimbsen ata që nuk e duan letersinë.
Nuk e duan se nuk e dine, as e kuptojnë.
Ata e ato e urrejnë edhe diturinë.
E urrejnë fort deri në palcë e në gjak.
Ashtu jetojnë, lëngojnë e rrënkojnë.
Ditë e natë pa dëshirë, as ndjenjë, as merak.
Me sy shikojnë, por asgjë nuk dallojnë.
Dëshira, ndjenja e meraku janë shkëlqim e mrekulli.
Janë aftësi, iradin, gëzim e dituri.
Të mbushin, të forcojnë si fildish e qelibar.
SALI LEKA
Ah sa shumë janë shtuar njerëzit e mangët, pa dituri.
Ah sa keq janë tkurrur e shtrembëruar.
Janë zhytur e përlytur në batak si vandak.
Kanë bukë e gjellë, por nuk duan me e shijuar.
Thonë jemi sëmur, e nuk kemi oreks.
Në fakt janë mazur, krund e ters.
Mendja e tyre e atrofizuar, llogjika e paksuar.
Krejt të marrzuar, në dimër e në behar.
Edhe në verë e në vjeshtë vetvetes i bëjnë zarar.
Nuk lartësohen si bardhak, mejdan e bajrak.
Por fundosen e jargosen si brumbull e trumcak.
O sa dëshirë kam që të drejtohen e të lartësohen.
O sa merak, kam që të diturohen, e të vitalizohen.
Tani në Tetor muaji i letërsisë, i krejt gjithësisë.
Me evenimente artistike mbarë botërore.
Me aktivizime pompozike nëpër televizione mediatike.
Unë me tregime faktike e poezi lirike eposike.
Shumë të dobishme shinike, për jetën njerëzore.
Unë nuk u bëj reklama, ditirandike fantazmorike.
Për mua 12 muajt e vitit janë epoka e letërsisë e diturisë.
Tregimet faktike e poezitë lirike eposike.
I lexojnë, i këndojnë njerëzit që janë me etikë e llogjikë.
Fatkeqësisht janë shtuar njerëzit, pa etikë, as llogjikë.
Në fakt e kanë llogjikën, por të mykur të kalbëzuar.
Etika e llogjika e mykur janë më keq sesa mëlçia e infektuar.
Edhe se sa veshka e stomaku i atrofizuar, i dekompozuar.
Unë këndoj e shkruaj për ata pak njerëz me llogjikë të shkëlqyer.
Edhe për ata me dituri etikë, ilminike të pastër, të pëlqyer.
O sa shumë jam i gëzuar me këta pak njerëz të admiruar.
Që ishin me llogjikë etikë, e dituri të lartësuar.
Edhe janë e do të jenë të aftësuar, të vitalizuar.
Sipërdreq janë paksuar njerëzit e paaftë e pa vitalitet.
Janë si barkdreq, pa vullnet, pa seder, as lezet.
Edhe nuk duan letërsi me tregime, poezi, për çdo njeri.
As dituri filozofike iradinike, teuratike me shëndet e kimet.
As besim sublim e betim për blerim, shkëlqim e mrekulli.
O sa keq o shekulli XXI, janë shtuar njerëzit qafirin.
Nuk kanë besim, as Amin e janë si urith e kërmi.
Nuk bëjnë betim sublim e nuk dinë audenc e veratisin.
Por dinë e bëjnë cirrkimick, hutick, e krunkerthi.
Mos o shekulli XXI, mos e pengo shekullin e XXII.
Do ti shtojë njerëzit me besim e betim sublim.
Edhe me dituri, etikë, llogjikë, vision e iradin.
Shekulli XXII me pasion e obligim solid ilmin.
Shtatë milion Shqiptarë do ti mbushi me besim.
Do ti forcojë me ovacion e do ti nderojë me betim.
Shtatë milion Shqiptarë në Ballkan, sot nuk janë sakllam.
Plus tetë milion në Diasporë janë krejt hashaman.
Akoma më keq se në kohën e Sulltan Selimit.
Kanë mësuar me shkruar nga dy e tre gjuhë të rruzullimit.
Por nuk dinë me shkruar gjuhën e epokës së Skënderbeut.
As gramatikën e leksikun e Shën Konstandinit.
Dituria e prokopia e kombit, jehona e lavdia e Atdheut.
O sa dëshiroj që tani në shekullin XXI, viti 2022.
Shqiptarët në Ballkan të pajisen e të mbushen me besim.
Të sajdisen e të forcohen me betim sublim.
Të krenohen e të jetojnë me dituri, lezet e iradin.
Unë nuk lodhem për të shkruar e për të kënduar.
Për ata pak Shqiptarë besimtarë të betuar.
Edhe dijetarë të kulturuar ilminikë të admiruar.
Edhe teuratikë e ShënKonstandinikë të obliguar.
Për këta pak Shqiptarë kristal, ajk qelibari i pashteruar.
Shtatë milion këngë e poezi, do të shkruaj e do të këndoj.
I palodhur, i papërtuar, por akoma më shumë i vitalizuar.
Bashkë me ata besimtarë krenohem, vallzoj e jehoj.
Me ata pak besimtarë fisnikë teuratikë e theksoj.
Edhe me ata pak guximtarë kreshnikë viganikë vazhdoj.
Akoma më shumë tregime e poezi rreshtoj e nuk ndaloj.
Në shekullin XX 85 libra me betim i kam shkruar.
Nuk i botuan censorët e mizorët me logjikë të kalbëzuar.
Unë u fola: Nuk jam i dëshpëruar zuzarë shtrembalarë.
Për mos botimin e tregimeve e poezive shembullore.
Por jam i përmalluar për dy milion shqiptarë dijetarë.
Me dëshirë e vullnet për të mësuar e lexuar.
Banojnë e jetojnë në trojet e lashta pallazgo Iliro-Arbnore.
Librat e mia duhen botuar përhapur me pesë milion kopje.
Edhe për Shqiptarët në Ballkan, Europë, Amerikë e Australi.
Shqiptarë kishte e ka në Bukuresht e në Sofje.
Bukureshti Rumanisë, Sofja e Bullgarisë.
Bashkë me Plovdivin e Vranja rrafshina e Detit të Zi.
Ishin komuna e krahina Bosforo-Bizantine.
Enklava e Dioqeza Kristiano-Konstandine.
Tani në shekullin XXI, Shqiptarët janë deformuar.
Janë tulatur, venitur, asimiluar e konvertuar.
Kanë mbetur si të mekur, pa kijafet e pa lezet.
Belbëzojnë gerr e ferr, as lexojnë, as kuptojnë.
Ditën marrëzohen, matufepsen e rrënkojnë.
Natën tramaksen, lëngojnë e vajtojnë.
Pa llogjikë e pa vizion, pa dëshirë e pa vullnet.
Llogjika e vizioni janë blerim e shkëlqim.
Edhe kur nata e ndalon e mbulon tokën me errësim.
Shkrimi e leximi janë energji e aftësi vitale.
Llogjika etika e dituria janë forca kolosale.
Unë shkruaj çdo natë tregime e poezi.
Edhe për ata që as lexojnë, as betohen.
Edhe për ata që as jehojnë, as krenohen.
