NDODH
Që shpirti të trazohet prej fjalëve,
që buzëqeshja të largohet fare
e loti të flejë në sytë e zbehur.
Mjegulla të endet realitetit pa dritë,
kurse buzët të pëshpëritin lutje,
veç për botën me diell,
duke hedhur krahëve retë e trishtimit
Kur fshehin kaltërsinë e qiellit
e vargjet të ziejnë në deje
që ditët e zymta të largohen shpejt
e ylberi i fantazisë të puth erën
Që sjell melodinë e radhës
për dritën e fjalës së shenjtë
që mundohet t'i vishet shpirtit
e ai e qëndis në sytë që vezullojnë
Në simfoninë e ndjenjave
për panoramën e lumturisë në detaje,
magjepsur nga emocionet e pafundme
në skenën e jetës kthyer në amfiteatër,
ku legjenda vazhdon të luhet
nga fryma pa fre
në ëndrrat më të bukura
takuar përsëri Universit
Në prologun e lojës së impulseve
të teksteve të pashkruara ende...
SHPRESË PËR...
Ka shije të hidhur humori
që rrjedh prej dhimbjes
bashkë me përvojën,kujtimet
nga zhdërvjelltësia e fituar me kohën
Mbi lulet e pafajshme të dëlirësisë
që vdesin çastit prej shiut të rrëmbyer
që u thyen petalet,gjethet,kërcenjt
e u përmbyt rrënjët
Si brishtësinë e Ofelisë në lumin e lotëve
e ku e qeshura e humbet trysninë
si mbrëmja humbet mbi ditën,
në ndryshim radhe,stine
Në zgjatje pritjeje,ardhjeje
po kurrë në kapërcim vdekjeje.
Ngadalë rrokullisen vitet
e rënkojnë zgjimit të shpirtrave
Nga ëndrrat e pafjetura,
ku marrin frymë thellë Zotat
që qeshin,qajnë e kryqëzojnë fatet
në apostrofe ndjenjash për krijesat
Që u arratisen përgjegjësive
për lumturinë e tyre të gjallimit
në përhumbje të epshme gëzimi
për ndërtim të botës nga fillimi
Më të bukur se dje
ku hëna të bëhet diell
e horizonti të mbushet me dritë të re.
PAFUNDËSI PËRJETIMI...
Era i përkund mendimet
e i shtyn larg,
atje ku lumturia s'ka fund,
atje ku humbasin kufijt
Atje ku përflaket dielli,
atje ku shpirti lahet në tejdukshmëri
e ku me vete mbart fatin tim,
fatin e heshtur,fatin e shkruar
Ku përulësia puth ëndrrat
e i zgjon prej gjumit.
Dhe ashtu kapur te njëra-tjetra
marrin rrugën e realizimit
Pa nyja,pa përdredhje,pa thyerje,
pa shpërbërje,pa çarje shprese
si dritëza të arta në mendje
që zbukurojnë livadhin e ndjenjave,
Zbrazur prej ndrojes
që pengon shpeshherë rrjedhën,
ku jehona e shpirtit largon mjegullën
e trishtimit të dëshirave të mohuara
Për përkorjen e paplotë të kthjellimit,
ku koha mat hapat
e brejtjet e pandërprera të ndërgjegjes
për çfarë është mirë e keq
Në tingujt e thjeshtë të zërit gjallues,
ku jeta zhvishet
me shpirtin lakuriq
para realitetit të dhimbshëm
Të limfës në ndryshim,
mahnitur nga befasitë e poezisë
që vlon brenda lëkurës
për të jetuar 1000vjet
Në boshin e Askundit,
ku Zot jam vetëm unë.
