Kjo natë e gjatë
-pa hënë
le të jetë e imja,
të nesërmen e përflakur
-ta fali ty!
Sonte,
unë dua të dehem
me eliksirin që iku
Lozonjar,
që thërret në kthim,
dhe dua të shfletoj
fletë-fleeetë,jetën….
Kam nje detyrim!
(Ti merre agimin
e nise ditën e re…
Zgjohu!
Përgjak ndërgjegjen
se dielli, verbërin
- perjetë e tremb.)
Unë po dehem
në këtë errësirë,
se sytë e mi janë nxirë,
lodhur e mërzitë:
nga fasadat kiç
-që botën shëmtuan,
nga maskat tinzare
-që botën tonë trazuan,
nga zombitë e trishtë
-që çdo gjë rrënuan.
Sonte , të lutem
mos më trazo ,
është nata ime,
kam ndërmend
të mbledh
palë-paaalë
gjithë ato kujtime,
të bredh e kthej:
ato zhurma,
-thirrje jete
copëza gëzime
-e thërrime dite…
Borën e parë
ecjen trotuareve,
përplasjen
-fëmijërin skajeve…
gjithë ato zhgënjime
dhe dridhje.
Me këngë buzëvaj
pastaj
të ndezi zjarret
- kryengritjen e mbrendëshme…
Flakë le të digjen oqeanet!
Të thurrë një botë
me ditë e netë
-të reja ,
-të vërteta,
-Diellplotë!
SONTE, se nesër
-është vonë!
