Sytë e diellit rreze artë
Duke u rritur,
Vrapoja e lumtur,
Këndoja e lumtur,
Notoja e lumtur.
Shkoja në lumin Drenica,
Në Sitnicë të Vushtrrisë,
Në ujë pasqyrohej dielli,
Pamja ime e fëmijërisë.
Fytyra dhe buzëqeshja ime,
Si hëna,si yjet,dritë e bardhë,
Fëmijët, engjëj të kësaj toke,
Janë sytë e diellit rreze artë.
Me dritë dua të jetoj
Zemra e mendja bëhen bashkë,
Jo, nuk do të derdhë më lot,
Lus perëndinë dhe zemrën time,
Dua të jem e kthjellët, e fortë.
Me besim eci në jetë,
Me besim kaloj dallgë,
Me të përballoj furtuna,
Me të ngrihem lart.
Nuk i përulem errësirës,
Të keqes, jo se jo,
Dua dritën e diellit,
Që ndriçon jetën kudo.
Dua rrezet e hënës dhe yjeve,
Dua gjithçka të ndritshme,
Errësirën e shkelmoj,
Erësirën e sfidoj,
Me ato ndeshem,
Me dritë dua të jetoj.
Mos e nxini dritën!
Kush prangos zemrën e njeriut,
Dhe me dhunë justifikon ligësinë,
Ai njollos rrezet e pastra të diellit,
Dritën e bardhë me blozë e nxinë.
Natyra e atdheut tim
Për natyrën e atdheut tim,
Për atë më këndon zemra,
Ajo më jep jetë dhe gëzim,
Atje më mbetet mendja.
Natyrë e bukur në Norvegji,
Natyrë e bukur në Evropë,
Por si natyra e atdheut tim,
S`e gjej dot tjetër në botë!
Yjet xixëllojnë si florinj
Ulur pranë dritares në mbrëmje,
Shikonim qiellin, ishte natë,
Yjet dhe hëna atje lart ndriçonin,
Natën e bënin si ditë të artë.
Gjyshja vinte pranë e na thoshte:
S`ishte ditë por ishte ende natë,
Duhet të flini, o vogëlushët e mi,
Mëngjesi do të vijë prapë.
Ëndrra të bukura do të shikoni,
Hëna me rreze do t`ju ledhatoj,
Yjet do të xixëllojnë si florinj,
Një rreze dielli do t`ju zgjojë.
Si shqiponjat
Ne gjyshërit tuaj ju duam shumë, o fëmijë,
Ju duam më shumë se veten dhe jetën tonë,
Për të ardhmen tuaj përherë sakrifikohemi,
Që jetën ta keni sa më të sigurt, gjithmonë.
Ju duam të mençur e t`guximshëm në jetë,
Bëni më të mirën për lirinë dhe për atdhenë,
Mos harroni kurrë, o bijë, zakonin e shqipeve:
Ato fluturojnë në qiell, në tokë e bëjnë folenë.
