Ishin plepat që u vezullonin gjethet
vera ua praronte me të bardhën e me të gjelbrën degët
hija e plepave gjeometri e lëvizjes së trekëndëshave
fëshfërimat e gjetheve matnin ritmet e erërave
më ktheu te këta cunga
shtytja fëmijërore t`ua hidhnim gurin tej majave
e nuk e arrinte cakun e paravënë krahu im i butë
dhimbja e krahut pajtohej me disfatën e shpejtë e të shkurtë
pa e diktuar se një krah i fortë tjetër
në dheun nën këmbë frenonte hedhjen
cunga krejt të kalbur dhe të hedhurat e gurit
lartësive të pa-arritshme plepash
ditëlindja ime tejqyrë vegimesh fëmijërie
mëtoi t`ua zgjaste dorën dhe të njomte përvjetorë pleqërie
ca lot babai tatuazh gurësh mbi toponim Ti-varri
tabloja e det kaltrit mes trupash e plisash murin zbardhi
fëshfërima gjethesh melodi e verës
lisat qytetit u rrinin ndesh rrebeshesh
plepat krenari e dukjes së largu
simbol harlisje e florës cak rrufesh gjumë vertikali
terrinave të shfryrjeve dhe dëftimeve të agut
doemos u thyhej ndonjë gjymtyrë dhe i binte fytit të oxhakut
asnjëherë nuk doja t`i shihja të shtrirë
ata luhateshin këndej por nuk frymojnë më për të rrëfyer
ato fërkime dimrash ato vurrata gjymtyrësh
ato çerdhe kanjushash kush e di ku u janë derdhur hiret
në sytë e mi ka pluhur e lot
në qeshjet e asaj kishte enigma plot
një vi dredhake e rrjedhës së zezë të lumit
të vardisej si kundërmim i zi nën këmishë jargavani
shikimet e zhytura të mos i rikthesh
tok me zgjebën përveçëm aty t`i lësh
elegjia e lumit të tretur
më vjen prore më e etur
ishte pranvera që djerrinën e ujit
e mëshironte me hithra e ferra
plepa të prerë dërrasa të kalbura të kulmit të shtëpisë
të atillë vegojnë në një shqisë në arkivin flladitës të fëmijërisë
Gjilan, më 4 korrik 2022
