DAUT BERISHA
Ti punëtor i përkohshëm në Paris
Me kokë e mjekër
E me këmishë të zezë,
Nga vendlindja bart pezmin
Me të cilin zonjave ua prish gjumin
E u fal ëndrra të rënda,
Pëlhurat i shtin rrotull nëpër derë
E i nxjerr të mëdha sa vetja nëpër dritare
Duke trembur stolitë e mureve,
Ky shekull yni s’është i pakufi
Dhe ne s’do të jemi gjithherë
Pos gjurmëve të lëna nga Vetja në Botë,
Nesër do të shihemi si një Pëlhurë
Në të gjitha gjuhët e botës,
Libër i hapur i shpirtit e durimit
Të falem për heshtjen e prishur!
(Nga libri poetik "Trungu ilir", 1979)
