“Miqtë”, m’i ka lidhur kërpeshi kanapit në grazhd
Dhe, sulen pas shpine kur dal tek Livadhi Shtëpisë.
Edhe pse e dinë, se: Unë, nuk jam ka zgjedhe
Ferrave, tinëz nuk ha bar. Nuk e tërheq qerren.
Rrugës e kaloj Gardhin. Copë-copë e thyej zgjedhën
Ehu nënën, qerren me gjithë bar e kapërdis në përrua.
Anda, ende m’i ka vetëm Lulekaçet e Çukës Ilire
Edhe, atë: kur, çelin në sy Dielli e Hënë mbi Mal.
Dihet, me raki rrushi. E, plot mes Dyshtambaverë
Zana Mali kreshnike, japin gji. Fuqi, sot për luftë.
Patjetër, në Livadh të Babait mbi kalë me shalë
“Nagëntin” në brez me fishekë. E dardhat “turke”:
Kokëmëkokë xhepave, fshehur në struken e zezë.
Nën ftua mbi pusin, përkarshi pragut Shtëpisë:
Rrëzë Çukës Kreshnike. Këmbëkryq, Gurin e Zi.
Stërgjyshit t’im kaçak: Emin Çeliku (Xhambazi)
Përtejzalli, si trashëgimtar: Kryeplakut familjar.
Edhe atë, pasardhësit: Im Atë, Pragu i Shtëpisë
Përsëri, hipur si Dje mbi kalë të bardhë me shalë.
Dudumët i kanë hipur Pelës topalle. Cofën për pushtet
Tinëz, turren me të katra pas një posti politik?!
Trusakatët, nuk e dinë, se: i ka lidhur nyje Nëna Parti
Dhe, përjagen kot pas Meje. Porte. Torbën plot taxhi.
Përqafe, pas dere: laam-laaam. Këlyshët me zgjebe.
Nateditë, duke lehur “roje besnike” pas porte. Gardhi
I Qeverisë të “Vëllazërim- bashkimit”, nëpër Çarshi.
O Imzot! Ndoshta, faj ka Rrapi. Livadhi i Shtëpisë
Sanço Pançot shqiptar, që na prinë sot në Histori?!
Pse, mos e them haptas, Unë: Edhe, grazhdi Qeverisë.
Lëmsh. pse m’i bëni vargjet. Shkrimet publicistike
Gjoja se, sot vetëm ju dini ta “lexoni” poezinë?!
E, jo Unë: që me vargje kryengritës, nateditë në Libër
Mesdite, në Lëmë: E zbres, Nuse me “duvak” Lirinë...
E, deshifroni poezinë, mes rreshtave tek Policia letrare
Përditë , e shpallni “nacionaliste”: Poezinë time lirike.
E akuzoni në Ministri si armike e Shtetit “përbashkët”
Faleminderit. E kam përnder: jam nacionalist shqiptar.
Përndryshe, s’do isha internacionalist ndërkombëtar.
Guximshëm më hudhni si shkrimtar jashtë Oborrit Shtetit
Larg, Librave të Këndimit e Lektyrave shkollore.
Projekteve Qeveritare me mijëra tirazh libra “artistik”?!
Tituj Qeveritar, Shtëpi botuese “humanitare” me qerre
Arshini juaj Kakademik, në të cilat i përfshinë “vlerat”:
Trusakatët politik, përveç Meje si Poet Nacionalistë?!
Televizioneve shtetërore çirreni, atyre të “pavarura” private
Gjoja, se: unë jam armik i shtetit. “Vëllazërim-bashkimit”?!
Jo, dudumë! Unë, nuk jam armik i Shtetit të “përbashkët”
Po, shteti juaj “demokratik” është kundër Meje si shkrimtar.
Trusakatë, që përçudi ende jeni gjallë në Shtëpinë Publike
Falë “turqëve” të Shkupit me këmbët dhe trutë në legen?!
Por jo, edhe shqiptarëve. Penës rebele, Botës time artistike.
Atdheut, që edhe sot e kësaj dite shkilet me dorë e këmbë
Nga dylberka juaj e palarë , “hale”: me shekuj historike.
Edhe, me atë: ideologji primitive pushtuese osmanlliste.
Përhabi, deri më sot, njeri i gjallë nuk e nxorri, në Lëmë
Hipi në Trekëmbësh. Ekzektukojë, si politikë “balliste”?!
E ngatërroni Ditën me Natën e Madhe. Rrugën pas Çuke
Dhiare, që im Atë gjithë jetën eci pas hapave të kaçakëve.
Dervish Carës kryengritës, dhe krahut tij të djathtë Kaçak:
Gjyshit, Emin Çeliku (Xhambazi), në Ktllanovë të Shkupit.
Burra pushke, që e çliruan Shkupin nga armiku shekullor
Luftë me turkun, në Betejën e Katllanovës për Shkupin.
Diellin dhe Hënën i mbanin në ballë, përtej maleve:
Shkrepjen, e “nagëntit” tim, sot: në Robëri, për Liri...
(Dimri troket tek porta
e ne jemi krushq)
Zanë Mali, oj! Dimëri Madh troket tek porta
E, Unë Poeti nuk kam dru në vatër. Dimër?!
Përveç, ibrikëve të rakisë rrushit mbi kokë
Dhe, dy shtambave plot me verë, në sofër.
Zjarrin ndize Cucë e Maleve, vrik me flakë
Tymi t’i dalë flakë, sot mbi Çati përoxhaku!
Pse, jo edhe ndonjë xixë kryengritëse mbi çati
Majë lisave në Qiell, sjellë sot: Diell me shi?!
Krahpërkrahu, t’i dalim me vargje te pragu
Dimrit, si dikur: Babai me pushkë, në Katund.
Vargu im, vrik e rrok “nagëntin” në dorë.
Cuca, sëpatën pas dere, turr delë në Lëmë.
Dimëri, sot erdhi. Na troket tek porta
E ne, përçudi: gjithë jetën jemi krushq?!
Meleve, pa Nuse mali në koçi... Shtëpi…
(Vëllai i Vogël)
Nana ime, i lindi tetëmbëdhjetë fëmijë në jetë
Shtatëmbëdhjetë djem. Dhe, vetëm një vajzë.
Tre fëmijë, mezi mbetëm gjallë në jetë. Luftë:
Motra e Madhe. Vëllai Madh. Dhe, Unë sugari.
Që, gjithë jetën, në Katund xhindet mbi çatia
Nateditë, majë lisave na hudhnin dorë më dorë.
Majë më majë. Mal, e mbi mal. Dimër e Verë.
Motra e Madhe burra, ende është gjallë
Ikën gjithë të tjerët. Unë, ende jam në Mal.
E pres Ditën e madhe, zbres në fushë
Vargun, hudh dardhë më dardhë. Larg.
Krah për krahu me kreshnikët e maleve
Burimeve: Zanat e maleve të na japin gji.
Tambël. Fuqi për luftë në malin Çelëvjollcë
Majëmalin me kokë në Qiell, mbi Kërçovë.
Edhe, përçudi: I mjel delet e prapa, rrunza
Tek Jasakët e Tikeve me kusi nën Dradhë.
Rrëzë Çukës. Përronit të Thanës. Livadh.
Vëllezërve mes varreve, sot ua kam lakmi
Vëllait Madh. Që, nga Parisi iku në Shtëpi.
I mbuloi bari. Gjelbërimi. Lulet. Jo, bërlloku
Këmbekokë, siç i mbulon nateditë mes varreve
“Patritotët” e sotshëm me flamurin kuqezi...
(Shtëpia e Babait u shitë
rrëzë Çukës – Katund)
E shita burra, gjithë pasurinë e Babait:
Arat. Livadhet. Edhe, malet me lisa.
Pak më vonë, ia shita edhe Shtëpinë
Shtëpi, që Bukovski Madh pas vdekjes
Babait tij, ia shiti për pak para në treg:
Gjallë t’ia mbajë kurvat që la trashëgim.
Dallimi mes meje e Bukovskit, bohem:
Shtëpinë, nuk e shita për kurva rruge.
“Kurvat” e mia kishin para me thasë:
Unë Shtëpinë e Babait e shita për arsim
Dhe, mbajta gjallë kulturën Shqiptare.
Edhe, mbaj Veten në jetë me familje
Mes kulltukofagëve, i gjallë për Nesër.
Që, për arsimin dhe kulturën shqiptare
Dudumët, ende nuk e dhanë as një kafe.
Sot, më ka mbetur vetëm Vetëvetja: Poet
Edhe, disa livadhe shkretë. Male me lisa.
Nën gërmadhat e Termoeleketranës “Oslome”
Që, kutadi Unë: Nësër, ndoshta bëhen Liqe?!
Librat e mi të “rrezikshëm”: Kalosh Çeliku
Vepra, që nuk i shes përderisa jam gjallë
Në Qytetin e qyqeve. Hë për hë, nën Rrap...
(Gjeli s’e thirri Ditën)
( Emin Çelikut )
Babai lufton me terrin
Babai lufton me sëmundjen
Babai lufton...
Nata e gjatë na mban në grusht
Gjeli ende s’e thirri Ditën...
(Doktoroi në odë të burrave)
Babai luftoi me armikun
Babai luftoi me terrin
Babai e thirri Diellin.
Babai vdiste për mikun
Babai ngrihej më këmbë për trimin
Babai lindi në pusi
Babai flinte mbi varre
Babai zgjohej tek Ara
Babai doktoroi në odë të burrave.
Fjala e mundoi gjithë jetën
Besën thonte s’e luan as topi.
Babai fitoi në male
Babain e grabiti Nusja me ferexhe...
(Frikacaku e ruan trimin)
Shtëpisë i qajnë trarët
Hoxha te këmbët bën roje.
Ironi e gjallë Baba:
Frikacaku ta ruaj trimin?!
Ditë të tëra na ke thënë në odë
Frika si duket o djem?
Rrugës a e keni parë mbi kalë
Frika, a ka këmbë?
Lotët ma përvëlojnë zemrën...
(Aradha e Babait)
Katër krahë të nxjerrin nga porta.
Nëna sot nuk të përcjellë në arë
Vëllain e mundon pse ishe më shenjëtar.
Mua pse s’mundem të ta kaloj me fjalë.
Rreshti i gjatë këtu e tek Ureja
Luftëtarë vërtet paske në aradhë.
Vetëm kësaj radhe nuk shkoni në male...
Edhe “miq” të penës, kotnasikoti e vrisni mendjen
Për mua si Poet. Sipas jush: i çmendur. Disident.
Nesër, a do të jem nën Rrap? Hije: mes Mikeve
Ose, Dy shtambave me verë. Gotave të rakisë rrushit.
Gjokun pullali, a do ta lidh për ndonjë dege Rrapi
Vapës Madhe, në Bit - Pazar: Dy shtambave me verë?!
Punemadhe. Moti i kam shkërdhyer ato “ideologji”.
Po. Edhe, Nesër do të jem para Dy shtambaveverë
Grave besnike. Dhe, “kashikarave” me raki rrushi.
Këmbëkryq, nën Rrap. Roje, tek pragu i Shtëpisë.
E, ju kënaquni si kulltukofagë me taxhi në grazhd
Para kamerave televizive duke u reklamuar, si:
Kunguj Stambolli me afat të skaduar përdorimi.
Prodhime, sotpërsot turku - partiake, në Bit-Pazar...
Dhe në fund
POROSIA E FUNDIT
E GRUAS BESNIKE
Edhe, një ditë kur t’i lësh “marrëzitë”
Armën e brezit me të cilën hyre në luftë.
Gratë besnike. Jo, edhe rakinë e rrushit
Luftën me penë. Dhe, poezinë rebele?!
Megjithatë, Mua ende më ke në Shtëpi
Edhe, pas vdekjes zgjohem nga varri:
Sëpatën pas dere e rrok në dorë për Ty!
Edhe, një ditë kur t’i lësh “marrëzitë”
Jo, edhe gratë e tua besnike nën Rrap!
Rakinë e rrushit. Dhe, poezinë rebele:
Ikë, tek unë Zana e Malit! Krah më krah
Neteditë, e ke hapur si Dje derën e Shtëpisë.
Unë, edhe po pate nevojë si poet rebel
Vetëm, ma bë një zë kaçku nga Mali!
Edhe pas vdekjes, zgjohem nga varri.
E di ti, Roje besnike rri, para Shtëpisë...
