Nga trojet çame Joni më sjell erëra të ngrohta
E me tëmtha zemre përkëdhel mure guri pa pushim
E kalldrëmet i puth me buzët e thara, si korja
Aromën e dheut të atësisë i mbush me mushkëri
Unë, biri i saj edhe i vdekur i dal zot parajsës Çamëri.
E sot mbi varret e heshtjes një harabel ngadalë thërret
Mos t`i vardiset harresa kullave e varrëve të të parëve
Po ju lutem, mos i lini shkretë, mos i lini me ferrë …
Mos i lini jetimë pllakat si fletët e hedhur të kalendarëve
E sot
si pa dashtë jemi degdisur largësive në të katër anët
Me marramendje thellë jemi arratisur nga burgu i vetvetes
E lamë djerrë token, lamë nënën bjeshkën e Jonin e kaltër
E lamë kuajt pa dasma, lamë në rrënoja shegët e djepet
E sot
E sot ëndërrojmë grykat, lugjet e krojet me mall
Se atje dje na mbeti fëmijëria, loja, dashuria, rinia
E oborri lëndina me lulesh njomet nga vesë e mëngjesit të bardhë
Do lindin nuset, do shkruajnë shqipen e do të rritet fëmija…
PRITAT E PABESISË
Ka mbi një shekull
Që pritat e pabesisë na zunë rrugën e kalvarit
Na i plandosën shpresat
E na i prangosën duart, këmbët, ëndrrën
Me kamxhik e çelik,
Gjymtyrët na i copëtuan dhe na hodhën hallkë litari
por mendjen s`na e robëruan
As dashurinë, guximin, dhe dëshirën, as këngën.
Torturat
thellë na i rënduan qepallën e syrit të lodhur
As mendjen
as qëllimin s`na e gozhduan në trarin e lartë
Edhe
Nëpër qelitë e burgut fitimtarë të prangosur.
ishim ne
që nuk shkulëm rrënjët e s’u ndalëm nga asnjë tufan
