Më herët në vendin tonë
kur s’kishte shtet as gjykatë,
bëje tregti e bleje pronë
edhe kur kishe xhepat thatë.
Kishin moral e nderë njerëzia
në kuvend e në tjera veprime,
lidhëshin për fjalë burrëria
e s’bënin lajka e mashtrime.
Shqipëtarët për erz e për vatan
kur dhanë fjalë e lidhën besë,
nëpër beteja kokën lanë
e mikun vetëm, se lanë të vdes.
Natën e errët në malësi
i ndjekur fort prej kusarisë,
për të shpëtuar kokën e tij
u ra n’dorë hasmi i shtëpisë.
Edhe kur malësorët e kuptuan
kujt i dhanë strehë e konak,
e mbrojtën, e nuk u’a dorëzuan
ndjekësve që e kërkonin n’prag.
Dikur vajzat tona fisnike
me traditë e me kulturë,
shumë punëtore e besnike
besa e tyre e fortë gurë.
Bashkë me djemt në beteja
nëpër shkolla e në ndërtim,
për atëdhe shtigje të reja
gurë i çmuar për zhvillim.
Po sot ku jemi, nga po shkojmë
ku mbetën vlerat kombëtare,
besë e nderë pse harrojmë
e t’huajat marrim pa kriter fare.
Në kohët e fundit si një trend
me shpejtësi në vendin tonë,
të ligat e botës zunë vend
fëmijët tanë t’i helmojnë.
Me shqetësim pyes i gjori
po ku na humbi bujaria?
Dashurinë pse na e mori
interesi e xhelozia?
Familje, shkollë me gjithë shtet
të bashkohemi e të punojmë,
t’zezat e botës për mot e jetë
prej vendit tonë t’i largojmë.
Në ditë t’bardha e në rrezik
për lakmi e veq për interes,
jo nga fjala, nuk luej ore mik
me të ligun kurrë s’hyj një thes.