RESUL SHABANI u lind në Strugë më 14.10.1944. Filloren dhe të mesmen i kreu në vendlindje. Gjuhë dhe letërsi shqiptare studioi në Universitetin e Shkupit dhe të Prishtinës. Fillimisht punoi arsimtar i gjuhës dhe letërsisë shqiptare. Prej vitit l971, u punësua në redaksinë e gazetës "Flaka e vëllazërimit" në Shkup, ku punoi reporter i lirë dhe redaktor i rubrikës së kulturës. Ka qenë edhe redaktor përgjegjës i revistave "Jehona" dhe "Gëzimi" dhe redaktor përgjegjës i Redaksisë së botimit të librit artistik. Jeton dhe vepron në Shkup. Ka botuar mbi 40 vepra me poezi, dramë, roman.
Pesë drama të autorit janë inskenuar në teatrot profesioniste. Është prezantuar në disa antologji poezie dhe tregimi, brenda dhe jashtë vendi. Poezi dhe tregime të autorit janë përkthyer në gjuhë: - anglisht, italisht, rumanisht, frëngjisht, rusisht, spanjisht, serbisht, maqedonisht, turqisht, çekisht, etj.
Për krijimtarinë origjinale dhe për përkthimet ka marrë disa çmime:"Çmim shtetëror për kontributin në njohjen reciproke të kulturave Nëna Tereze", "Çmim *Mjeshtër i përkthimit*" (SHSHM dhe SHPLM); "Çmim *Kurora poetike*" në Festivalin “Netët Korçare të Poezisë”; "Çmim *Abdylazis Islami*" - për përkthimin shqip të librit poetik “Hijet e Atdheut” të poetit Rade Siljan; "Mirënjohje për kontributin në veprimtarinë e festivalit *Këngë Jeho*"(Strugë); "Mirënjohje për kontributin në dramaturgjinë dhe teatrin shqiptar" (Teatri Amerikan-shqiptar); "Çmim shtetëror *11 tetori*" - për kontribut të theksuar në lëmin e letërsisë dhe kulturës, etj. Së fundi ka përkthyer, nga shqip në maqedonisht dhe anasjelltas, antologjinë e poetëve të Akademisë të Kosovës të shkencave dhe të Arteve dhe Akademisë Maqedonase të shkencave dhe Arteve.
PERSIATJE TRI DITË PARA VJESHTE
Derisa unë ngrys ditëvjshtën e vakët
Te këmba e urës së ujit,
Urës me dërrasa të çara
Prej marrëzie, prej mërie - xhelozie,
Urës me parmakë dafine
Prej mirësie, prej bukurie - dashurie,
Mbi të cilën shkel këmba jote e bukur,
Nën të cilën noton krahu yt - flutur;
Ti shpërndan mjegullën e dendur,
Prej portretit tim të venitur.
Po ti, sirenë vale, zanë dallge, orë liqeni
Ti, nuse nuri, nuse syri, nuse zhuri;
Ç'kërkon në varfërinë time
Më të varfër se varfëria?
Derisa ti mbjell luleborën
Në shpirtin tim të shkretuar,
Sjell fllad pranvere
Në vjeshtën time të vonuar,
Unë s'jam i zoti të të fal
Asnjë ëndërr për ta ëndërruar,
Asnjë shpresë për ta shpresuar,
Veç një tufë rrezesh,
Që as dritën s'e ndriçojnë,
As terrin s'e zbardhëllojnë
Dhe një qiri të ndezë me lutje Shën Mërisë
Syri i keq mos të të shohë, sy i keq i xhelozisë.
Strugë, 18. 09. “12
BABA
Në duart e çara, koha përsëri
Gjen shtigjet e saj të ndritshme.
Prej buzëqeshjes tënde e kemi ngritur
Një ujvarë hidrocentrali
Lart në bjeshkë, fyelli buzëqesh
Me zënimin e tij jetik, e
Ai që e stolisi heshtjen tënde
Me hieroglife pikëllimi, pushon
Nën hijen e rëndë të manit
Në oborr, në çatitë e mbulura me vesë.
A është e rëndë dashuria jote,
Sa malli për livadhin e djegur?
Mixhok i butë dhe mexhok i egër
Që përqafon vetëm kur s’je
Në duart tua të çara, koha përsëri
Gjen shtigjet e saj të ndritshme
Në heshtjen tënde të ndezur,
Një flamur, fluromë e djegur.
Është mendimi yt që la blozën
Në të kaluarën dhe i bën dritë asaj që vjen
Të kam parë shekujve ulur
Në një trung lisi të rrëzuar si historia.
Prej tymit të cigares tënde,
Krijohet përkufizimi i kotë i pikëllimit
Për vëllain tënd që e gjete në zabel
Të fjetur nën kurorën e luleve.
Ata që s’të kanë parë duke kositur tërfilin,
S’dinë asgjë për yjet.
Ata që s’të kanë parë duke ndarë vadën,
S’dinë asgjë për detet.
Në heshtjen tënde të ndezur,
Sillet një flamur, fluromë e djegur
Ata që s’kanë ecur natën buzë liqenit,
S’e dinë sa i thellë je.
Mes prushit tënd të mbuluar me hi vatre
Është pjekur buka e grunjtë.
Mes duarve tua ka marrë frymë
Krejt blerimi i harruar në bjeshkë.
Ata që barrën tënde e kanë mbartur
Në kurriz, s’kanë qenë në jetë,
Prandaj dukesh si një llambë e verdhë vajguri
Territ të shekullit kur i buzëqesh
Ata që s’kanë ecur natën buzë liqenit,
S’e dinë sa i thellë je.
Tani rri buzë vatre, si e vetmja
Magji e krijuar prej përfytyrimit,
Por, as s’je magji, as s’je përfytyrim –
Ti je kala e krijuar në kohë
Që mbron stuhitë për dashurinë
Që mban kokën lart për të gjithë.
Ata që janë e s’janë në mesin tonë,
Mbetën e shkuan me amanetin tend.
Fjala jote është vendlindja ime,
Ti je liqeni i saj më i thellë.
Tani rri buzë vatre, si e vetmja
Magji e krijuar prej përfytyrimit.
KËNDON KUMRIA
A është vonë që njerëzit
i kanë fikur dritat e syve?
Marr të pi - vetëm s’më pihet,
marr të vritem s’më del gjak;
dru e gur zhur o valë
vetëm ngjyrë dhe vetëm pikturë.
Zgjuar eci, mbi vete mjegull;
a është vërtetë vonë,
apo ende s’jam zgjuar i tëri?
Në cilat vite po hynë vitet e mia,
në cilat rrudha, në cilat valë?
A është vërtet kohë e ftohtë,
apo fryn një fllad pranvere?
Ç’po ngjet me shqisat e mia?
Marr të marr rrugë e shtrati
vjen pas meje si anija që fundoset.
Me katërqind duart e mia
mezi i shtërngoj gishtërinjtë e mi.
Këmbët vetë përpara më shpiejnë.
Do të arrij sidoqoftë.
SHËN NAUMI
S’ka guxim të më dalë ta shoh
se do më magjeps me bukurinë
e trupit që ka, zemër mbi zemra,
dhe me tik-takun e amshimit
si ritmi i jetës sonë
dhe si rrjedha e Drinit
që ndanë më dysh liqenin.
Një gur, arkivol, fron, lavdi, bukuri;
e vë veshin dhe dëgjoj.
Të gjitha rrëfimet më të larta të kohës
rrjedhin në këtë legjendë.
Shën Naumi rri ngrysur me mjekër të gjatë
dhe më lut ta përfytyroj.
Ballsami që askush formulën s’ia di
e bën të më flasë me gojë,
kurse unë këto vargje t’i shtroj
mureve të bardhë të ëndrrave
dhe ditëve
që vijnë.
Perëndia aty rri këmbëkryq
dhe merr namin e vet
të ftohtë dhe të bardhë, si mëngjesi.