Ç?më zë dhe më fal frymë
Në të njëjtën kohë më pushton
Nga vdekja ç?më shpeton
Të më mbuloj aromë e saj.
Nuk ndaloj lutjen të më ngroh ai Diell.
Më mua rritëmi deri mbi yje
Me beson edhe kur jam larg
Pa gjelozi e ka fytyrën
Pse lule i thonë .
Është vetë malësore
Luftëtare e njëqind betejave
Kur stuhitë ishin në këto anë
E vetmja lulja qëndroj e patharë.
Nganjëherë është edhe e pafat
I duhet të rri në dorën e secilit
E kam një lutje për t?i thënë
Mos i buzëqesh vrasësit të dashurisë.
Më rri afër si fjala më e bukur e Evës
Vetëm ti di të fal aromë jete
Kur jemi pranë edhe Dielli ndalon
Acarët i tretë nga shpirtit ynë.
Të lutëm rikthema kohën kur më zbrite nga Ozoni
Edhe në ëndërr dua të takohëm si përhera
Nëse të kanë prangosur perandorët në ikje
Flakë dielli u bëfsha nëse nuk do të luftoj.
Derisa të të gjej në cilën zemër tani je
Të luftëtarit që eshtrat i bëri copë e grimë për atdhe
Nëse je në shpirtin e demonit, e di pa dashje
Luftën nuk do ta ndali e të vyshkësh nuk të le lulja ime.
DORUNTINË
Të rikthejnë kujtimet çdo çast jete tek unë
Kur fjalës i dole Zot,ishe vetë mrekullia
Për besë të motres për villain tënd të shejtë
Tek zanat ruhet ende shtrati i Gjergj Elez Alisë.
Nëse flas a shkruaj për të bukurën ndonjëherë
E di se cila fjalë është pa asnjë mëkat
Dhe e cila na mbajti gjallë deri këtu
Edhe atëherë kur s?kishim ëndrra as liri.
Për të vërtetën ka vetëm një Doruntinë
Ajo që nuk shërohet me dhembje
As ikja më herët e dallëndysheve
Kur stinët mbesin të boshatisura
Pa asnjë këngë të zogjëve këngëtar.
Dhe ti Doruntinë e more udhën e dallëndysheve
Sa keq ikja e jote na la pa frymë dhe dritë dielli
E di përse u zhduke ngase plagët ishin pa shërim
Por dhembjet dhe plagët e jetës janë të bukura
Kur janë për vendin tim.
FRIKA
Kurrë nuk e pranova ferrin e frikës
Edhe pse jetën ma barazoj me demonët.
Fatin vetë e vulosa kur ngrita gotën e lavdisë
Nuk e dija pse ai bëri lutjen në frymën e tradhtisë.
Pranverën e trëndafilave cili e ndaloj?
Këtë mbrëmje më të bukur të jetës.
Më ke zënë të etur kur flisnim për miqsinë
Ëndërr t?i mendova fjalët ngjyrë portokalli
Ah,për këto ,,fjalë’’ seç më paska zë malli.
Ika në fundin e botës aty doja të shkoja
Drita e Diellit nuk e kam mendue që di të tradhtohet
Për hor të llojit arangutan që di të lavdërohet.
Frikën e perandorit e munda se nuk desha t?i besoja
Në asnjë cep të shqipeve kurrë këmba e tij të mos shkelë
A është e mundur të jetoj në të njëjtin qiell
Unë si dritë e diellit e ai si vrasës i trëndafilit.
Frikën e perandorit
E munda
Se nuk desha t?i besoja.
Kurrë këmba e tij të mos shkelë më
Në asnjë cep të shqipeve.
A është e mundur të jetoj
Në të njëjtin qiell.
Unë si dritë e Diellit
E ai si vrasës i trëndafilit.
LARG FJALËS
(Kur mbetësh larg)
E di vetëm se jam gjallë
Si një natë ferri
Kur nata nuk i ngjan
Natës.
Ditët më marrin me vete
Edhe këtë pak frymë
Ma ndajnë në grimca
Atomi.
Jetoj dhe vdes
Për Zotin
E huaj.
Nganjëherë mallkoj
Lindjet
Për thinjat e vdekjes
Se mërgimit.
Cili mallkim s?më le
Të rikthehem
As të ngritëm në hero
Të gjallë.
As të vdekur.
E dua mallkimin e dheut
Kur nuk mund ta mbroj.
Lotët e nënës
Më përcjellin
Orë e çast.
Edhe këtë mallkim
E dua
Si të dallëndysheve
Kur ikën bashkë më mua.
Ikjet më mallkojnë
Ëndrrat
Më bëhen vrastare.
Nëse toka fal ikjet
E dallëndysheve
Ndoshta edhe mua
Një fjalë ma thot.
Në flakën e Diellit
Jam larg
Më afër se tradhtitë
Që po i bëhen
Fjalës se shejtë.
REBELIM
Kohët ikin
S'ka më fjalë të shejta
Secila po vetëvritet.
Asnjë dashuri Titaniku
Nuk ma rikthen shejtërinë
E engjëjve.
Sot sytë po më vërbohen
Nga rebelimi i kohës se shejtë.
Sa dehje tradhtishë
Që flasin ende gjuhë
Perandorësh.
Në këtë kohë të keqe
Ku edhe ëndrrat vrasin.
Toka më nuk di
Ke e ka Zot
A ke e ka armik.
Luftëtarët flasin
Vetë me vete
Si e humbëm kaq shpejt
Dashurinë e tyre.
Sa rëndë e ka toka
T'i bartë mëkatet e njeriut.
PËRBINDËSHIT
Historinë e ëndrruan
Ta rikthejnë në jetë të vërbuar.
Jeta për përbindëshit
Nuk është e vërtetë.
Më ndaluan të pagëzohem
Në emrin e Gjergjit
Të marr fuqi nga shpata e tij.
Prapë rimarrin veten
Ushqejnë hijenat
Tokën e shesin ose e vrasin.
Asnjë gur nuk e lanë të thuren muret
Kala djajësh ndërtuan mbi emrin tim.
Deri kur fytyra e njeriut t?i ngjaj përbindëshit
A është fundi i kohës se burrërisë
Apo rikthimi prapë në kohën e gurit
Kur urrenin pse hijenat dilnin të parët në dashuri.
GABIM
Këtë herë nuk vdes
Pa Zotin tim.
E di për stinën
E acartë
Gabim e ngrin
Të bukurën e detit.
Nuk e kuptoj kohën
E Apokalipsit
Përse rikthehet prapë
Në vrasëse.
Ah,s?mund ta them
Në isha unë gabim
Kur të takova
Në sytë e Evës.
Të dallova edhe nga ëndrrat
Si e vetmja luftëtare e Trojës.
Më merr edhe mua në ikje
Nuk e dua mallikimin e qyqeve.
E di se ke ndërtue një botë
Me copa atomi
Sa afër janë të pëlcasin.
Një Zot e di
Kush do të shpëton
Nga kjo urrejtje.
Po e shoh fundin e mallkimit
Kah fryjnë demonët
Kur pranverë ma nuk ka.
Hiqni shamijat e zisë
Se nuk vdiqa nga mallkimi
Urrejtjen nuk e kam për fytyrë.
Nuk jetoj si perandor
As si donzhuan i orëve të liga
Vdes vetëm për fjalën e thënë.
Ende nuk ka ardhë koha
Për ta thënë
Fjalën e pathënë.
Këtë herë nuk vdes
Pa Zotin tim
Për fjalën e dhënë
Edhe nëse prapë më prangosin
Demonët e ferrit.