mes degësh e vërej qielli errëson
drita jote e gjallë vetëtin e shuhet
shpirti yt vjen e pik e fiket
këputet një damar e gjaku ik
ndiej dhembje zjarr e varfërohem
mbetet vetëm zëri nga më thërret
vetëm hija nga endet buzë lumi
vetëm kujtimi i vetmuar kaq vjet
e një siluetë e nënës nga tretë
me fëmijën e vet në lot për dore
i mbyll sytë e dhembja pëlcet
ka formë e përmbajtje e s`përngjet
zot prej diçka duhet të vdiset
vërej degësh bien copëza të qiellit
Jashtë bie shi
qelqit të dritares rrëshqet një bulë
jashtë bie shi brenda shtrihet kujtimi
sipërfaqja e lëmuar avullit të shpirtit
vijës së bulës ikim ti dhe unë fushës
kaq lule xheneti kaq asfodela nënë
lart në qiell vetëtima e krijon asgjënë
arrijmë dorë për dore fund ëndrrës
a do të zgjohem vetes qaj para hijes
dëgjohet veç ardhja e ikja e treni ik
unë e ndjek tymin ta zë me grushte lart
ngrihem mbi brigje e fluturoj qiellit
të takoj ty të buzëqeshur te engjëjt
jashtë bie shi e brenda zgjon kujtimi
sipërfaqja e vrarë e avullit të fjetur
shpirt var vinjetës së bruztë të hënës