Fuqinë e shpirtit tim për ta zbrazur kam tentuar
Këngën më të bukur kam dashur unë ta shkruaj
Për ëndrrën time që dekadat e jetës i ka sfiduar
Këngën për bjeshkën time për të cilën unë vuaj
Dhe nga ajo vuatje edhe ëndrra fillon të dridhet
Ëndrra që shpëton lotin e fundit në dhe të huaj
Shpirti im nga një lak malli çdo ditë në fyt lidhet
Një lak që të shtrëngon dhe dalngadalë të mbyt
E shpirti i shpërndar në një trung prap mblidhet
I tregon botës si mbijetohet edhe me lak në fyt
Shekujve në errësirë e prap nuk jemi verbëruar
Se përgjithmonë rrugën ka ndriçuar heroizmi yt
E kurrë nuk e humbi krenarinë bjeshka e bekuar
Bjeshka që edhe ti e braktise por nuk e harrove
Bjeshka që me robërinë kurrë nuk është pajtuar
U ktheve e deri në ditën e fundit të jetës luftove
Deri në fundin e një jete që kurrë nuk përfundon
Se në shpirt të brezave shekujve të luftës jetove
E në shpirtin e çdo trimi emri yt edhe sot jeton
Emri i heroit të bjeshkës sime atje lart në Krujë
Jeton sa të ketë dritë gjithësia, e dielli rrezon.