Mbyll sytë e ik të panjohurës së bruztë
e zemra rrah e kraharori ngrihet e ulet
të vërej në kopsht nga ende i ujit lulet
të vërej nga i ndjek kallinjtë e grurit
të vërej nga ec të kalosh matanë lumit
të vërej në kullë bri bedenash të murit
e fle e shqetësuar në orën e gjumit
e ëndërron paqen të t`i shkruajë buzët
e ik nga shkrepat era egër e gjithësisë
spërkasë faqet me ujë të kroit të jallisë
i çel sytë e asgjë s`ka ndërruar ti s`je
s`je e prapë je nga kujdesesh për mua
më veshë rroba të reja jelek e xhaketë
xhaketë kuq e zi të sillem i qetë në log
të ndihem i lirë nënë e kurrë veç rob
Kalimi i vigut të Muharremit
Tri dele dy lopë një kalë e një buallicë
kullosin të shqetësuara kodës në dumnicë
nëna mbyll derën e ecim udhën e vjetër
retë e rënda përzihen mbi vigun e fjetur
vetëtimës së rrjedhës së ujit në thellësi
duhet kaluar vigun deri te ara me kalli`
nëna rropatet me pesë fëmijë njërin në gji`
nuk i bie gjuha në gojë cijat pandërprerë
e lidh atë në parzëm tjetrin e vë kaliqafë
të tretin e të katërtin i merr për dore
e unë nënë ç`të bëj pse mua s` më more
ma jep dorën nënë ta kaloj dhe unë këtë ferr
drita e ditës nis e del veç akoma bën terr
ecim udhën me këmbët e lagur me vesë
e zgjohemi ndër kalli` e ëndrra e shpresë.
