Ku ka dhembje ka dhe flakë
Ndryshe s` mund të jesh ti
Patjetër duhet të shikohesh në pasqyrë
Të jesh një me veten patjetër
Përplasur me valë deti të tërbuar
Kurrë vatër e shuar
Ja e sheh nga agon mbi kullat
Nga agon mbi shpirtrat dhe pemët në shkëmb
Ta ecësh udhën e vjetër të gjakut
E të arrish te drita e vetvetes
Ndryshe s` mund të jesh ti
II
Të arrish te drita e agimit
Të shikohesh në pasqyrë
Të jesh një me veten
Të të pikojë gjaku në çdo cep të atdheut
Të jesh një me çdo mollë me çdo urë
Të kalosh andej e këndej vetvetes
Të njihesh me secilin gur me secilën rrënjë
Me secilin trung e degë që prek qiellin
Ta ecësh udhën nga agu
S` ka njohje tjetër përves përmes vetes
Me çdo gjë në të cilën rrjedh
Me çdo gjë që rrjedh në ty
III
Urtia është dhembja e dritës
Është udha që zbret hirit
Është ura që të kthen në vete
E ku ka dhembje aty ka edhe udhë
Pra shikohu me veten
Që të mund ta prekësh dritën fund qiellit
Është flaka e agimit të hershëm
Të arrish atje te vetvetja
