Forma abstrakte
forma s` e vret përmbajtjen e as je abstrakte ti
asgjë e mendjes së zgjuar nuk është zjarr i fjetur
s`është largim veçimi prej vijash i artit tjetër
e paqena s`është fjalë e pa thënë për qeniet aty
largimi përmes të të menduarit zgjon hapësirë
borën e rënë gjatë natës në vetminë e thellë
qiririn në tryezë përbri të cilit ti shkruan e vjell
e lehja e qenit në hënën në ujë krijon uvertyrë
te molla e kuqe e ndez gjakun hija me martinë
guri i secilit varr ngjallet në kohë dhe vetëtin
kumbullat tharë në hije e ja dhe degë të shtogut
sendet tretur në lidhjet e ndryshme mes vetes
ka mbetur hiri e varrat e pikëzat e thara të etjes
ora e zallit ik hapësirës veç me flakë të trokut
II zgjimi i lules
ora e zallit ik hapësirës veç me flakë të trokut
lëviz e krijon mes parimit të tonit e shënimit
ec me art përgjithësimi e ja veçohet aty zgjimit
ardhjes për gjurmë pluhuri të vrapit të gjokut
krijimi i gjakut të ndezur është i papërcaktuar
me sfera teorike veç me përgjithësim mendor
zjarrit e frymës unë rikrijoj portrete në dëborë
mbase me ide e forcë abstrakte veç të pashuar
pse mendja s` mund të krijojë gjë të vetmuar
ndoshta dhe të vështirë për t'u kapur e kuptuar
veç mes hirit e zjarrit shpërthen flakë e gjak
ti ngrirë në nocion të përvjedhur ndër parmak
në përpjekje për të ngjallë pak stilin e barokut
ritmi i zgjimit të lules vjen për fije të flokut
III prejardhja abstrakte
ritmi i zgjimit të lules vjen për fije të flokut
nëpërmjet vijash e njollash e trajtash në erë
art krejt subjektiv në paraqitje fluture në verë
art i prekur me flakë në njërin krah të zogut
ky qiell nuk kapet me shqisa veç me ndjenjë
me dritë të hapësirës së ngrirë të ujit të kroit
aty ndër degëza në lulëzim me lule të ftoit
me zë-zë të vijë gjithnjë nën etje një menjë
natyrisht syri yt shprehet në kuptimin e vet
gjithnjë të lidhur aty nëpërmjet ngjashmërisë
shtruar në sipërfaqen e lëmuar të ujit në det
e era e sjell ullirin rreth rrufesë e pafundësisë
në kuptimin e vjetër të prejardhjes abstrakte
metafora është vetë hija e vizatuar me dy akte
IV kuptime të figurshme
metafora është vetë hija e vizatuar me dy akte
lëvizje ka dhe përhitje ka male e njerëz ka aty
kush vjen e kush shkon vetëm unë s`të takoj ty
s`lidhet ç` intonacion shpreh ç`ritëm e takte
figura të errëta të pakuptueshme hermetike
dy dritare hapur në ajër e nga një trëndafil
dy silueta aty s`merret vesh çfarë duan tebdil
skena shpartalluar erës së egër epiko lirike
asgjë s`e zbulon veten e prapë lëviz zgjimi
poezi hermetike apo copëz tregimi i vështirë
prej dritaresh hapur rrjedhin tinguj me lirë
unë vetë te pusi në mes skenës të përmend
e ti zgjon me fotografinë në dorë në legjendë
apo kuptime të figurshme në vija krahasimi
V trëndafil në borë
apo kuptime të figurshme në vija krahasimi
i mbyllur mirë të mos mund të kalosh as ti
të mos mund të kalojë natyrisht zjarr as dashuri
ose diçka tjetër e shprehur me figurë kuptimi
kaq e paqartë kaq e mbyllur guacë e dalë deti
fshehtësi kaq habitëse ka gjuhë a s`ka aspak
e pakuptueshme me figura mbytur në gjak
ec merre vesh çfarë shpreh mjegulla te poeti
diçka të mbyllur tërësisht brenda në amforë
diçka të pa hapur të mbetur trëndafil në dëborë
diçka mbyllur vetes në një ëndërr të vështirë
kot nuk ka në këtë rrjedhë esa asgjë hermetike
veç ti zot me afshe e këpute trëndafilin e ike
afshe të një fjale apo gjithnjë në këtë mënyrë
VI ritëm fluror
afshe të një fjale apo gjithnjë në këtë mënyrë
diçka me intonacion e mendim të fjetur mendor
apo veç tis i ndërrimit të zërit në ritëm fluror
e lidhur prej konkretes te abstraktja e vështirë
e veçoj të menduarit e rilidhur me përfytyrime
kaq me ritëm më trokon zemra në fushat fund
e kërkoj veten ndërmjet ëndrre e s`e gjej kund
apo drita abstrakte merr diçka prej vetëtime
s`je jashtë mendjes megjithatë është gjë e kotë
ndërmjet kuptimit pikë gjak i ndezur me lot
rrjedhin udhë humbin diç tërësisht pikë lirikë
i lodhur i vetmuar brenda meje ik etje e mirë
krijoj herë sipërfaqe të së dielës e herë metrikë
bëj gjakshkrim nëpërmjet tingujsh veç me lirë
VII vinjeta rrufeje
bëj gjakshkrim nëpërmjet tingujsh veç me lirë
e përdor një tingull e natyrisht muzikë lirike
diçka pa kuptim e jashtë mendjes `i dritë epike
kaq i lidhur me gjakun e ndezur nën zinxhirë
gjarpër i fjalës apo dritë shprehjeje me figurë
apo lëviz deri në absurditet diçka `i metaforë
në mur trokon nëpërmjet frymës e njëjta orë
e unë bëj përpjekje ta zgjoj ëndrrës `i gravurë
në parvaz të dritares e gjej një lule të këputur
herë në njërën e herë në tjetrën bredh `i flutur
e rendis vargëzim poezie me rrjedhë pikëllimi
i mbyll sytë i shtrirë fjalës i rënë në absurditet
ah ja metafora shprehjes së gjakut tajit ndërmjet
strofa poezie me vinjeta rrufeje e shpërthimi
VIII njerëz e male
strofa poezie me vinjeta rrufeje e shpërthimi
rreth e rrotull me vijë shënoj vijat kryesore
përvijoj apo bie në absurditet kaq i mpirë dore
e njerëz e male ndrisin prapë në yll flakërimi
hija njëjtë me pikë gjaku ravijëzohet prekjes
në figurë me trajta të dukshme e kaq të qartë
sytë e kurmet shfaqen thikës në borë të artë
udhë e hije rrudha shtëpi klithje para vdekjes
i dallueshëm nis të shquhet zjarri i yt i shpirtit
e pikë të mëdha të gjakut ndoshta trëndafila
në krahnezë pemësh të vjetra shndrisin yrtit
etja për ty merr trajtë ëndrre e vijnë bilbila
fjala e përdorur në këtë dritë malli kurorëzohet
tashmë arti i pakapshëm me shqisa rishtrihet
IX peizazh dimëror
tashmë arti i pakapshëm me shqisa rishtrihet
perde e tejdukshme avullit me vijë në mes kris
rrëshqet xhamit e pengon pak pamjet nën tis
e gjaku i rrjedhur shihet shtresës nga ngrihet
tymi pezhishkës së merimangës në fije ngel
herë pëlhurë herë tjetër veç rrjetë në largësi
përmbajtje e përhershme e zjarrit në gjithësi
unë vizatuar syrit të zymtë mëngët i përvjel
pamje gurësh me myshqe varresh ndezin sytë
peizazhi dimëror paraqet përshkrim të fjetur
formë e pasqyrimit përmes shembjes së vjetër
zgjohet kujtimi në mënyrë krijimin e farfurit
me figura artistike udha e vdekur ende shihet
ravijëzimin diçka e nxjerrë trajtash e mpihet
X parim estetik
ravijëzimin diçka e nxjerrë trajtash e mpihet
arti s`është parim estetik veç për nocione të veta
ka qëllim në vete të përmbaj çaste nga jeta
ritmet e sendet njëkohësisht uji ndërsa ngrihet
arti i të folurit e ti dhe gjakshkrimi i përveçëm
vijat e kufizimit të `i sendi japin përfytyrimin
formën me të cilën fjalët e shprehin kuptimin
nxjerrin trajtën e ravijëzuar e të ndërgjegjshëm
nisin të përcaktohen vijat e diçkaje në largësi
shfaqen trajtat e dalluara nxirren tiparet në hi
i përvijoj rrugët e kërkimit kaq verbër vetvetes
e ardhmja humb shfaqet e gjurmët ja në borë
e digjet karakteri abstrakt i diçkaje e agon etjes
apo peizazhet flakë të përgjithësimit mendor
XI vetëm ideja
apo peizazhet flakë të përgjithësimit mendor
nocion abstrakt i shkëputur gjithë nga vetja
gardh në flakë realiteti të nxjerrë hijes nga tretja
diçka me jetën e papërcaktuar trokut në orë
përvijoj rreth gjaku të ndezur e ardhmja të vijë
me hijen abstrakte të diçkaje kodrës e te plepi
majës së të cilit vetëtima me ngjyrë shkrepi
ja ngjallet vetëm ideja nëpërmjet zjarrit në gji`
shfaqen trajta të ngatërruara `i urë e paqenë hi
as ka ujë as ka brigje mbetur pa formë çdo gjë
ti vjen mezhdës me tufë lulesh e s`shihesh më
ndërmjet ulërin ujku i zi e pandërprerë bie shi
dreni zbret nga gjithësia e kujtimit ngjet në orë
ky udhëtim përvijohet për hije zjarr me borë
XII pamje nga shpina
ky udhëtim përvijohet për hije zjarr me borë
sipërfaqja pa shenjë e gjurmë e bardhë e lëmuar
në degë pemësh ka rënë krahnezë e vetmuar
kujtimi pik në pikat e mëdha gjakut shpirtëror
unë ec nga konkretja te abstraktja ndër ulërima
zemra e shkëputur nga sendet dukuritë e vetitë
të pret e të pret e gjak pik e kot asgjë s`të ndrit
veç egër më bart nga ky gur te tjetri bubullima
shtrihem në borë ta krijoj pamjen nga shpina
me duar të shtrira e sytë nga e vjedhin qiellin
kush m`i ka vjedhur delet oh e kush fyellin
shuaj etjen te kroi kaq vjet në rrjedhë te gurina
më dridhen këmbët i përfshirë nga shungullima
tisi mes përmes absurdit shquhet me vetëtima
XIII pemët nën krahnezë
tisi mes përmes absurdit shquhet me vetëtima
apo ndoshta më vranë nga krijoja melodi për ty
vdekje të tillë kush s`ka jetuar me plagë në gji
rreth trupit të pajetë vinin iknin kaq xixëllima
plakat s` flisnin i ndiqnin pemët nën krahnezë
absurd tha i vashë me kaçurrele përmbi ballë
ta vrasësh yllin e nënës pa ngacmuar të gjallë
heshtja me flatër gjak shtrirë mbi dritë të zezë
ky i vrari është shkrimtar është poet i yni lirik
s`harron të apostrofosh tha tjetri qe hermetik
i dëgjoja e fyelli me unazë zgjohej kush pa i ra
çdo gjë ndërruar hije pa kokë zbritnin në va
fyelli tashmë s` binte dëgjohej veç psherëtima
e nën hënën magjike shfaqet ujku në ulërima
XIV shtamba me gravurë
e nën hënën magjike shfaqet ujku në ulërima
nën degët me krahnezë flatron `i shpend i zi
mes pylli veç bliri me degë var` mbi varr të ri
te malet prej larg valë valë derdhet ushtima
ja hermetizmi vrasja pse luan me zog e fyell
ja absurdi e në asnjë mënyrë krijimi poetik
në asnjë mënyrë vetëtima përmbi liqenin lirik
e shpendi krahë hapur nga vjen e ik në qiell
ja ti e thyen ashpërsinë e malësisë me prani
e tufat me trëndafila rozë riderdhin aromë
e zjarri i mbyll` me dry në ty çilet në dhomë
në lëvizjen mes terri e drite më kujton mua
me shtambë me gravurë zemrën ik në krua
forma s`e vret përmbajtjen e as je abstrakte ti
magjistrali
forma s`e vret përmbajtjen e as je abstrakte ti
ora e zallit ik hapësirës veç me flakë të trokut
ritmi i zgjimit të lules vjen për fije të flokut
metafora është vetë hija e vizatuar me dy akte
apo kuptime të figurshme në vija krahasimi
afshe të një fjale apo gjithnjë në këtë mënyrë
bëj gjakshkrim nëpërmjet tingujsh veç me lirë
strofa poezie me vinjeta rrufeje e shpërthimi
tashmë arti i pakapshëm me shqisa rishtrihet
ravijëzimin diçka e nxjerrë trajtash e mpihet
apo peizazhet flakë të përgjithësimit mendor
ky udhëtim përvijohet për hije zjarr me borë
tisi mes përmes absurdit shquhet me vetëtima
e nën hënën magjike shfaqet ujku në ulërima
