Poeti rumun Ionel Sima u lind më 28 Djetor 1958, në fshatin Suciu de Sus, rrethi i Maramureshit. Vëllime të autorit: Shtigje nëpër yje (vargje, Editura Armonii Culturale, Adjud-Vrancea, 2013, me një parathënie nga Vasile Bele; Pema e dashurisë (vargje, Editura Amonii Culturale, Adjud-Vrancea, 2017, me një parathënie nga Gheorghe A. Stroia; Fragmente nga shpirti (vargje), Shtëpia Botuese Armonii Culturale, Adjud-Vrancea, 2018, me një parathënie nga Vasile Bele; Vesa e luleve të pranverës, Shtëpia Botuese Armonii Culturale, Adjud-Vrancea, 2019; Drita e mendimeve (vargje, koautor, Amanda Edit, Bukuresht 2019. Boton në revistat: Fletorja e Klubit Letrar, Kalendari i Maramureshit, Harmoni Kulturore; Kontraste Kulturore, Nga Vatra e Fshatit, Mulliri i Geos, Burime Kodrene. Botime në vëllime të panumërta kolektive ndërmjet viteve 2015-2019.
Tema kryesore në vargjet e poetit Ionel Sima është Dashuria. Dashuria me D të madhe. Dashuri engjëllore. Poetët më të mëdhenj në botë i kanë dashur gratë. Gruaja pa një burrë është gjysma e një mbretërie. Së pari, Perëndia krijoi tokën dhe pushoi. Pastaj e krijoi njeriun dhe pushoi. Pastaj krijoi gruan. As njeriu e as Perëndia kurrë nuk kanë pushuar. Por çfarë bënte gruaja? Ajo përpiqej t’i kuptonte që të dy, edhe burrin edhe Perëndinë. Gruaja e poezive të poetit Sima nuk është gjë tjetër veçse një pikë hyjnore në një det të dashurisë. Gruaja është motori i botës. Ëmbëlsi, nënë, fëmijë, dashnore. Pse i duam gratë? Femrat janë në këtë botë të madhe/ Të bukura si kthjelltësia me yje/Gjen kënaqësi të çmendura te secila/ Të ëmbëla, si një kapsallitje e turpit.
Të kujt janë këto vargje? Tuat, të miat dhe të gjithëkujt! Zoti Sima vjen para nesh me imazhe të mprehta, me tekste emblematike dhe me mendime të çiltërta: Në çdo puhi të erës/ Në çdo fletë të shushurimës/ Në çdo vibrim të natës/ Në çdo pëshpëritje të ujit/ Në çdo ulërimë e detit/ Në çdo cicërimë të zogut/ Në çdo moment/ Dëgjoj zërin tënd / Dhe në të gjitha këto/ Unë pëshpëris/ Vetëm një gjë: Të dua!
Siç mund ta shihni, gruaja është një përrallë e përjetshme. Çelësi i jetës është gruaja dhe vetëm ajo jua dhuron atë që dëshironi! Është e rëndësishme të dini se si ta duash atë! Kryeministra dhe presidentë, biznesmenë, monarkë, shtetarë, burrat, djemtë, vajzat, gjyshërit dhe të gjithë ata ekspertë të njohur e të panjohur, kanë admirim të pakufishëm për gratë. Policia, ushtria dhe të gjithë të tjerët, kanë ndarë me fisnikëri gjithëçka që ata dinin në lidhje me gratë dhe dashurinë.
Burrat dhe gratë kanë mbajtur kompaninë e tyre për miliona vjet, por pyetka që ende vazhdon është: çfarë dijnë njerëzit për seksin e bukur? Gruaja është ekuilibri. Ajo është idealja për të cilën njerëzit priren. Gratë e mbrojnë vetëveten duke sulmuar, por ata na sulmojnë përmes një dorëzimi të ëmbël! Ionel Sima është Ovidiu i ditëve tona. Pse? Sepse ai do dhe ëndërron, dhe njeriu që ëndërron nuk mund të jetë i mposhtur. Ky nuk është një libër për emocione të lira. Nuk na jep mashtrime apo fantazi për misteret e trupit të njeriut, nuk posedon falsitet apo dobësi dhe as pallavraxhime për bashkim të përsosur ndërmjet burrave dhe grave. Ky është një libër i shkëlqyer për bibliotekën e sentimenteve.
Frikë
Kur fle
Kam frikë të zgjohem.
Kur zgjohem
Kam frikë se
Nuk po të shoh.
Kur largohem
Kam frikë se
Nuk të takoj.
Kur punoj
Kam frikë se
Nuk do të arrij.
Kur ulem
Kam frikë se
Nuk do të pushoj.
Kur të takoj
Kam frikë
Se nuk do arrij
Të të dua mjaftueshëm.
Për atë unë ulem
Dhe mendoj
E gjithë kjo
Deri kurrë?
Përgjigje
Nëse do flesh
Me mua në mendime
Do të zgjohesh.
Nëse do zgjohesh
Do më shikosh.
Nëse do shkosh
Të më takosh.
Nëse do punosh
Do të arrish.
Nëse do të rrish
Do të pushosh.
Nëse do takohemi
Ne do kemi fat
Të duhemi mjaftueshëm.
Për atë të them
Mos mendo
Për të gjitha këto,
Ti tani
Eja të takohemi.
Gjatë rrugës do t’i dish
Të gjithë këto
Që do të jenë
Dhe deri kurrë?
Kam mall për mua
Zemra ime është si një det
I përshkuar nga valët
Që çahen nga bregu
Të shtyrë nga stuhia.
Mendimet m’shpërndahen
Si gjethet në pyll
Të nxitura nga era.
Shpirti im po rrëzohet
Porsi flokët tu
Më betejën e erës.
Sytë më janë tharë
Porsi dy ujëra
Nën vapën e diellit.
Nata më duket e stërzezë
Dhe pa yje.
Ditët m’janë të çuditshme
Dhe çastet që kanë kaluar
Nëpërmjet nesh.
M’ka marrë malli për mua!
Ndjenjat e mia janë plot
Me ty.
Metamorfozë
Mendo përmes mendimit tim
Për të parë atë që unë mendoj.
Ndjej me zemrën tënde
Përmes zemrës sime
Dhe shikon se çfarë
Do të gjesh atje.
Përkëdhele mallin tim
Me përmallimin tënd
Dhe e lumtur të jesh
Që të jem dhe unë.
Kape me dorën tënde
Dorën time e ledhatoji
Flokët tu si të mitë
Ta ndjej dhe unë.
Shiko me sytë tu
Në botën time
Dhe do ta shikosh
Se çfarë shoh unë,
Mallin tim dhe mallin tend
Duke u mbajtur për dore,
Duke ecur gjatë shtigjeve
Nën qartësinë e hënës
Nga viti në vit
Nga muaji në muaj
Nga dita në ditë
Dhe gjithçka që duam në botë
Do të përmbushet.
Orteqe
Orteqete dëborës
Ma mbulojnë zemrën
Dhe sytë
Dhe s’mund të ndjej
Asgjë dhe as
Nuk shoh.
Shtigjet me dëborë
Ngjiten nëpër orteqe
Kah zemrat e ftohta.
Ndjenjat janë të thyera
Nga fjalët-erëra të thata.
Ndalesa në udhëkryq
Nuk sheh nuk dëgjon
Se gjithçka është e ftohtë.
Orteqe dëbore
Ma mbulojnë zemrën
Dhe sytë
Dhe nuk mund ta ndjej
Sepse shpirtin e kam
Të shtangur.
Shpresa
Pres që era të fryjë
Nëpërgjethishte
Me shpresën se
Do të ndjesh flokët
Mbi shpatullat e mia.
Pres të lëvizin gjinkallat
Nëpër fijet e kullosave
Me shpresën se
Do të ta dëgjojnë zërin.
Pres të lëvizin peshqit
Përmes ujit
Me shpresën se
Do të t’i ndjejnë lotët.
Pres hapat e sorkadhes
Midis pemëve
Me shpresën se
Do të t’i dëgjojnë hapat.
Pres që zogjtë të fluturojnë
Midis degëve
Me shpresën se
Zemra jote do fluturojë
Në drejtimin tim.
Tinguj
Në çdo fllad ere
Dëgjoj zërin tënd.
Në çdo fëshfërimë gjethesh
Dëgjoj zërin tënd.
Në çdo fërfëritje të natës
Dëgjoj zërin tënd.
Në çdo shushuritje të ujit
Dëgjoj zërin tënd.
Në çdo ulërimë të detit
Dëgjoj zërin tënd.
Në çdo trill të shpendëve
Dëgjoj zërin tënd.
Dhe të gjitha këto
Ma pëshpërisin
Një gjë të vetme:
Të dua!
Pamje
Në çdo lindje të hënës
Ta shoh fytyrën.
Në çdo vezullimë ylli
Ta shoh fytyrën.
Në çdo kokër vese
Ta shoh fytyrën.
Në çdo pikë shiu
Ta shoh fytyrën.
Në çdo shkëlqim uji
Ta shoh fytyrën.
Në çdo lot përmallimi
Ta shoh fytyrën.
Në çdo hije reje
Ta shoh fytyrën.
Dhe të gjitha këto pamje
Të thonë
Ditë pas dite
Natë pas nate
Se të dua.
Zodiaku i luanit
Po shikoj në ty
Një felinë!
Dhe doja të të them
Se fort shumë më pëlqen.
Megjithëse ke një pamje të qetë
Ti je më i rrezikshëm
Atëherë kur hesht.
Qëndro dhe më
Sshiko gjatë
Edhe pse po hesht
E di se më thërret.
Dua të vij
Zani te ti.
Por do të kalojë
Një kohë.
Tani neve po na ndan
Një një xhungël e madhe
A nuk po e sheh?
Çfarë bote e keqe
Gjëra të kota.
Prit derisa të vijnë
Ditë të bukura
Dhe pemët jeshile.
Dhe pastaj do të të marr
Në krahë.
Porsi si një mace do gërhatish
Dhe këtë botë
Ashtu siç është
Nga e prapa do ta
Përmbysish atëherë.
Vetëm duke dashur
Duke dashur engjërisht
Një zemër
Lidhur me zinxhirë
Do ta çrobërosh
Ngadalë, ngadalë, dashuri.
Duke dashur si lulet
Një zemër
Të mbuluar me lule
D ta çrobërosh
Ngadalë, ngadalë, rrënqethje.
Duke dashur me lotë
Një zemër
E lagur nga uji i turbullt
Do t’ia çrobërosh
Ngadalë, ngadalë, mendimet.
Vetëm duke dashur
Një zemër
Që dëshiron dashuri
Do ta sjellish
Ngadalë, ngadalë, në lumturi.
Falënderim
Të falënderoj dashuri
Sepse shpesh mendoj
Se pas kanë kaluar
Kaq shumë re
Dhe rrënqethje
Dhe tronditje
Kaq shumë lot
Që u derdhën
Kurse buzët
M’u thanë
Ato dalin ngadalë
Nga rrezet e diellit
Ditë të bukura
Dhe të kthjellëta
Dhe mu për këtë unë
Të falënderoj dashuri!
Dita e Apocalipsës
Pasi
Mbaruan
Aq shumë botë
Për mua,
Kam pritur
Këtë ditë,
Në të cilën do të dimë
Nëse do vdesim,
Nëse do jetojmë
Ose nëse do të duam.
Por unë dua të të them,
Se ata që dashurojnë
Edhe në tokë
Edhe në qiell
Kurrë s’do humbin,
Por ata jetojnë
Përjetësisht.
Netë me rradhë
Në mendimet e natës
Unë degdisem
Mbi horizonte
Të të kërkoj.
Në ëndrrat e natës
Përpiqem të ta shoh
Fytyrën duke qeshur.
Drita e natës ndërkaq
Të mbështjell
Me një vello.
Hëna të mbulon.
Vetëm yjet duke rënë
Përpiqen herë pas here
Të ma tregojnë vendin
Ku mund të jesh.
Të kërkoj në mendime
Dhe në ëndrra
Netë me rradhë.
Vetëm yjet
Më ndihmojnë
Duke ta lëmuar fytyrën
Duke më treguar
Sipas rradhës
Sytë e flokët
Dhe buzëqeshjen
E dashurinë
E formuar në kubenë
E trupit tënd.
Më thirr ti
Më thirr ti
Se në botën time
Nuk janë
Telefonat.
Dhe ato që janë
Nuk mund t'i dëgjoj
Ngase zemra
Më rreh aq shumë.
Më thirr gjatë natës
Nëse do
Me zilet e argjendta
Të lidhura me hënën.
Më çdo fryrje
Të erës
Ato do më tregojnë
Një fjalë të mirë.
Më thirr gjatë natës
Nga ora një
Kur nga luciferi
Vetëm një
Do të vijë
Dhe do të të tregojë
Fjalë të mira
Nga unë
Dhe nga bota.
Më thirr gjatë natës
Nga ora dy
Kur luciferët
Të dy së bashku
Do të të tregojnë
Diçla rreth nesh.
Më thirr gjatë natës
Mga ora tre
Më mirë
Më thirr kur të dosh
Që të ta dëgjoj
Zërin tënd
Të kapur në erë
Dhe të t’i shoh
Sytë e përlotur.
Më thirr ti
Se në botën time
Nuka ka sa duhet
Telefona.
Fundi i vitit
Mendime dhe retë
Buzëqeshje dhe lule
Lotët dhe ujërat
Zemrat dhe pëshpëritjet.
Ditë dhe netë
Pritje në porta
Natë dhe ditë
Mall dhe dashuri.
Qielli dhe yjet
Mendimet e mia
Nga horizonti vijnë tek ti
Të dërguara prej meje.
Në fund të vitit
T’i vënë ato në prag
Edhe natën edhe ditën
Me mall dhe dashuri.
Dhe dëshiroj t’i kesh
Mirësi dhe shumë vite!
Puthja
Më puth të lutem
Për të kujtuar
Një lindje
Të diellit.
Më puth të lutem
Për të kujtuar
Një lindje të hënës.
Më pëshpërit në vesh
Të lutem
Fjalë për ledhatim
Dhe përmallim.
Dua të
Më kujtohet
Për momentet
Dhe kuptimin e tyre.
Të më vajtosh të lutem
Në supe
Që të laj
Me lotë
Fytyrën që
Ka qarë
Duke menduar për ty.
Më puth të lutem
Më pëshpërit
Dhe pastaj qaj
Të premtoj pastaj
Se gjithçka
Do të jetë mirë.
