Të vetmën aromë me bukuri zanash të kam
Mbështjellur plotë dhembje e dashuri Titaniku
Zë i dalur nga fytyra e bukur e Tanagres
Ke zënë vend në sallonin e mbretëreshës sime
Asnjë perandor nuk kishte guxim me ta prangos aromën
Ishte dielli ai që ia fshinte plagët e shekujve të saj
Dikur zotnat përkulëshin para luleve të Olimpit
Aty flisnin orë e çast yjet për lirinë e të dashuruarve
Kam më qenë peng i zotnave dhe orkidesë
Nëse nuk e mbylli jetën më rikthimin e Itakës sime
Më duhet tˊia marr emrin për ca vite Prometheut
Të jetojmë ashtu si na ka hije neve bijëve të atdheut
Më sˊdua të bëhëm një i krisur as i dehuri i jetës
Mbrëmjeve dua të luftoj për dritën deri në agimin e diellit
Çfarë kam mësue dhe çfarë kam pësue nga kjo jetë e ferrit
Ah,sa e kam dashur Zotin tim dhe sa herë kam qajtë për liri
Kurrë nuk e takova për tˊia dhurue orkidenë asaj
Lulen më të bukur që e ruaj për mbretëreshën time
Vetëm Tanagrës i besoj kur fliste shqip më zotnat e Olimpit
Para Krishti gjashtëmbëdhjetë shekuj kur sˊkishte bibel as kuran
