Nëna Gane, bukë a ka për të ngrënë?
Jam shumë i uritur dhe me ujë gurre e tretë
se edhe pështyma në gojë stepë e tharë.
Dikur në shtëpinë tonë
atje në Kërrnicën e vrullit të kallur
të Klinës tre lumejsh rrethuar
bukën më kos delesh e haja
dhe korijeve të bardha vrapoja.
A e kanë djegur krejt Kërrnicën, nënë
hienat serbe zbritur egërsish sterrë?!
Ujmirin, Shtupelin, Jashanicën
granatuar me topa
me tokë a i kanë rrafshuar?!
Pyetje pa vend bëj ndoshta ndonjëherë
e shtrenjta ime zemërmadhe,
por ti mos u hidhëro me mua,
me birin tënd, Besmirin
se kam nevojë të bisedoj me dikë
në këtë trishtim një shekull natë
mes malesh të Izbicës strehuar
mllefin disi për ta larguar.
Ende më rri para sysh nënë
nata e dëbimit tonë më 25 mars 1999,
për të tretën herë ne radhë,
dhe tmerret e mbi gjashtëdhjetë tankeve serbe
që villnin zjarr mbi ne pandërprerë
si të dalë nga goja e kulçedrës me shtatë krerë
dëgjuar në përrallat e ndezura hovesh
pasdarkave të mallit buzë oxhakut
që i tregonte gjyshi Bardh shumëherë.
Arratinë e morëm me lotin e vrarë
hapin ku e vënim fare nuk dinim
drunjtë dhe therrat halore nuk i shihnim
dhe përgjakjet deri në asht nuk i ndinim,
homazhet në kujtime
dhe dënesjet nuk na linin.
Motrën Qëndresë-foshnje
në krah fortë e shtrëngoje
e Shkëndijën e vogël e mbaje përdore
bashkë edhe me një trastë rrobesh të pakta
marr me shpejtësi rrufeje nëpër errësirë
kur sytë t’i verbonin
e veshët t’i shurdhonin
predhat granatuese
për shfarosje tonë të trishtë.
Ne katër fëmijët prush të tjerë
nuk mundnim të të ndihmonim asgjë
nga tmerri lemeritës që na ndiqte.
Babai Hamdi qe nisur ballëlartë
bashkë edhe me axhën Haki
e ushtarët-sogjetarë të tjerë
në ndeshje fyta-fyt me bishën serbe
për lirinë e shumëpritur të Kosovës
emër i palëkundur,
Sa shumë mburrem me babain nënë
me përmallimin zjarr,
yll në qiell si Ai dua të bëhem.
Nëpër flakë të luftës
Në ditët e tmerrshme të funditvitit 1998
Klinën buzë Drinit
në nismë të Dukagjinit
ndezur vrullesh të zjarrta
thellësive të zemrës
dhe nga ndjenjë e obligimit historik
përkushtimin me hove zgjimi vërshuar
për ta vizituar.
Kjo ishte hirësi e stisur
etikë trashëgimie e krisur,
ashtu si edhe pas 15 korrikut 1998
dhe tërë atë verë në vazhdim
postblloqeve të trishta
dhe nëpër flakë të luftës depërtuar
me mundësi modeste për të ndihmuar
për fshatrat e djegura gati krejt rrafshuar
nga tërbimi mizor ushtaro-policësh serbë
me kupën e turpit kurorëzuar.
Përkushtimin në përmasa jehu
për mbledhje dëshmish me ofshamje shpirti
nga gratë me fëmijët prush
dhe nga të sëmurët
e pleqtë kërrusur moshe
lugjesh sterrë e malesh halore strehuar.
Eh, sikur të më kuptonin
ç’dhembje me përmallime zemre
më kaplonin,
kraharorin shtrëngoja nga loti-gurrë vërshuar.
Trimat shkëmb graniti në mal e në vërri
mbi tanke dhe ushtarësh serbë gri
në tokën e Kosovës që bënin kërdi
duke e plaçkitur e bërë shkrumb e hi.
Krahshqiponjat e së ardhmes së bardhë
bekuar me afshin e zemrës
dhe fuqinë e adhurimit.
Herave të tjera, në qetësitë provizore
kur niseshim nga Prishtina
në Klinë për të shkuar
fëmijët tërë shend e verë fluturonin
babait vendlindjen për t’ia vizituar
e gjyshin e gjyshen për ta përqafuar.
Vendlindja e babait përherë përrallore
me fusha e male veshur në gjelbërime,
me lumenj të qetë rënë nëpër fushime,
e herë të rrëmbyer derdh nëpër rrëpime.
Për të shkuar atje vrulli rridhte i dëlirë
se nuse e dëshirit nuk u bë me pahir,
krismat e lodrat jehuan shpat më shpat
kur velloja e bardhë u hoq si duvak,
duvak i kuq dikur i nuseve tona
marrë në kalërime gjerë në ditë të vona.
