Tregim nga Migjeni
Edhe një pranverë ka ardhë. Pranvera e 17-të për Dilen, e cila e shtrime në bar ndjeu se ka tamam as ma pak as ma tepër se 17 vjet.
– Nano! sa vjet kam? – pyeti nanën në shtëpi.
– Tashti i mbush 17, bijo! – i tha nana me një dorë n’ijë e me tjetrën mbi sy, për m’u mbrojtë nga rrezet e diellit.
Edhe Dila, e shtrime në bar, ndjeu se ka tamam 17 vjet. Ashtu e shtrime, shikon qiellin e kaltërt dhe ndigjon cingaret, një e dashit të grigjës ma e hollë dhe tjetra e lopës me za ma të trashë. Çohet herë-herë e shikon bagtinë dhe prap shtrihet, me një dëshirë të vokët në gji. Sa fort Dila që i ndjen të 17 vjetët në vete! Kur në të kapërthyemit e dëshirës, ven shplakët nën krye dhe ma fort shtrihet, ndjen si ndër veshë dhe ndër tamtha i rreh gjaku me rrjedhje të forta dhe e ban me i ndie edhe me dishrue ma tepër. Atëhere Dila mbyll sytë. Ashtu me sy mbyllë pret diçka. Buzët e saj të lagta e të çeluna përgjysë i terte flladi i lehtë…
Para ksaj pranvere bani një dimën acar. Bora që tashti shifet si kunore vetëm më bjeshkët e nalta, në dimën kish mbulue mbarë tokën. E stuhia e tmerrshme s’kish lanë pa e futë borën deri ndër shpella mali dhe zgavrriqe drujsh. Në kët acarim dimin dhe bishët e malit zbritën nëpër katunde, te njerzit, por kta nuk i pritën mirë. Bashkë me bishët e malit zbriti edhe Cubi, i cili ishte tmerra për ata që ishin ndigjue për të e që nuk e njifshin. Në besë, në buk e krypë, i ati Dilës e mbajti Cubin si mik. Dhe gjatë një mueji sa ndenji Cubi më shtëpi të saj, Dilës iu ba se ky Cub nuk asht ai Cub për të cilin flitshin se vret, grabit, përdhunon. Me të vërtetë po at emēn kishte, por jo, nuk ishte ai. Cubit mik njëzetekatërvjetar i buzqeshej nana, i buzqeshej Prenda, e shoqja e re e vllaut, baba i fliste me za të butë e vllau këndonte me te. Cubi-mik ishte i mirë dhe të gjithë e nderojshin. Dila kanjëherë, me dashje dhe pa dashje, e shikonte në sy dhe skuqej, kanjëherë, me dashje, tue bamë punë nëpër shtëpi, në të kaluem e prekte me krah dhe nga ajo prekje iu rritshin gjitë.
As nga armët e tij, rrypat me fyshekë, pushka dhe revolja, nga të gjitha këto Dila s’kish frigë. Një ndjesi e fshehtë rritej në zemrën e Dilës dhe, sa ma shum ditë kalojshin, aq ma e madhe bëhej. Dhe ndiesia u ba dëshirë, dëshirë që të len pa gjumë.
Por një ditë, kur dielli sa një pare e madhe sermi u shfaq në qiell, Cubi shkoi. E Dila mbet vetëm me dashuninë për Cubin.
Asht e flakët dëshira e Dilës në një ditë të shkëlqyeshme pranvere, kur, e shtrime në bar, ndien se si rreh gjaku ndër dej. Asht edhe ma e flakët dëshira e Dilës kur i ka syt e mbyllun e me andrrim vezullues don me krijue atë që s’ka. S’ka… Nuk u pa ma Cubi. E 17 pranvera të saj janë 17 thirrje të nxehta të heshtuna drejtue Cubit.
Ashtu e shtrime dhe n’andrrim, Dila nuk desht t’i çeli syt edhe se ndjeu mbi trupin e vet një peshë dhe të dihatunit e një mashkulli e mbi buzët e veta të përvlueme një njomsi. S’i çeli syt. Ndoshta kish frigë të mos prishi ekstazën, në të cilën kishte ramë… E kur ndjeu lehtësimin e trupit, i çeli syt. Por aty s’pa kend. U hodh në kambë. S’ish kush. Shikoi përqark. Vetëm që pau djathtas në bar gjurma njeriu që vazhdojshin mbi bar nga ana e majtë. Dila u drodh. “Ai asht! – tha, – Cubi!” dhe u vue në ndjekje të gjurmës majtas. Si e dehun, n’ekstazë, ecte Dila, dhe as nuk e pa bariun që ndenjun buzqeshte. Ecte Dila, vazhdoi dhe gjurmë dhe gjithnjë n’ekstazë. La grigjen, as që i binte ndër mend pse kërkonte Cubin. Doli në rranxë të malit shkambuer. E thirri me emën, por bashkë me kambët e saj që përplaseshin prej shkambit në shkamb, qashtu dhe thirrjet e saj u përplasshin kot./Konica.al
Kur erdh muzgu i mbramjes nëpër livadhe dhe nëpër shkambijt, ndigjoheshin thirrjet plot idhnim dhe dhembje:
“Dilooo! Dilooo! Dilooo!”
