Abdullah Zeneli (1952), është poet, prozator, dramaturg dhe editor i Shtëpisë Botuese “Buzuku” në Prishtinë. Është njëri nga intelektualët e dalluar të jetës kulutore. Me kohë ka kryer studimet e larta në Fakultetin Filologjik në Universitetin e Prishtinës, dega Letërsi dhe Gjuhë Shqipe. Ai nga viti 1973 ka punuar në Shtëpinë Botuese "Rilindja", duke kontribuar në përhapjen e librit shqip kur qenia shqiptare ishte nën trysninë e tmerrshme të diktaturave së një kohe.
Abdullah Zeneli, shkrimtar prishtinas, ka bashkëpunuar në shtypin dhe periodikun shqiptar. Ka botuar poezi, tregime, proza të gjata e krijime të tjera. Kohës së fundit, ai ka botuar tri drama. Njëra prej tyre është “Nëna lutet për ne” - me temë Nënën Terezë, e cila temë është aktuale jo vetëm për kohën sot, por aktuale do të jetë për të gjitha kohërat e njerëzimit.
Një Nënë të tillë shqiptare, si Gonxhe Bojaxhiu – Nëna Terezë, “jeta” asnjëherë nuk do ta lind më. Ajo lindi për t’mos vdekur kurrë në zemrat e popujve skamnorë. Ishte një humaniste e madhe e jetës njerëzore. Figura e saj, si nënë e si njeri humane, i ka frymëzuar me qindra e mijëra krijues të të gjitha gjinive letrare. Pse jo? Ajo bëri mrekulli të rrallë tek njerëzit e botës. E jetoi jetën në mesin e të varfërve, të cilën jetë ua fali atyre duke iu ndihmuar dhe përkrahur gjatë tërë jetës së saj. Ky ishte misioni i saj i madh dhe i shenjtë.
Prandaj, vepra e Nënës Terezë hyri në artin letrar, pikturë, skulpturë, dramë, poezi, prozë e madje edhe në fushën publicistike dokumentare. Pra, ajo u bë Personazhi më i pranuar i artistëve, shkrimtarëve dhe krijuesve dramaturgë të kësaj kohe. Në këtë mënyrë, edhe gjinia dramatike, këtë figurë madhore shqiptare nuk e ka anashkaluar, përkundrazi, e ka pasqyruar mjaft bukur jetën e saj, në vazhdimësi. Andaj, ndonëse arti dramatik është forma më e vështirë për mbarështrim, prapëseprapë, krijuesit tanë po e kultivojnë për të ndriçuar personalitetet e dalluara të jetës shqiptare.
Siç dihet, gjerë më sot, për Nënën Terezë kanë shkruar disa emra të dalluar të jetës shkrimore, siç janë: Dom Lush Gjergji, Ibrahim Kadriu, Demir Behluli, piktor, Abdullah Zeneli e shumë të tjerë.
Kësaj here, Abdullah Zeneli, shkrimtar, na vjen me veprëne tij kushtuar Nënës Terezë me titull: Nëna luet për ne”. Një vepër jo vetëm e këndshme për ta lexuar e vlerësuar, por një vepër që e kthen si të “gjallë” në këtë kohë, këtë figurë të madhe humnaste shqiptare. Nuk ka më krenari se populli ta ketë një figurë të tillë, e cila u shqua për veprimtari humaniste në tërë botën e civilizuar.
Në veprën në fjalë veprojnë disa nga personazhet. Këto pesonazhe e rrumbullakësojnë veprën e A. Zenelit, me veprimet e tyre skenike. Ngjarja zhvillohet në tri kohë: në Shkup, më 1918, në Kalkutë,më 1959 dhe Oslo, më 1979. Prologu zhvillohet jo spontanisht, por para një mase njerëzish që presin ngjarje, zhvillime dhe, vende-vende, edhe pjesë dramatike e fot të dhimbshme.
Fillohet me këlthitje njerëzish që kërkojnë ujë, ujë në momentet e fundit të jetës, në anën tjetër, gazetashitësi shpëndan gazeta në qendër të Shkupit. Ai bërtet se është fundi i luftës botërore, fitore e aleatëve në frontin perëndimor, ku ka dhjetë miliona të vdekur, njëzet milionë të plagosur, të sëmurë, invalidë të përjetshëm etj.
Mandej, gazeta shkruan për luftën në Kosovë, për tmerret e luftës në Kosovë, urinë e madhe në Kosovë, kolonat e mëdha të cilat janë mbushur trenat me njerëz për Anadoll..., mandej mbahet meshë e përshpirtshme për 450-vjetorin e vdekjes së Skënderbeut etj., etj. Këto janë “rrethanat” nëpër të cilat ka kaluar populli ynë shqiptar. Të duket se gjithçka po vlon, po ndjell zymtësi, ethe, parandjenjë jo e mirë apo zi tek njerëzit. Por, jo!
Kola, babai i Gonxhe Bojaxhiut, alias, Nëna Terezë, kthehet i sëmurë. Atij i shihen njolla gjaku në rrobat e përparme, sepse e kanë helmuar. Është skenë me rrënkime e dhembjeje. Ai (Kola), edhe ashtu i sëmurë rëndë, u thotë ta lëshojnë se kishte ardhur fundi i jetës së tij. Ai dergjet. Ai e do vajzën në të Bardha dhe shton që të mos e ndajë nga engjulli. “Engulli im, ma jep dorën. Ti je bija ime...sugarja jonë e popullit tonë të shkelur..., të varfër dhe të mjerë..., e mbanë njerëzimin... Ti je e njerëzimit, engjulli im! Lutu për mua, për ne, për të gjithë, sepse tije e pafajshme...ty Zoti të dëgjon...”(f.18).
Veprimet e dramës “Nëna lutet për ne” vazhdojnë. Janë veprime të ndjeshme dhe të dhimbshme. Në kohën e dytë, skena e tretë, përsëri njerëzit kërkojnë ndihmë tek Nëna Terezë, bija e madhe shqiptare. Ajo është personazh kryesor i veprës në fjalë. Vepron dhe dashuria e saj nuk shuhet dot ndaj masës, së cilës i ka për “borxh” t’ua lehtësojë e pakësojë dhembjet në jetë. Drama i ka efektet e saja me muzikë, herë të qetë e herë të dhimbshme. Krijohet atmosferë e gjendjes jo normale. Ka zëra rrënkimi. Skena me të papritura. Tek shikuesit krijohet gjendje e rëndë psikologjike, por dhe gjendje medituese...
Nëna Terezë “paraqitet” në skenë. Ajo mundohet ta bëj të pamundurën për t’u dalë ndihmë gjendjes kaotike të njerëzve. Një pesonazh i drejtohet Nënës Terezë: “Nënë, po ç’vlerë ka jeta ime e pasur me kaq skamnorë rrugëve të qytetit tim.. me kaq fëmijë pa njomur buztët shkrum... pa i përkëdhelur kush Nënë... se bota është e madhe Nënë...?”(f.26).
Figura e Nënës Terezë në veprën e Abdullah Zenelit paraqitet si një misionare e madhe e botës njerëzore. Ajo, në vitin 1950 krijoi rregullin e ri “Misionarët e dashurisë”, i cili më 1965 u pranua si kongrecacion papnor nën mbrojen e Vatikanit. Mandej, Komiteti norvegjez për Çmimin Nobel për paqë është i kënaqur që shënon këtë fushëveprim mbresëlënës që gjithnjë është në rritje e sipër. Ajo (Nëna Terezë) gjithnjë ka folur për paqë dhe për “gjërat” që e shkatërrojnë paqën dhe njerëzimin në përgjithësi. Sipas saj, shkatërruesi më i madh i paqës është dështimi (aborti) tek njerëzit. “Aborti është luftë e hapur, është vrasje e drejtpërdrejtë. Krim i bërë me duart e vetë nënës”.
Edhe në shkrimin e Shenjtë, pos tjerash, thuhet se, “Edhe se nëna mund ta harrojë fëmijën e vet, unë nuk e harroj!”(f.46). Sipas lutjes së Nënës Terezë, bija shqiptare, shkatërruesi më i madh i paqës është aborti. “Dhe ne, që qëndrojmë këtu, kemi ardhur në jetë me dëshirën e prindërve” (po aty f.46). Personazhi “E sëmura 1”, shton: “Nëna që shëron me buzëqeshje. Nëna ëngjëllore”. Pra, Nëna Terezë ishte e mbeti sinonim i dashurisë ndaj botës njerëzore. Ajo tërë jetën punoi duke i ledhatuar ballin e të sëmurëve. Ajo nuk ua ndau sytë kur fëmijët patën zjarmi. Ajo gjer në mëngjez qëndroi mbi fytyrat e fëmijëve të sëmurë.
Deri sa ajo punoi për të mirëqenien e popullit, dikush ia përkujton Shqipërinë, Shkupin, Kosovën, refugjatët që ikën nga lufta e fundit 1999. Në një vend, Nëna Terezë, kur i viziton fëmijët në shtrat kah lëngojnë, ajo shton: “Pa ju jam e varfër. Unë dhe ju mund të bëjmë të bukur për Zotin dhe Njeriun”(f.59-60). Ky ishte misioni i shenjtë i Nënës Terezë, bijës së madhe shqiptare.
Edhe Elvi Sidheri, recensionist i veprës në fjalë, shton: “Shkrimari, dramaturgu, më parë sesa thjesht botuesi prishtinas, Abdullah Zeneli, qe njëri ndër ata, të cilët e patën ndier dhe përthithur fort rrezatimin Terezian, dashurinë e pashtershme të kësaj Nëne shqiptare që lutej (edhe) për ne...”. Vërtet, A. Zeneli e kreu një borxh të madh ndaj kësaj Nëne të Madhe Shqiptare, të cilën e “ngjalli” për jetë të jetës me veprën e tij në fjalë. Aferim, autor i veprës!
