Të bësh gabime është njerëzore dhe është një mundësi për tu rritur me përulësi dhe të kuptosh që jeta është një testim i vazhdueshëm përmes të cilit mësojmë të jetojmë. Sidoqoftë, është mirë të shoqërosh secilin gabim, çdo pavëmendje ose shkelje me një “më fal”. Një virtyt që pak njerëz e kanë, por që duhet zbatuar shumë.
Mekanizmi i brendshëm i vetëvlerësimit përmes të cilit ne kuptojmë se nuk kemi bërë gjënë e duhur, shpesh mbizotëron nga një qiramarrës i quajtur “ego”.
Themi gati çdo ditë fjalën “më fal”: kur flasim për të tjerët, kur përplasemi me dikë në rrugë. Sidoqoftë, janë të paktë njerëzit që kërkojnë falje pasi kanë bërë një gabim delikat dhe të thellë të jetës së tyre.
Pse na kushton kaq shumë të kërkojmë falje?
Të gabosh është njerëzore dhe të gjitha qeniet njerëzore janë mrekullisht të gabueshme. Por gabimi nuk është domosdoshmërisht dhe ekskluzivisht diçka negative. Është e nevojshme të vlerësoni gabimet, të jeni në gjendje të nxirrni një mësim. Gabimi është vetëm një ftesë e drejtpërdrejtë për tu përmirësuar. Ne jetojmë në një shoqëri që justifikon pak dhe dënon gabimet. Si fëmijë jemi mësuar se gabimet janë vetëm negative. Sipas sistemit aktual arsimor, gabimet e studentëve janë diçka sterile dhe e ndëshkueshme, diçka që duhet të korrigjohen, por vetëm pas një dënimi.
Është pikërisht kjo fazë në të cilën fëmijët zhvillojnë mekanizma të ashpër mbrojtës, për të maskuar gabimet, për të shmangur bërjen e tyre të dukshme dhe mbrojtjen e vetëvlerësimit të tyre. Hapet një rreth vicioz: nëse nuk jam në gjendje dhe nuk dua të shoh gabimin, atëherë nuk kam arsye të kërkoj falje.
Falja origjinale, ajo që ju trajton dhe ju afron, është mbi të gjitha një vendim i qartë për të qenë i guximshëm, duke njohur gabimet i tregoni personit tjetër që jeni të vetëdijshëm për atë që keni shkaktuar.
