Aborti spontan. Ata thonë se në javët e para të shtatzënisë mund të ndodhë lehtësisht që të humbni fëmijën. Dhe shpesh nuk ekziston ndonjë arsye apo problem specifik. Thjesht ndodh. Është një moment kaq delikat që mund të bëjë që diçka të mos shkojë ashtu siç duhet. Nuk guxoj ta imagjinoj se çfarë mund të përjetojmë në ato momente.
Dua të ndaj me ju fjalët e një mikes time, të cilës sapo është dashur të përballet me këtë moment. Pas gëzimit të zbulimit të shtatzënisë, diçka nuk shkoi mirë. Dhe, edhe pse ajo ishte vetëm 6 javë, dhimbja është e njëjtë. Ajo dëshironte të tregonte historinë e saj, gjithashtu të jepte pak mbështetje për ata që kanë pasur të njëjtën përvojë dhe nuk dinë me kë të flasin. Vendosa të botoj fjalët e saj, me shpresën se mund t’ju ndihmojnë të kaloni këtë moment.
Ka kaluar një javë që e kam vuajtur në kurrizin tim. E mbështjellë me veshje sepse kështu është pranvera në mëngjes bën shumë ftohtë dhe në mbrëmje është ngrohtë dhe ka lagështi. “Unë isha vetëm gjashtë javë”. Pas kësaj mbetet vetëm dhimbja. Se as në paqe nuk mund të qash. E vërteta është se fëmija im nuk do të lindë kurrë. Unë nuk do mund ta mbajë në krahë… Një dhimbje që nuk mund t’i shfaqet vetvetes, pasi ke miliona gjëra për të bërë, më të rëndësishme, më urgjente. Jeta ime vazhdon. “Nuk ka më rrahje zemre” është i vetmi mendim që nuk më largohet, pasuar nga dita e shtrimit në spital për të bërë shërimin. Sepse fëmija im ishte brenda meje. Ata e hoqën atë përmes ndërhyrjes kirurgjikale. Por në mbrëmje kur ju mbyllni sytë dhe arrini atë moment qetësie mes vetëdijes dhe gjumit, zemra shtrëngohet dhe lotët dalin vetë.
Foshnja ime është zhdukur. Dhe dua ta shpreh gjithë këtë dhimbje. Nuk dua ta mbaj brenda. Edhe nëse nesër sjell një fëmijë tjetër në jetë asgjë nuk ka për të ndryshuar. Fëmijët ndryshojnë nga njëri-tjetrin. Një fëmijë tjetër do të më dhurojë shumë gëzime, por ai kurrë nuk do të mund të largojë dhimbjen dhe kujtimet. Dashuria, pra, dihet, shumohet, nuk ndahet.
Një ditë tjetër ndeza një qiri në kishë. U luta. Edhe nëse askush nuk e thotë, duket se është turp të thuash ato fjalë: “abort spontan” një nga njollat e shumta që veshin gratë, si ajo e bërjes së një seksioni cezariane në vend të lindjes natyrale ose të mos jesh në gjendje të ushqesh fëmijën me gji. Sikur të isha një makinë e thyer, një inkubator i bllokuar. Ndërkohë fëmija im ka ikur. Zemra e tij ndaloi së rrahuri dhe bashkë me të edhe një pjesë e imja. Dhe asgjë nuk do ta rindezë kurrë. Një pjesë e imja u largua bashkë me fëmijën tim.
Sa dashuri dhe gëzim sollën disa javë në jetën time dhe të babait të tij. Dhe tashmë. Dhimbja e babit është një nga ato gjëra për të cilat askush nuk mendon. Dhe jam munduar të jem e fortë dhe të mbaj gjithçka brenda meje. Doja të isha e fortë për të. Dhe ai donte të ishte i fortë për mua. Por nuk ka asnjë forcë që e mban këtë dhimbje. Trishtimi pas kaq shumë gëzimesh është një lloj sfide.
Rrobat e vëllait të tij ishin atje. Në sirtarin ku i kisha ruajtur. Unë nuk guxoj t’i prekë ato dhe t’i largoj. Djali im do të ishte një vëlla i madh i përsosur. “Ju keni një djalë tashmë” ishte një nga gjërat që unë ndjeva të më thonë. Nuk është se nëse humbni një dorë ngushëlloni veten duke menduar se keni një tjetër. “Mendoni për ata që nuk kanë fëmijë” dhe unë gjithashtu mund të mendoj për këtë por kjo nuk më pengon të ndiej dhimbje. Nuk është se duke bërë grevë urie për një muaj i ndihmoj fëmijët të jenë më pak të uritur.
Ajo që unë do të kisha dashur të dëgjoja?
Nuk e di. Ndoshta asgjë. Përulësia dhe dinjiteti i dhimbjes së babait më bënë të mendoja se sa me fat ishte fëmija im. Ai kishte një nënë dhe një baba që e donin, ishin gati për ta mirëpritur bashkë me një vëlla më të madh të jashtëzakonshëm. Më vjen shumë keq për fëmijën tim që nuk është më. Unë gjithmonë do të mendoj për këtë.
Të falënderoj që më ktheve shpresën dhe gëzimin e mëmësisë, të falënderoj që më shoqërove dhe bëre një pjesë të vogël të rrugëtimit të jetës sime me mua. Tani rrugëtimi im vazhdon dhe ju do të jeni këtu, në atë cep të zemrës që do ta mbaj të ngrohtë vetëm për ty, për të më mbajtur të shoqëruar. Të dua vogëlushi im!
