Artikull interesant që prek më shpesh në raportet e medias dhe që ka të bëjë me pamundësinë për të qenë në gjendje për të shkëputur lidhjet me njerëzit. Ata mund të jenë ish-shoqërues, gra, madje edhe miqësi të thjeshta. Situata që, nëse nuk zgjidhen, të prishin humorin, me pasoja të menjëhershme në nivel psikik dhe fizik.
Zgjatja dhe përsëritja e pranisë së vazhdueshme të njerëzve me të cilët janë mbyllur marrëdhëniet krijon shqetësim dhe, për fat të keq, edhe rreziqe të mundshme.
Prandaj është e domosdoshme prerja e urave me një person, pasi është mënyra për të qartësuar trupin dhe mendjen nga kujtimet, rutinat. Kjo është një lloj “letargjie” e nevojshme për të qenë në gjendje që të reflektosh me qetësi.
E lehtë për t’u thënë, jashtëzakonisht e vështirë për t’u bërë!
Një studim i kryer nga psikologët e kësaj fushë ka gjetur se dy njerëz, të bashkuar nga një marrëdhënie e stuhishme, luftojnë në shumë raste për t’u ndarë plotësisht. Natyrisht nuk flasim për kushte të ndryshme, të çifteve me fëmijë. Por aspekti që ne po shqyrtojmë është lidhja intime mes çiftit dhe jo shkëmbimi i informacionit në lidhje me fëmijët. Ato ndjenja emocionale që çdo person përjeton kur një lidhje përfundon.
Psikologu David A. Sbarra, Universiteti i Arizonës, ekspert i fushës, thotë se mungesa që krijohet, në vetvete, është neutrale. Është krijuar, pavarësisht nga kënaqësia apo dhimbja që krijon. Kjo zbrazëti emocionale prodhon efektet e saj.
Dr. Sbarra, duke studiuar vetëm aspektet psikologjike, thotë se përpjekja për të cilën çdo person është nënshtruar, nuk është vetëm xhelozi, shqetësim, aspekt ekonomik që prodhon ndarje. Problemi kryesor është të jesh në gjendje të kalosh situatën, të sigurohesh që nuk bëhet problem i mëtejshëm.
Prandaj, nuk është një veprim i egoizmit të pastër si qëllim në vetvete, si mundësia e reflektimit, e praktikimit të asaj që quhet “vetë-dhembshuri”, domethënë të duash veten për të stabilizuar psikikën dhe për të kuptuar më mirë nëse vendimi i marrë është ai i duhuri.
Këmbëngulja përgjatë kësaj rruge është gjithashtu e dobishme për të kuptuar nëse marrëdhënia e prishur mund të definohet si toksike apo jo. Kjo do të thotë të kuptosh, me veten dhe në lidhje me tjetrin, nëse kjo përvojë është bërë problematike, ka dobësuar aftësinë për të marrë vendime të pavarura apo jo.
Ndodh që një marrëdhënie merr karakteret e një marrëdhënieje toksike dhe kjo nuk ndodh përmes fajit apo përgjegjësisë së vetëm një prej protagonistëve, por sepse e jetojmë atë marrëdhënie si të nevojshme, jetësore, diçka pa të cilën ne nuk jemi në gjendje të shprehim personalitetin tonë.
Prandaj, të qenit në gjendje për të vendosur distancën është një akt dinjiteti dhe dashurie në radhë të parë ndaj vetes. Një hap që do të prodhonte efekte, nuk e dimë saktësisht çfarë, por sigurisht që është e nevojshme të kemi të jemi të qartë se çfarë marrëdhënie ishte ajo.
