Dita e parë e kimioterapisë…, një reflektim që duhet lexuar

Life style

Dita e parë e kimioterapisë…, një reflektim që duhet lexuar

Më: 6 shtator 2020 Në ora: 15:04
Foto ilustrim

Dita e parë e kimioterapisë: këshilla për ata që ankohen gjithmonë, madje edhe për gjëra parëndësishme. Një histori e shkurtër për ditën e parë të kimioterapisë me të cilën lufton një grua.

Sa herë ankohemi për ditë të vështira, ditë të padobishme. Ankesat shpesh nuk kanë një arsye… Pse duhet të mendojmë për njerëz të tjerë, që me të vërtetë luftojnë çdo ditë? Një histori e shkurtër nga interneti, e cila na mëson kuptimin e thellë të betejave dhe jetës.

Kimioterapia nuk është e lehtë. Është një rrugë që të vë në provë, gjë që na bën të kuptojmë respektin për jetën. Mbi të gjitha, na bën të kuptojmë se duam të jetojmë, dhe se luftojmë për të qëndruar këtu, me të dashurit tanë. Le të ndjekim për më tej historinë!

Është ora 7 e mëngjesit të së hënës. Një ditë me diell, por e ftohtë. Përshëndetem me vajzat e mia, të cilave u jap një puthje. Unë dhe bashkëshorti nisemi me makinë drejt Institutit të Tumoreve. Më pret dita e parë e kimioterapisë.

Nuk mund të përqendrohem në asgjë. Asnjë mendim nuk më kalon në mendje. Vëzhgoj peizazhin dhe kam frikë. Jam në shtratin e spitalit duke pritur limfën e re të jetës. Pranimi është i vështirë, por bëj gjithçka për ta mirëpritur, sepse do të më shpëtojë jetën, ndoshta.

Dhe ajo që ndoshta më shqetëson, duhet ta shndërroj në “me siguri”. Ndërkohë, infermierët punojnë shumë rreth meje, si bletët punëtore, që shpojnë venat e bashkëudhëtarëve të mi. Dëgjoj “L’uomini” të Gianna Nannini dhe sytë më shkëlqejnë.

Dita e parë e kimioterapisë: një provë për të reflektuar

Rimendoj përsëri, kush e di pse rininë time, dhe ndjej një lot që më përshkon. Është shkurt, ka diell, por është ftohtë! Brenda dhe jashtë. Një zonjë pranë meje, e cila e trakeotomizuar dhe me një shall të bukur Hermes lidhur si kapelë në kokë, përgatit shtratin. Është elegante, grimuar në mënyrë të përsosur dhe më buzëqesh. Ndërkohë, më kanë shpuar venën, dhe rrugëtimi për jetën ka filluar.

Më kanë shkruar shumë miq mesazhe të këndshme, të dashura dhe ngushëlluese, nga ata që e kanë kaluar tashmë këtë situatë, nga ata që kanë frikë prej saj dhe nga ata që mendojnë si unë, se jeta është e bukur dhe se kjo vuajtje do të më ndihmojë ta vlerësoj.

Dielli vazhdon të kalojë nëpër dritare.

Mundohem të çlodhem dhe e detyroj veten ta lër të shkojë, dhe të mirëpres gjithçka që më hyn në vena, domosdoshmërish apo jo, dua ta bëj.

Këtë mëngjes vajza ime e madhe shoqëroi motrat në shkollë. Çfarë dashurie vajze, çfarë mrekullie vajzash, më përshëndetën.

O Zot sa do të doja t’i jetoja akoma kaq shumë. Shoh fëmijët e tyre. Qaj, por nuk kam pse, përkundrazi, nuk dua ta bëj. Treni është nisur dhe nga dritarja dielli ndriçon të kaluarën time. E shoh se si koha kalon shpejt. Duhet kohë, më jepni më shumë kohë, kam nevojë për kohë.

Kam konsumuar shumë pak. Një bashkëshort hyri për t’i dhënë mbështetje gruas së tij apo vetvetes? Ndërkaq, dëgjoj një kor që këndon. Ndërkohë, dashuria ime për jetën, për familjen time rrjedh nëpër venat e mia.

Koha është ajo që më duhet

Për pranverën që pritet të vijë të ngjyrosë jetën time, së bashku me të hyn një lëng i kuq që më irriton pak, dhe nëse duhet të jem e sinqertë, më frikëson. Do të heq shumë nga ajo grua që jam, do të heqë feminitetin dhe shumë më tepër. E shoh, dhe pikë pas pike futet në trupin tim.

Qaj dhe shkruaj, shkruaj dhe qaj, por jam e lumtur, çfarë paradoksi! Oh zot, një zonjë përpiqet të më flasë, është negative! Dëshiron që dikush t’i japë kurajë, guximin tim? “Jo, më vjen keq dhe më fal sepse duhet të shkruaj”, i them që duhet të punoj.

Dhe pas disa fjalëve, heq dorë, sepse vura kufjet dhe nuk e dëgjova më, kam frikë! Kam nevojë për energji për veten time dhe nuk mund t’ua jap njerëzve që e kërkojnë atë gjatë gjithë kohës. Larg, larg, e përsëris, e mbyllur vetëm por e gjallë.

Ndërkaq, adriamicina zbret, futet brenda pak nga pak, e urrej, më frikëson. Qetësia është gjaku i jetës, do të më japë jetë, më mbush me shërim; qelizat e çmendura do të mposhten, do të shkatërrohen nga luftëtarët që hyjnë me mijëra në venat e mia.

Ndërkohë, ka mbërritur dikush përballë meje, një grua e bukur, rreth 45 vjeçe, e qeshur. Është e bukur, me një krenari të papërshkrueshme në vështrimin e saj. Çohem dhe ngre volumin e IPOD-it në një dimension tjetër.

Hapen grilat dhe shoh përtej xhamave. Dalloj që sythat e pemëve kanë lulëzuar, kështu që pranvera është para nesh!

Ato lule të verdha më japin gëzim, dhe ngjyra e tyre përhapet kudo, në asfalt dhe ndërtesa, gjithçka ka një aspekt tjetër. Dëshira për ta bërë është shumë. Dhe do ta bëj!

Sot mund të lexoni Shfletoni kopertinat