Që në fëmijëri ne kemi mësuar se dashuria është motori që lëviz botën, e vetmja ndjenjë e pajisur me vërtetësi dhe pastërti që ka aftësinë për të lëvizur gjithë universin.
Sigurisht, atëherë nuk do të mund ta dinim se në jetë do të provonim aspektet e ndryshme të kësaj ndjenje, duke u kufizuar në konkretizimin e saj në atë fund të lumtur të përrallave tona të preferuara. Duke u rritur, ne u dashuruam disa herë, pak a shumë intensivisht, ndonjëherë edhe humbëm një copë të vogël të zemrës sonë, por përsëri mbijetuam. Pastaj erdhi ai moment kur kuptuam se gjithçka që dinim për dashurinë ishte gjysmë e vërtetë, sepse ende nuk e kishim provuar atë ndjenjë që lidh një prind me fëmijën e tij.
Duke u bërë nëna, ne e kuptuam këtë në mënyrën më të bukur që ekziston, sepse dashuria që ndjeni ndaj një fëmije nuk ka të bëjë vetëm me zemrën, por me çdo muskul në trupin tonë. Fëmijët tanë janë pikërisht motori që na shtyn të ecim përpara, që na lëviz nga brenda, që na jep forcën të ngrihemi çdo ditë për të luftuar çdo luftë që ka shpërthyer jashtë.
Një energji e pabesueshme që rritet me çdo shikim, me çdo përqafim të dhënë, me çdo qiri të fryrë dhe pas humbjes së një dhëmbi. Sikur të ishim viktima të një magjie të mrekullueshme që përjetësohet, ditë pas dite; ne thjesht duhet t’i shohim fëmijët tanë, për të gjetur forcën për të vazhduar më tej.
Unë jam drita në fund të tunelit, unë jam shpresa dhe siguria për të gjetur rrugën për të dalë nga çdo problem. Ato paraqesin pamundësinë e heqjes dorë përpara çdo rrethane edhe kur duket se dorëzohemi ata janë vështrimi ynë drejt së ardhmes.
E vërteta është se jeta vazhdimisht na vë përpara sfidave të reja, disa prej tyre vërtet të mëdha, të cilat na bëjnë të pendohemi për ato drama të ëmbla dhe melankolike të adoleshencës sot; të njëjtat me të cilat përballemi me guxim për dashurinë e fëmijëve tanë.
Sepse në kaosin dhe çrregullimin e ditëve, nuk kemi nevojë për asgjë tjetër përveç dashurisë për fëmijët tanë dhe forcës që ata mund të na japin vetëm duke thënë fjalën “mami”.
