Ajo që ka ndodhur kohët e fundit, veçanërisht këtë vit, me pandeminë Covid, propozon një reflektim antik. Ata që nuk i shohin gabimet e tyre nuk do të ndryshojnë kurrë. Jeta vazhdimisht na paraqet sfida. Shpesh me natyrë personale, herë të tjera si një pikë kthese kolektive.
Shtigje të cilave nuk jemi gjithmonë në gjendje t’i atribuojmë kuptim. Sidoqoftë janë ide, mundësi për reflektim më të thellë. Vetëm në këtë mënyrë, me një introspeksion të kujdesshëm, është e mundur të shohim një pasqyrë imagjinare dhe të jemi në gjendje të shohim rrjedhën e jetës sonë.
Mundësia është për të gjithë, për të ndryshuar dhe mundësisht të modifikojë gjestet, veprimet, sjelljet. Sepse vetëm ata që nuk i shohin gabimet e tyre nuk do të ndryshojnë kurrë. Ata që mendojnë, shpesh me një supozim sipërfaqësor, që thonë të vërtetën për gjithçka, kurrë nuk bëjnë autokritikë. Dhe vazhdojnë të ritheksojë të njëjtën rrugë pa pushim, si një automatik, pa u tronditur nga dyshimi dhe pyetjet.
Ekziston një alegori për të përshkruar në mënyrë të përsosur sjelljen e atyre që nuk i shohin gabimet e tyre dhe nuk do të ndryshojnë kurrë: miti i Sizifit.
Miti i Sizifit
Legjenda e një karakteri dinak që beson se mund të jetojë duke mashtruar të tjerët, por duke mos e kuptuar që jeta e tij është si guri që vazhdon të rrokulliset pa sjellë ndonjë ndryshim të vërtetë. Ai që nuk i sheh gabimet e tij nuk do të ndryshojë kurrë sepse ai është mishërimi perfekt i Sizifit.
Mundohuni të ndaloni, të ngadalësoni për një moment këtë garë të pamëshirshme me gurin e përditshëm dhe të përpiqeni të eleminoni gabimet dhe egoizmin e vogël të përditshëm. Urgjenca e Covid na ka vendosur, për pak kohë, në gjendjen ideale për të provuar këtë reflektim. Të gjithë, me fjalë, thanë se asgjë nuk do të ishte si më parë. Shumë njerëz pohuan në mediat sociale përmes postimeve të shumta se një ndryshim i drejtimit ishte i nevojshëm që gjërat të zgjidheshin.
Dy reklama në televizion, e famshmja “të gjithë të lirë”, ishin të mjaftueshme që të gjithë të fillonin të rrokullisnin përsëri gurin e tyre sikur asgjë të mos kishte ndodhur.
Ndryshimi kërkon guxim dhe kohë.
Nuk improvizohet me një postim, as nuk vërtetohet përmes një selfie të rrethanave. Për të dëshiruar ndryshim është e nevojshme të rrezikosh të bësh gabime dhe, gjithashtu, të dështosh. Por në këtë mënyrë ndodh një ndryshim i drejtimit ose, thjesht, një kthim.
Ndryshimi nuk do të thotë gjithmonë të ecësh pa pushim drejt një pike të largët. Kjo thjesht mund të nënkuptojë kthimin në një dimension individual dhe kolektiv që është më njerëzor dhe më i vërtetë.
