Keni menduar ndonjëherë se me çfarë saktësisht jemi të dashuruar me një person tjetër? A jeni preokupuar me këtë enigmë? Çfarë është ajo mbi të cilën zgjohen ushtritë e shqisave tona të vetëkënaqura dhe na hedhin të paarmatosur në një betejë të humbur paraprakisht? Ku është fuqia e tjetrit, ajo fuqi që na shtyn lakuriq në fushën e minuar të një përqafimi të panjohur deri dje?
Prandaj, vazhdoni dhe shikoni me kujdes të kaluarën tuaj dhe përpiquni të mbani mend – nëse sigurisht keni një kujtim kaq të denjë: si ishte forma e kamës që dikur ju goditi për vdekje?
Ishte i lëngshëm si një pamje deti, e fortë si ecja apo e ajrosur, si forma e duarve që mbyllen në një përkëdhelje thellë në rrënjë?
Është e kotë! Ju kurrë nuk do të gjeni një përgjigje.
Kushdo që u përpoq të shpjegonte dashurinë nuk ka qenë kurrë i dashuruar. Vetëm një heshtje shurdhuese i përshtatet natyrës absolute të një dhurate të tillë. Një heshtje e shpërndarë me gjërat e pathëna të universit që çelin vetëm për një moment: për sa kohë që një përzierje vazhdon të djersitet.
Vetëm të guximshmit dashurojnë – mos e harroni këtë! Të tjerët thjeshtë mashtrojnë ëndrrat…!
