Nuk jeni ju që duhet ta gjykoni atë. Është vetëdija e tij që duhet të zgjojë veten. Dhe e bën këtë përmes njohjes, pranimit dhe shndërrimit të anës së errët të dikujt. Fëmijët gjithashtu e kanë këtë detyrë shpirtërore në jetë, ashtu si edhe ne. Pra, nëse përpiqemi t’i korrigjojmë ata në mënyrë të tepërt në qenie, rrezikojmë t’i privojmë nga kuptimi i jetës dhe që, në vend që të lidhen me veten e tyre, i detyrojmë të lidhen me ne për jetën, të bëhen të varur nga ne dhe nga gjykimi ynë, aq sa besojmë se është e drejtë të jenë.
Por edhe në një nivel më racional, marrim parasysh se gjykimi ynë kushtëzohet gjithmonë nga plagët, përvojat, nga pritshmëritë tona, është shumë subjektiv dhe nuk është e sigurt se ajo që është e mirë për ne është gjithashtu e mirë për fëmijët.
Prandaj, kini kujdes që edukimi të mos bëhet një formësim i thelbit të fëmijëve siç është tashmë, duke i detyruar ata të bëhen ajo që ne mendojmë se është e duhura për ta.
Ata tashmë janë qenie të plota, kanë gjithçka brenda dhe duhet t’u jepet hapësirë psikologjike, emocionale, e sjelljes dhe shpirtërore, në mënyrë që ata të mund të veprojnë si njerëz autonomë në lidhje me ne. Kjo nuk do të thotë të mos u vësh rregulla, është një aspekt tjetër, dhe nëse dikush dëshiron sqarim, jam në dispozicion.
Pra, le t’i duam gjithashtu ata në papërsosmëritë e tyre, sepse Nëna-Jetë ua dha atyre ashtu siç na i dha neve, sepse është detyra e tyre ekzistenciale të mësojnë t’i menaxhojnë ato.
Nuk na takon neve që të përpiqemi t’i ndryshojmë fëmijët në thelbin e tyre shpirtëror. Do të jetë një zgjedhje ekzistenciale për ta, sepse që nga fillimi ata dinë të dallojnë të mirën nga e keqja dhe gjithashtu duhet të përjetojnë të keqen, ata duhet të jenë në gjendje të bëjnë gabime dhe kështu do të mësojnë të zgjedhin të mirën, në lidhje me veten dhe aftësinë për të dalluar dhe jo, duke iu bindur mekanikisht komandave tona.
