Fëmijët me smartphone në dorë, madje edhe para se ata të flasin. Skena të zakonshme të përditshme. Por me çfarë pasojash? Ka raste në rritje të vonesës gjuhësore tek më të vegjlit ndërsa ka shqetësime te adoleshentët.
Për të dhënë një paraqitje të shkurtër të jetës reale dhe për të treguar pasojat që lidhen me një përdorim të tepruar të pajisjeve, veçanërisht në fëmijëri, është ekipi i terapistëve të të folurit të spitalit Buccheri La Ferla në Palermo, i cili nënvizon një rritje të vonesës në gjuhë te fëmijët.
Kështu gjithnjë e më shpesh, pacientë të moshës 3 vjeç e gjysmë paraqiten në klinikë, të cilët përkundër një inteligjence të fortë ende nuk mund të flasin. Për më tepër, ndër problemet e ndryshme që lidhen me gjuhën e fëmijëve, specialistët theksojnë një varfëri të lartë të fjalëve të shoqëruara nga gjeste.
Por nëse nga njëra anë vonesa e gjuhës i atribuohet përdorimit të pahijshëm të pajisjeve, nga ana tjetër ajo gjithashtu përforcohet nga mungesa e zhvillimit motorik. Aq sa disa fëmijë, nuk dinë të luajnë me top ose t’i hipin biçikletës, ose lidhin vetë këpucët në moshën tetë vjeçare. Ky problem lidhet me palëvizshmërinë e një video-loje.
Zhvillimi motorik dhe zhvillimi i gjuhës, përcaktojnë mjekët, janë të lidhur ngushtë. Po aq thelbësore është faza e ndërprerjes e cila, për shkak të një jete të ngjeshur dhe ndonjëherë prindërve dembelë ose të shqetësuar, tani shtohet gjithnjë e më shumë. Lidhur me ndërprerjen ka përtypje dhe gjithashtu gëlltitje. Mekanizma që ndikojnë fuqimisht në artikulimin e gjuhës dhe për këtë arsye në një vonesë ose në çrregullime që korrigjohen. Dhe, në një pikë, ju duhet të bëni pauzë dhe të reflektoni: shumicën e kohës fëmijët nuk shohin se çfarë hanë sepse kanë lojën para syve të tyre dhe nuk e vërejnë ushqimin që hanë prindërit e tyre. Nëse ky zakon zgjat në afat të gjatë mund të shkaktojë probleme në zhvillim.
Një zakon tjetër i keq që ndikon në zhvillimin e djalit ose vajzës është përdorimi i zgjatur i biberonit dhe pelena, madje deri në 8 vjet, vetëm për gjumin e natës, që në një nivel të pavetëdijshëm do të thotë që fëmija nuk e zhvillon pjekurinë që duhet për atë moshë.
Më në fund, fëmijët nga më i vogli tek më i madhi për shkak të përdorimit të mediave sociale, veçanërisht bisedave, thonë logopedistët, nuk janë mësuar të krahasohen. Bisedat anullojnë pritjen në radhë dhe fëmijët nuk janë mësuar të presin. Por faza e pritjes është gjithashtu thelbësore për të mësuar. Për më tepër, të rinjtë kanë frikë të mos dinë se çfarë do të ndodhë menjëherë dhe pyetja e tyre është gjithmonë: “Çfarë do bëjmë tani?”. Ata nuk kanë kureshtje për të përfunduar një aktivitet normal, për shembull një enigmë dhe pasiguria i vendos ata para një arratisjeje.
Por pyetja e vërtetë, përballë këtij lloj problemi është: “Çfarë bëjnë prindërit?”
Përballja me prindërit është gjithnjë e më e vështirë, shpjegojnë logopedistët. Ata kërkojnë një mijë justifikime për të justifikuar zakonet e këqija që u kanë kaluar fëmijëve të tyre. Prindi mundohet të zgjasë fëmijërinë e fëmijëve të tyre dhe janë adhuruesit e tyre, duke mos dështuar funksionin edukativ. “Nuk kam kohë” është gjithashtu edhe justifikimi më i zakonshëm i përdorur nga prindërit për mos kryerjen e detyrave të shtëpisë me fëmijët e tyre.
Fatkeqësisht, edhe adoleshenti nuk është imun nga pasojat e përdorimit të tepruar të mediave sociale. Kohët e fundit, edhe nëse në një përqindje të vogël, ka raste të belbëzimit tek djemtë dhe vajzat e moshës 15-18 vjeç, simptomë e një shqetësimi psikosocial, thonë specialistët.
