Më dashur vendin tënd, është ndjenjë që njeriun fuqishëm e mban zgjuar dhe e mbanë fuqishëm edhe në jetë. Ma dashur është diçka e bukur, por që në diplomaci, nuk është sqaruar shumë kjo, në krahasim më njerëzit e shkrimit, të cilët dashurinë e sqarojnë mirë. Dihet së krijuesit edhe e kanë ndjesinë për të dashur. Krijimtaria dashurinë e paraqet në forma të ndryshme të mendimit karshi asaj që duhet vërtetë dashur. Njerëzit e politikës dhe të diplomacisë në hapësirat gjithshqiptare , duket së nuk kanë mësuar shumë së çka është më dashur dikën , e veçmas atdheun dhe kombin . Nuk kanë mësuar së për të qene në krye të politikës, nevojitet edhe ky komponent.
Kjo çka është duke ndodhë më shtetin e Kosovës ,nuk është më politikë dhe as diplomaci. Shqiptarët që herët kanë pasur ndërgjegje për atdheun, kanë shfaqur dashuri e krenari, kanë ndjerë dhembjen, kanë jetuar dhe vepruar me idealin e atdheut.
E kanë mbrojtur atdheun duke sakrifikuar edhe jetën. Këtë e vërtetuan edhe në luftën e fundit çlirimtare .Sakrifica, bujaria dhe besnikëria, nuk na kanë munguar kurrë, e sot shumë po na mungojnë.
Vetëdija dhe ndjenja shkojnë bashkë. Vetëdijesimi për origjinën , për vlerat sublime karshi etnisë , janë kushte esenciale për ta dashur atdheun , që nënkupton edhe flijimin për të. Sigurisht së për ta dashur atdheun ndikon edukimi familjarë, ndikon edhe rrethi ku jetojmë dhe veprojmë. Ta duam njeri-tjetrin, por mos ti urrejmë edhe të tjerë.
Shembulli më I keq i urrejtjes , janë serbët dhe Serbia, që nuk duken aspak normal. Këta e duan vetën, duke i urrejtur të tjerët. Kjo nuk ka lidhje më njerëzoren dhe aq më pak më dashurin e mirëfilltë. Sikur serbët janë popull më kod gjenetik të prishur.
Te vrasësh dhe të masakrosh njerëz të pafajshëm , vetëm pse ata e duan atdheun e tyre, e duan lirinë e vet, kjo është krim, dhe nuk ka emërtim tjetër. Gjeneratave të reja, duhet tua kultivojmë më shumë dashurinë e ndërsjellë, dashurinë ndaj Atdheut dhe Kombit. “Dashuria për atdheun ia kalon çdo dashurie tjetër”-Marin Barleti…
