...Të nesërmen nga furriku im pashë valën e re të refugjatëve që i dëbuan. Më shumë se gjysmë dite u sollën në platformën e Stacionit të trenit që nuk i zinte, u përhapën në fushën përreth, uleshin në shinat e trenit, duke pritur të iknin me trenat e rrugëtimit Prishtinë- Hani i Elezit. Lokomotiva fishkëllente trishtueshëm. Vagonët mbusheshin njëri pas tjetrit. Se ku e zbraznin ngarkesën askush nuk e dinte, nuk e dinin as ata që hipnin në tren, por donin të iknin. Policët u rrinin mbi kokë. Refugjatët donin të iknin sa më parë nga britmat dhe nga lemeria që u panë sytë. Asnjëri nga ata që u nisën me tren, nuk u kthye t’u tregonte. Edhe sikur turma të kundërshtonte, policët e armatosur nuk u jepnin rrugë tjetër. Prej së largu qarkullimi i trenave më ngjante me trenat e Aushvicit e Dahaut. Ku i shpinin? Në fabrikat e vdekjes? Athua në cilin krematorium i nisnin gratë e fëmijët? Fliteshin gjëra të frikshme për shkritoren e “Trepçës” afër Mitrovicës, edhe para fillimit të bombardimeve. Thuhej që aty i digjnin kufomat pasi i vrisnin. Pëshpërima qarkullonin para fillimit të bombardimeve. Në furrën e termocentralit, ku prodhohej korrenti, po ashtu flitej se digjeshin kufoma të tjera. Në vend se të shkrinin zink e argjend, shkrinin eshtrat e të vrarëve që të mos linin gjurmë. Energjia elektrike prodhohej nga kufomat, megjithëse thëngjill kishte sa për gjysmën e kontinentit. Nuk e di si m’u kujtua një pikëpyetje rrëqethëse" Po sikur t'i hidhnin të gjallë në shkritoren e “Trepçës” apo në furrën e Obiliqit? Kush i pengonte t’i digjnin ende pa dhënë shpirt, të gjallë sikurse i kishin kapur në rrugë apo në shtëpi?
Disa ditë pasi u vendosa në furrikun e tarracës së godinës, ku banoja, transistori i vogël që e mora me vete, raportonte për burrat që i ndanin nga gratë dhe i pushkatonin disa metra më tutje. Të tjerët i vinin mburojë kundër bombardimeve të NATO-s? Dy muaj më parë policia e vunë mburojë në mes tyre e një grupi kryengritësish popullatën e një katundi. Radiostacionet njoftonin se ushtria serbe, refugjatët i bën mburojë disa herë kundër bombarduesve të NATO-s.
Turmat, te platforma kryesore e kryeqytetit, gumëzhinin, shiheshin edhe fëmijë të ndarë nga prindërit, qanin, dikush i mbante për dore duke i kërkuar prindërit e tyre. Zërat i shpërndante era, vuajtjet e tyre mbeteshin aty, në platformën e Stacionit të trenit, apo në humbëtirën përreth.
Treni ishte pa orar, pa cak dhe pa konduktor. Mizëria e udhëtarëve nuk e dinin kur do të nisej, ndërsa prisnin, nuk e dinin kur do të kthehej treni tjetër, pasi nisej vargu i vagonëve të mbushur përplot, nuk e kishin idenë ku shkonte, e megjithatë ngjiteshin në të. Shpresoja që do të shkonte në Shkup, atë shpresë sigurisht e kishin edhe fatkëqijtë, por radioja lajmëronte që zyrtarët e përtejkufirit nuk do ta lejonin këtë armatë refugjatësh të kalonin në vendin e tyre. Druaja që treni do të ndalej në mes të kufirit, në tokën e askujt. Sigurisht i zbraznin vagonët me udhëtarë, policët ua shkrepnin nga një breshëri prapa veshëve, duke i shpërndarë fushës me baltë. Treni kthehej bosh për t'u mbushur sërish me refugjatë të tjerë, që prisnin të përhumbur e të hutuar në platformë.
Po sikur treni të shkonte në Beograd? Një rrëqethje ma përshkoi palcën kurrizore. Trenat bartën shumë bashkëkombës tanë në kryeqytetin e tyre. Kurrë nuk u kthyen. Në stacionin e kryeqytetit të tyre do t'i zbrisnin, do t'i rreshtonin, duke i ndarë burrat nga gratë, i veçonin edhe fëmijët nga prindërit, pastaj i nisnin nëpër kampe. Pamjet e ngjashme i kujtoja nga Lufta e Parë Botërore, pastaj pas Luftës së Dytë, kur i hipën në tren mijëra bashkëkombës, kinse të zënë robër, duke i detyruar të parakalonin me pranga në duar nëpër qendër, përderisa kryeqytetasit i shihnin me kërshëri, ose u duartrokisnin xhandarëve të tyre sypatrembur që godisnin ndonjë rob të pabindur. Sa herë i botova këto pamje të zymta në gazetën ku punoja.
Po kësaj radhe ç'do të bënin me ta? Do t'i hidhnin në lumin e madh të tyre, ashtu si i hodhën boshnjakët para disa vjetësh në lumin Drina. Tmerri ma mbërtheu trupin. Qarkullimi i trenave me vagonë të pafundmë, ku i futën edhe vagonët për kafshë, ma kujtonte këtë dramë. Sigurisht u zihej fryma në hapësirën e ngushtë, luftonin për pak ajër, shtyheshin, përpiqeshin të bënin vend, të preheshin, sepse tërë ditën ndenjën në këmbë, por më parë mbështeteshin në njëri-tjetrin sesa që mund të pushonin eshtrat në ndonjë ulëse.
"Ku shkonte ky tren?"
"Në ferr", m’u përgjigj kipci im.
"Në ferr?"
"Por nga ferri askush nuk u kthye", ma paralizoi trurin përgjigjja ime që nuk doja t'ia ktheja kipcit.
"Pse mos mendove që po i gatisin për maskenball", më zgërdhihej me cinizëm hija ime cinike, e pafuqishme të ndryshonte situatën.
Me t’u ngarkuar refugjati i fundit pasdite vonë, fusha përreth stacionit m’u duk e zbrazët, e trishtë, humbëtirë. Pak orë më parë gumëzhinte nga zërat, thirravaje të fëmijëve, britmat e burrave, ofshamat e plakave.
Treni nuk u kthye më. Një erë bartte copa gazetash e qese najloni sipër platformës e tej humbëtirës. Grumbuj plehrash të shpërndara gjithandej. Shkretim e braktisje. Shinat e trenit nxinin.
Më mbërthyen ngashërimet.
