Më 1826, autori i "Frankenstein ose Prometheus Modern" imagjinoi një shtet përballë një murtaje pandemike. Një histori që na kujton ngjarjet e sotme.
"Njeriu i fundit”, nga Mary Shelley, sot meriton një vëmendje. Mary Shelley (1798-1851) është e njohur për kryeveprën e saj “Frankenstein ose Prometheus Modern”, e shkruar në 1816, në Cologny, në kantonin e Gjenevës, së pari të botuar në mënyrë anonime, në 1818 në Londër, pastaj nën emrin e saj, bestseler i përkthyer në të gjitha gjuhët, deri më sot. Saga e Geneviève Victor Frankenstein, e cila rigjallëron një krijesë të bërë nga mbetjet njerëzore dhe shtazore, përjetoi afro 100 adaptime filmike, midis viteve 1910 dhe 2015. Mary Shelley shndërroi frikën e post-njerëzimit në fiksion.
Me rënien e Iluminizmit, largimi i zhanrit utopik çon në përshkrimin e një bote imagjinare, ose bota më e keqe e mundshme. Midis fabulës së pazakontë postapokaliptike të Jean-Baptiste Cousin de Granville (Njeriu i fundit, 1806) dhe parashikimit ekologjik i J.-H. Rosny plaku (Vdekja e Tokës, 1910), Mary Shelley botoi në 1826 “The Last Man”. Shumë i harruar që nga ai vit, ky roman i gjatë meriton sot një rikujtim.
Me jehonë nga Journal Defoe's Journal of the Year of the Plaga (1722), mes zhgënjimit politik, parashikimit, përrallës filozofike dhe romantizmit , “Njeriu i Fundit” na shpie në shekullin XXI. Sipas profecisë së Cume , të cilën narratori, në hyrje, e zhvarros nga një varkë napolitane, Anglia u bë republikane. Asnjë shpikje teknike në këtë shekull 21: Shoqëria Angleze mbetet ajo përpara hekurudhës.
Prosperiteti, barazia, liria, shëndetësia: shteti utopik po përballet me një plagë pandemike. Lindur në Afrikë, jashtëzakonisht ngjitës, duke i vendosur të gjithë ballë për ballë me fatin e tyre, për shtatë vjet, murtaja virale shfaros njerëzimin pavarësisht "solidaritetit" shoqëror dhe mbylljes së përgjithshme. Shtatë ditët e Apokalipsit shkojnë larg nga Zoti. Nëse injorohet origjina e së keqes, "murtaja, më e tmerrshme se kurrë, qeshte me përpjekjet tona". Lakmia e vdekjes rritet me tërheqjen e jetës.
Italia, Edeni i fundit
“Zemra e Britanisë së fuqishme kishte ndaluar së rrahuri. Tregtia u ndërpre ": duke lënë ishullin e shkretë, ku të varfërit e grumbulluar vdesin para të pasurve të izoluar në pallatet e tyre, duke kaluar në Francë, ku takohen profetë dhe figura të fanatizuara, 2000 të arratisurit ecin, përmes Zvicrës me dëborë, etj. për në Itali, Edenin e fundit. Akullnajat e Mont-Blanc shuajnë murtajën, të arratisurit janë zhdukur, përveç narratorit, Lionel Vernay.
Një filozof i trullosur midis rrënojave të "Romës së përjetshme dhe të shenjtë", Vernay është i vetëm në Tokë. I vetëm! Ai mediton për fundin e tregimit që mishëron: «A nuk do të popullohet përsëri kjo botë? A nuk do të kursehen fëmijët e disa çifteve të dashuruar, në ndonjë vend të panjohur dhe të paarritshëm për mua, për këto gjeste madhështore të racës që jetonin para murtajës? "
Pas një viti të robinsonadës urbane, gjatë së cilës ai gdhendi në majë të Saint-Pierre "Viti 2100, viti i fundit i botës", Vernay pajisi një "varkë të dobët". Ai mori me vete ushqim dhe librat e Homerit dhe Shekspirit . Edhe sot, askush nuk e di rezultatin e odisesë së njeriut të fundit në Mesdhe në kohën e "epidemisë universale".
Roman
Autore: Mary Shelley, Titulli: Le Dernier Homme, Editeur: Gallimard, Folio
Përgatitur nga Alfred Papuçiu
