Në ditët e sotme termi "aristokraci" shpesh përdoret si sinonim i fisnikërisë. Por Aristoteli e kuptonte nga aristokracia si një sistem në të cilin sundonin anëtarët më të mirë dhe më të arsimuar të komunitetit - ata që, përmes njohurive, karakterit dhe përvojës së tyre, ishin në gjendje të merrnin vendimet më të mençura. Sapo njohuria dhe karakteri, por vetëm sfondi familjar, prona ose paratë u bënë vendimtare, një aristokraci degjeneroi në një oligarki, sipas Aristotelit. Në një oligarki, elita ulur ka vetëm një sy për interesat e grupit të tyre.
Qyteti-shtet grek i Spartës, sipas Aristotelit, ishte një shembull i një aristokracie që gjithnjë e më shumë zvetënohej në një oligarki. Sipas Aristotelit, edukata famëkeqe spartane kishte për qëllim kryesisht krijimin e një elite të pamëshirshme që mund ta mbante popullsinë nën kontroll. Sa ndryshe ishte në qytetin tregtar fenikas të Kartagjenës. Atje radhët e aristokracisë freskoheshin rregullisht në mënyrë që ajo të mos humbte kontaktet me njerëzit dhe të mos mund të degjeneronte në një oligarki.
Në shekujt e mëvonshëm, ka shembuj të shumtë të aristokracive që kthehen në oligarki me kalimin e kohës. Kjo vlen, për shembull, për regjime të ndryshme komuniste. Pasi u krijuan për të arritur një shoqëri pa klasa, shumë "demokraci të njerëzve" shpejt u kthyen në oligarki të dominuara nga një grup i vogël i mbyllur i anëtarëve të partisë.
Ideja e një partie si pararojë e revolucionit erdhi nga Vladimir Lenin. Në 1902 ai deklaroi në broshurën Çfarë të bëj? që punëtorët dhe intelektualët e arsimuar mirë dhe të palëkundur duhet të drejtojnë revolucionin. Ata duhej të bënin një revolucion që çoi në një diktaturë të proletariatit. Kjo aristokraci komuniste ishte në parim e arritshme për këdo që pritej nga druri i duhur revolucionar.
