Që nga ardhja e tij në krye të qeverisë shqiptare, Edi Rama më tepër i ka shërbyer Serbisë dhe interesave të saja se sa Kosovës. Në çdo rast, Rama e ka mbajtur anën e Serbisë dhe Vuçiqit, roli i tij duket se nuk është mbrojtja e interesave të shqiptarëve kudo që janë, rehabilitimi i Serbisë është kthyer në agjendën kryesore të tij. Në ndeshjen e fundit në botërorin Katarit në ndeshjen Serbi-Zvicër, Edi Ramës nuk i bëri përshtypje thirrjeve të serbëve "vritni shqiptarët", shije të keqe i la reagimi i Albin Kurtit dhe Vjosa Osmanit në ndjesinë e krenarisë për golin e Shaqirit dhe trimërisë së Xhakës përballë egërsisë së futbollistëve të Serbisë.
Me diskursin e tij antikombëtar prej kozmopolitit primitiv, Rama nuk gjeti kurajon të përgëzonte futbollistët shqiptarë për lojën e tyre, kur dihet se janë të vetmit në botëror duke përcjellur sadopak shqiptarizëm në këtë botëror. Mungesën e mbështetjes ndaj dyshes shqiptare Rama e shpjegoi me frazën “Nuk jam kryeministër i Zvicrës... dhe do t’i fryja zjarrit të një nacionalizmi, më falni për shprehjen, qesharak, por nacionalizmi është gjithmonë sa qesharak aq edhe i rrezikshëm".
Nacionalizëm të mbështesësh çdo gjë që i përket kombit tuaj kurrë nuk është i rrezikshëm. Radikalizmi dhe ekstremizmi ndaj shqiptarëve nga ana e serbëve është primitiv dhe i rrezikshëm. Rama nuk reagoi ndaj thirrjeve për vrasje të shqiptarëve nga frika se hidhërohet vëllai i tij Vuçiqi.
Kishte hallin nga mos ardhja e Vuçiqit në samitin e BE-së në Tiranë. Që nga Esat Pasha, asnjëherë Shqipëria dhe kombi shqiptar nuk ka pasur kryeministër të shitur si Edi Rama. Marrja e detyrës për të rehabilituar imazhin e Vuçiqit, nxënësin e Sheshelit dhe zëdhënësit të Millosheviqit në një apo mënyrë tjetër është tradhti kombëtare.
Derisa, para katër viteve shkruante me folklorizëm dhe mburrje për dyshen shqiptare të Zvicrës, me "psenë" e njohur nga të gjithë, përveç atij që me dy standarde gjykon të njëjtën ngjarje, rritja e afërsisë me Vuçiqin ka prangosur kryeministrin shqiptar nga gjykimi i drejtë.
