Më në fund po bëhet një shpalosje publike e kujtesës historike (për harresën tonë kolektive gjithëshqiptare) ndaj poshtrimit, dhunës dhe trishtimit të përjetuar nga shipfolsësit e pushtuesit, me nofkën UDB! Kjo hallkë e zingjirit të pushtuesit ishte t’merri vetë për të gjithë ata shqiptarë që u përballën me dhunën nëpër dhomat e torturës. Dhuna ishte simbol i daulles për të gjithë shqiptarët që të durojnë robërinë, kurse izolimi dhe injorimi familjarëve ishte përjetimi tjetër shtesë i rradhës! Mbase janë shumë vëllezër e motra, të cilët nuk përjetuan çlirimin dhe lirinë e sotme të vendit, kurse më të devotshmëve nuk u dihet as varri! Nga kjo ndjenjë e ndërgjegjes njerëzore buron modestia personale e ish të burgosurve politik, pse këta
heshtën kujtesën e dhimbëshme, për dhunën dhe trishtim e përjetuar!
Këta heshtën edhe përpara familjes, shoqërisë dhe shtetit!
Vërtetë, ne jemi me fat që mbijetuam këtë dhunë, ne jemi me fat që u bashkuen familjet tona përpara burgjeve, por ne jemi dëshmitarët e fundit të kësaj dhune, sepse t’merret e armikut ishim prezent ndër shekuj dhe ndër breza! Më në fund, lista e udbashëve shqipfolës po bëhet publike, një e vërtetë e historisë për gjeneratat kombit dhe shqiptarinë! Një pjesë e “këtyre punëtorëve të zellshëm” për ish pushtuesin, besohet se nuk janë në jetë së bashku me barrën e turpit. Të varrosesh me këtë barrë, është e rëndë për familjarët, nëse vërtetë këta i ndjejnë frytet e lirisë së këtij vendi! Ermal Panduri në debat plus është duke bë publike tregimet e heshtura të burgosurve të ndërgjegjes, por porosia për të gjallët udëbash, gjykatës dhe prokurorë është që të urdhërojnë të mbrojnë fytyrën e turpit. Një pendesë morale qoftë edhe nga distanca kundër idealeve të errëta të të kohës i bën mirë shoqërisë, ardhmërisë dhe familjes. Shqiptari përherë din me falë të gjithë ata që (kërojnë falje dhe pendohen) për hatër të lirisë dhe shqiptarisë!
