Për më shumë se 20 vjet, Albin Kurti ka qenë figurë qendrore në politikën kosovare – nga rrugët e protestës deri në zyrën e kryeministrit. Por ndërsa dikur ai shihej si simbol i idealizmit dhe rezistencës, sot gjithnjë e më shumë qytetarë e shohin atë si pengesë për zhvillimin demokratik të Kosovës.
Kurti u ngrit si kundërshtar i rrymës politike ekzistuese, por me kohë është kthyer në pjesë të problemit. Ai ka shfaqur një mungesë të vazhdueshme të gatishmërisë për kompromis, qasje konfrontuese me partnerët ndërkombëtarë dhe paaftësi për të menaxhuar sfidat e brendshme.
Që në fillim, ai ishte kundër vetë themeleve kushtetuese të shtetit – dokument i mbështetur nga partnerët më të rëndësishëm të Kosovës: SHBA, BE dhe OKB. E kundërshtoi praninë e UNMIK-ut e EULEX-it dhe organizoi protesta kundër tyre. Sot, ironikisht, ai udhëheq një shtet që dikur nuk e pranonte si legjitim. Kjo është një kontradiktë që nuk mund të anashkalohet më.
Në politikën e jashtme, mungesa e qasjes bashkëpunuese ka dëmtuar marrëdhëniet me aleatët tanë strategjikë. Në vend që të ndërtonte ura me BE-në dhe SHBA-të, ai shpesh ka thelluar ndarjet. Kjo ka rezultuar në izolim të Kosovës në momente kur bashkëpunimi ishte thelbësor.
Në planin e brendshëm, realiteti është po aq shqetësues. Sipas një raporti të ETF (European Training Foundation), mbi 500 000 qytetarë – gati 30 % e popullsisë – kanë emigruar në dhjetë vitet e fundit. Rinia, në vend që të ndërtojë të ardhmen në Kosovë, po e sheh emigrimin si shpëtimin e vetëm.
Ndërkohë, Kuvendi i Kosovës ka dështuar të konsolidohet për 28 herë me radhë. Ky është tregues i qartë i një krize funksionale dhe politike që pengon çdo reformë të vërtetë.
Dua të jem i qartë: Nuk e konsideroj Albin Kurtin tradhtar apo armik të vendit. Por, në bazë të sjelljes së tij politike dhe mungesës së rezultateve konkrete, e konsideroj si të papjekur dhe të paaftë për ta udhëhequr vendin në një rrugë të qëndrueshme evropiane.
Megjithatë, sfida e Kosovës nuk lidhet vetëm me një individ. E gjithë klasa e vjetër politike duhet të reflektojë thellë. Ata që kanë qenë për dekada në skenë – pavarësisht emrave – kanë pasur mundësitë e tyre. Nëse e duan sinqerisht Kosovën, është koha të hapin rrugën për kuadro të reja.
Vendit i duhen liderë të përgatitur akademikisht, me përvojë ndërkombëtare dhe ndershmëri publike. Parlamenti duhet të përfaqësohet nga juristë, ekonomistë, inxhinierë e pedagogë – jo nga figura të konsumuara nga politika e pasluftës.
Kosova ka nevojë për politikë që ndërton ura, jo që thellon hendekë. Ka nevojë për një brez të ri që udhëheq me përgjegjësi, vizion dhe profesionalizëm.
Mjaft është mjaft. Është koha për një faqe të re.
