Gjuha kërcënuese që ka përdorur në deklaratën e fundit ministri i jashtëm grek, Nikos Kotzias, sipas të cilit Greqia ka dhjetëfish ushtrinë më të fortë, ekonominë, armët e kështu me radhë, nuk i shkon përshtat një ministri të BE-së.
Një ministër e Europës nuk mund të kërcënojë aleatin e tij, anëtar të NATO-s. Retorika e Kotzias (Koxhas) nuk është e rastësishme, ai prej disa vitesh, para se të bëhej ministër i jashtëm i Greqisë, merrte leksione diplomatike nga këshilltari i presidentit rus Vladimir Putin, Aleksandër Dugini. Disa herë kam shkruar në media për lidhjet e ngushta të Nikos Kotzias me partinë Fronti Nacionalist Bolshevik në Rusi.
Gjatë periudhës që Nikos Koxhas drejton Ministrinë e Jashtme të Greqisë ai ka bërë takime të shpeshta me vendet, të cilat njihen si pro ruse dhe antiamerikane apo antieuropiane. Nikos Koxhas është njeriu që krijoi lidhet e ngushta të kryeministrit Aleksi Cipras me kryetarin e Rusisë, Vladimir Putin. Në Prill të 2013, Nikos Koxhas ftoi në Greqi për të mbajtur një ligjëratë në Universitetin në Pireut, Aleksandër Dugin, ideator i partisë Fronti Nacionalist Bolshevik. Kotzias e shoqëroi për disa ditë në Greqi Duginin dhe i siguroi atij një takim me drejtuesit e lartë të nazistëve të Agimit të Artë.
Aleksandër Dugin është këshilltar i Putinit dhe i ka sugjeruar që Rusia sa më shpejtë të pushtojë Gjeorgjinë e Ukrainën duke i rithemeluar Perandorinë Ruse. Një tjetër këshillë ekstremiste që Dugin i tha Putinit ishte heqja e shtetësinë ruse për të gjithë liderët opozitarë dhe disidentët. Sulmet e disahershme ndaj PDIU-së prej Nikos Koxhas nuk janë të rastësishme.
Këto sulme të shprehura nëpër mediat greke vijnë si pasojë e presioneve të BE dhe SHBA për zgjidhjen sa më parë të Çështjes Çame. Vitet e fundit PDIU është bërë zëri i vetëm i fuqishëm për politikat kombëtare në Ballkan dhe kuptohet që sllavët e grekët nuk u pëlqen që në Shqipëri të ekzistojë një parti mbarëkombëtare, e cila vlerëson se shqiptarët duhet të shohin nga perëndimi, SHBA dhe BE. Dalja në skenë e paketës së problemeve që ekzistojnë midis Shqipërisë dhe Greqisë, të paraqitur nga ministri Ditmir Bushati tek Komisioneri Hahn i ka hapur shumë telashe Nikos Kotzias.
Kjo gjë ka bërë që kryediplomati grek, Nikos Kotzias të shprehet me gjuhën e urrejtjes dhe kërcënuese ndaj Shqipërisë, gjuhë që është jashtë protokollit diplomatik. Kryeministri Aleksis Tsipras është nën presion të vazhdueshëm për shkarkimin e Kotzias, si nga partia e tij, ashtu edhe nga aleati qeveritar Panos Kamenos i ANEL. Për deklaratat kërcënuese për ushtrinë e fortë që ka Greqia përballë Shqipërisë, Nikos Kotzias duhet të ketë parasysh faktin se ne jemi dy vende fqinje, anëtare të NATO-s, ku kemi rreth 30 mijë martesa të përziera vetëm këto 20 viteve të fundit pa folur për ato me pakicën greke në Shqipëri.
Ne jetojmë në shekullin XXI, ku demografia në Ballkan tregon se shqiptarët janë një komb në rritje dhe jo në rënie siç është Greqia. Historia na thotë se kur shqiptarët nisën kryengritje e 1821, ata ishin një grusht i vogël përpara gjithë asaj perandoria osmane. Koha tregoi atë që sot Nikos Kotzias ka kombësi ortodokse greke, se përndryshe mos të ishin shqiptarët nga Morea, Nafplio e Çamëria, Kotzias dhe shumë Koxhas të tjerë do ishin sot qytetarë të denjë myslimanë të Turqisë.
Në përfundim të fjalës së tij kërcënuese Nikos Kotzias lëshon një thirrje: “T’i zgjidhim problemet me vendet që aspirojnë të aderojnë në Europë, përpara se të fillojnë negociatat me Bashkimin Europian. Shpresoj ta kuptojnë se kjo është në interes të tyre”. Ky është një tjetër kërcënim që rrëfen se Greqia po planifikon bllokimin e procesit integrues për anëtarësim të Shqipërisë në BE.
Natyrisht që duhet të çelen bisedimet shqiptaro-greke për çështjet e pazgjidhura, por si të barabartë, pa eufori dhe folklorin kërcënues. Shqipëria i ka letrat e hapura duke patur primare zgjidhjen paqësore të Çështjes Çame, çështjen e pronave të shqiptarëve nga Thraka e deri në Çamëri. Për këtë duhet zbatuar Marrëveshja e Lozanës për minoritetin shqiptar që ekziston ende në Greqi.
Kështu mund të krijohet besimi tek njeri-tjetri dhe grekët të çlirohen nga ankthet. Vetëm në këtë mënyrë grekët dhe shqiptarët mund ta shohin njëri-tjetrin në sy, pa drojë, inate, mllefe duke mos ngritur barriera e kurthe.
Për rikthimin e çamëve në Çamëri nuk është se duhet të ndodhi ndonjë çudi, nuk është as e pamundur, por grekët dhe shqiptarët duhet të jenë të përgatitur që rikthimi të bëhet paqësisht. Një zgjidhje paqësore e Çështjes Çame, ku shteti grek do të hiqte si fillim Ligjin e Luftës me Shqipërinë, do të lejonte çamët të vizitojnë varret e të parëve, shtëpitë gjysmë të rrënuara.
Këto po do të ishin hapat kryesorë që do të ndikonin pozitivisht në psikologjinë e mirëbesimit tek dy popujt. Këto veprime nuk janë të pamundura nëse vërtetë tek klasa politike e dy vendeve ekziston dëshira për paqe dhe miqësi duke thënë dhe mbrojtur të vërtetën.
Pa zgjidhje të Çështjes Çame, asnjëherë nuk do të ketë miqësi dhe fqinjësi të sinqertë mes dy popujve. Nuk e dimë se çfarë të papriturash na përgatit e ardhmja, por fillimi i shekullit XXI, po tregon se në Ballkan ka më shumë shqiptarë se sa grekë.
