Më falni, më vjen keq, por unë nuk mund të bëhesha pushkë as dorë a gisht që tërheq këmbëzën për me vra njerëz, komunista, qoftë edhe kriminela, për llogari të ish të burgosurve politikë, të atyre gjoja politikë e të atyre ordinerë të fëlliqur që shëmtuan të burgosurit politikë, as kur ata dolën nga burgjet e diktaturës e as sot.
Edhe Partia Demokratike që u krijua, nuk u krijua atëhere si skuadër a togë pushkatimi për me pushkatue apo me marrë hak kundër komunistëve apo shtetarëve të diktaturës në emër të burgosurve politikë.
Madhështore e vlerë e epërme është se as të burgosurit politikë nuk morën pushkët dhe nuk bënë pushkatime hakmarrëse.
Nëse ndonjërit i ka mbetë peng kjo punë, nuk duhet të më ftojë mua që të bëhem atentator apo killer për llogari të tij e të pazotësisë së tij për me pasë dinjitet.
Sot mundet sejcili me e çue në vend nderin e dinjitetin e vet por jo me argatë por me dorën e vet, pa futë në hasmëri askënd tjetër.
Por nuk ka ndodhë e nuk ndodh. Sepse duhet pranuar, lidhja viktimë-xhelat tek ne është aq e madhe, e fortë, e thellë sa nuk ka armiqësi që e prish.
Viktima e xhelati sot më përbuzin mua kur rrinë në kafe bashkë ose edhe kur janë me mua. Ata kanë çfarë i thonë e i kujtojnë njëri -tjetrit, unë jam i huaj për to dhe largohem nga tavolina, më largojnë nga tavolina.
Kur më shohin e më takojnë veç e veç vjellin zjarr troska kundër njëri - tjetrit.
Por kane krijuar miqësi, krushqi mes tyre, kanë dhënë e kanë marrë vajzat apo djemtë e njëri - tjetrit. Nuk, janë vetëm bëmat e dosjeve e të jashtëdosjeve që i bëjnë bashkë.
Dhe jetojnë me pranga në tru tani, jo më me pranga në duar. Duart i kanë të lira me la sytë e me mbajtë lugën…
