Republika e Kosovës dhe ajo e Serbisë, si dy shtete të cilat kishin dalë prej një lufte, e cila solli viktima të shumta në mesin e shqiptarëve të Kosovës, kishin shumë tema të cilat ende po mbeteshin të pazgjidhura për shkak të së kaluarës. Për të gjitha ato tema duhej që të bisedohej me një ndërmjetësues, i cili do të ishte përfaqësues i Bashkimit Evropian.
Përfaqësuesi i cili do të ndërmjetësonte këto bisedime do të ishte nga BE-ja, për arsyen e vetme se marrëdhëniet mes këtyre dy shteteve, do të ishin faktori kryesor në rrugën e tyre drejtë integrimeve në Bashkimin Evropian.
Por, për të biseduar për tema të rëndësishme të së kaluarës, fillimisht shteti serb duhej që të kërkonte falje për krimet e bëra gjatë luftës, për dokumentet kadastrale të vjedhura, për fondin pensional dhe për shumë krime të tjera të cilat ndodhën gjatë periudhës së luftës dhe okupimit serb. Dëmi i shkaktuar nga shteti serb ishte aq i madh saqë ishte absurde të mos kërkohej dëmshpërblim.
Mbi të gjitha, më një shtet i cili ka vrarë, dhunuar e masakruar shqiptarë të Kosovës, nuk mund të bisedohej pa kushte. Një dialog me Serbinë, nuk do të kishte kuptim duke e harruar të kaluarën, kinse nuk ka ndodhur asgjë. Krimet serbe nuk duhej dhe nuk duhet asnjëherë që të amnistohen. Andaj gabimi në nismë i këtyre bisedimeve ishte se shteti i Kosovës, pranoi që të i futej bisedimeve pa asnjë kusht të vetëm.
Fillimisht bisedimet e tilla ndërmjet dy shteteve, u planifikuan të jenë vetëm teknike kurrsesi politike. Bile akuzave të shumta të Vetëvendosjes, kryeministri i atëhershëm Hashim Thaçi, i përgjigjej me fjalët se bisedimet Kosovë-Serbi janë vetëm teknike dhe si të tilla do të mbeten. Kjo për faktin se sipas tij asnjëherë nuk do të diskutohet për çështjet të cilat cenojnë integritetin e shtetit të Kosovës.
(Tekstin e plotë mund ta lexoni të Martën në publikimin e shtypur të gazetës kombëtare “Bota sot”)
