Për ankthin ka filluar të flitet që nga koha e Senec-ës, nëse jo më parë, pasi nuk njihej dhe nuk kishte asnjë shkencë psikologjike. Megjithatë, filozofët e asaj kohe ishin gjithashtu të shqetësuar për të reflektuar mbi sjelljen e qenieve njerëzore, duke nxjerrë udhëzime se si të jetojnë më mirë.
Seneca ishte një nga përfaqësuesit kryesorë të shkollës filozofike të stoikëve, i interesuar mbi të gjitha në reflektimin mbi moralin dhe zakonet, në një periudhë historike të karakterizuar nga një degradim i madh etik, që çoi në shkatërrimin e Perandorisë. Stoikët e hodhën poshtë idenë e një qenieje njerëzore të udhëhequr nga pasionet, që konsiderohej burim i degradimit dhe vuajtjes. Ata vendosën për vetëkontroll dhe arsye.
Seneca, si një stoik i mirë, u përpoq të jetonte një jetë të virtytshme. Në ankthe, tha ai: “Çfarëdo këshille ju bën të pakënaqur përballë krizës, sepse mund të ndodh që rreziku që prisnit të mos ju prek kurrë”.
Në këtë mënyrë, Seneca gjurmon bazat e një koncepti që disa rryma të psikologjisë i kanë verifikuar më pas: ankthi është një ndjenjë që na çon të presim më të keqen, pa ndodhur. Një perceptim që na bën të jetojmë si një funksion i diçkaje negative që nuk ka ndodhur dhe që ndoshta nuk do të ndodhë.
“Kemi zakonin e ekzagjerimit ose të imagjinatës, të parashikimit të dhimbjes”, shton Seneca. Me fjalë të tjera, ne fillojmë të vuajmë para se të kemi arsye të vërteta për ta bërë këtë.
Siç propozon Seneca, ne duhet të jetojmë më shumë sesa të harxhojmë kohë dhe energji duke u përgatitur për të jetuar. Duhet të lejojmë që ngjarjet të rrjedhin, duke përqendruar vëmendjen tonë në të tashmen.
