“Mens sana in corpore sano” (Mendje e shëndoshë në trup të shëndoshë), një thënie që shpesh abuzohet, dhe që nuk është abuzuar kurrë si në epokën e koronavirusit, ku pjesa e parë, mendja, lë krejtësisht hapësirë për frikën e infektimit në trup. Por jo pa një çmim për t’u paguar.
Sikur të ishte një përbërës dytësor, shëndeti mendor është lënë mënjanë nga një heshtje e pamohueshme e institucioneve dhe pakujdesia e qytetarëve, dhe tani rreziku është që fatura të jetë e lartë sidomos për brezat që do të vijnë, e cila sipas psikiatres Martina D ‘ Horace mund të ketë dëmtime të mëdha të shkaktuara nga frika e virusit. Një frikë që rrezikon të dobësojë vlerën e një jete të thjeshtë mbijetese dhe që përfshin mosbesimin ndaj të tjerëve midis simptomave, si dhe përfaqësimin e tjetrit së pari si një infektues i mundshëm, si një qenie njerëzore, mik, i afërm, anëtar i familjes.
Shpjegimi i psikiatres Martina D’Orazio për ‘Një ditë të veçantë’.
“Cilat janë dëmet psikologjike? Në thelb do të jetë e nevojshme të shihet se sa gjatë do të ndikojë kjo situatë në popullatë, sepse nëse është një situatë akute pasojat janë të një lloji. Nëse, nga ana tjetër, ekziston një skenar frike, ekspozimi kronik ndaj vdekjes, kjo mund të shkaktojë ngulitje te brezat e rinj. Pra: frika ndaj tjetrit, izolimi, dyshimi ndaj tjetrit, por mbi të gjitha, koncepti për të mos qenë në gjendje të merresh me një sëmundje siç është Covid, ngadalë do të hapë rrugën e tij në ndërgjegjen kolektive.
Nëse, në rast urgjence, qytetarët kanë rënë dakord të heqin dorë nga liritë personale dhe kushtetuese për një virus si Covid, kjo do të thotë se ata janë të gatshëm të shkëmbejnë të gjitha këto të drejta themelore për gjithçka, në emër të një sigurie që nuk u nevojitet. Pastaj do të përfundojnë duke i humbur të dyja: sigurinë dhe lirinë.
Është pikërisht problemi se si i qasemi vdekjes, është gati aftësia e qenies njerëzore për të soditur vdekjen si pjesë integrale e jetës. Dhe është pikërisht përballja me vdekjen dhe gjithashtu me mundësinë për t’u sëmurur, e cila e bën një jetë kuptimplote dhe që ia vlen të jetosh.
Nuk po ecim si të pandërgjegjshëm mes kufomave, duke i shmangur ato. Kemi zhvilluar frikën ndaj tre linjave të etheve, ose nga teshtimat në metro, kur qeniet njerëzore kanë ditur gjithmonë se si të qëndrojnë në botë nën bomba apo me vështirësinë për të fituar bukën”.
