Lamtumirë, unë kur i thash
Me dorë në faqe e pata lënë
Sytë më lot nënës ja pashë
Kështu u ndamë ne, djalë e nënë
Në cung të druve u ul e shkreta
Sepse këmbët nuk e mbanin
Ofshamë të thellë nxori nga vetja
Veç shikonte, ne kur qanim
Kur nga porta, dolëm më radhë
T ‘fundit herë na përshëndeti
Nuk di loke a m ‘gjeni gjallë
Kur do të vini nga kurbeti
Më fal moj nënë, këtë se prita
Që edhe ti një ditë do të vdes
Asnjëherë këtë se dita
Se pa ty një ditë do të mbes
Prej kësaj jete kur u largove
Për çdo ditë unë flas me ty
Të fundit here kur m‘përqafove
Kurrë s’mu teren këta dy sy
Shpesh lexoj këto vargje të mija
Qajë më dënesë unë në vetmi
I fsheh lotët kur ve ke shtëpia
T ‘mos mi shohin fëmijët e mi
Jo, s’mi shohin lotët mua
Sepse i ndrydhë, ndjenjat n‘brendi
Kur një ditë, të pi ujë në krua
Zërin tënd me mall ta ndijë
Aty afër ati kroni
Nostalgji do të kem gjithherë
Këshillat tua prej ciceroni
I kam në mendje unë përherë
Zemër madhe, moj Nënëloke
Shumë e dashur e me edukatë
Flisje urtë, e fjalë për toke
Të çmonin burrat, e të donin gratë
Zëri yt i ëmbël Nënë
Më mungon mua ç´do ditë
Lamtumirë, diell e hënë
Shpirti yt, tu bëftë dritë
