Ndër fenomenet e shumta që janë shfaqur vitet e fundit është sigurisht kriza e mashkullit. Ndihet i dobët, i pamotivuar, i vetëm. Disa vuajnë nga ankthi, depresioni, përjetojnë një ndjenjë të pamjaftueshmërisë në familje, në punë si dhe në shoqërimin me burra të tjerë.
Kanë vetëbesim të ulët dhe pak besim te vetja dhe te aftësitë e tyre, ndihen të turpshëm, të dobët edhe në marrëdhëniet me femrat.
Studimet tregojnë një rritje të impotencës mashkullore, ankthit të performancës seksuale, infertilitetit mashkullor dhe madje edhe një rënie graduale të dëshirës seksuale dhe niveleve të testosteronit (hormoni mashkullor).
Është një krizë “mashkulloriteti”
Mashkulloriteti si koncept përfshin vetëbesimin, guximin, aftësinë për të mbrojtur të dashurit dhe për të marrë përgjegjësi personale. “Kriza e mashkulloritetit” për burrin është krizë identiteti: ai nuk e di kush është, si është, si duhet të jetë dhe si e duan të tjerët.
Ai përpiqet t’i kënaqë të gjithë, por nuk funksionon: askush nuk duket të jetë i lumtur me të.
Pra, sipas ekspertëve “kriza e mashkulloritetit” erdhi nga ndryshimet e fundit kulturore dhe sociale.
Tendenca e një pikëpamjeje filozofike që dallimet psikologjike midis dy gjinive i sheh si dallime artificiale, rezultat i stereotipeve kulturore dhe që duhet fshirë me çdo mjet, ka bërë që burrat dhe gratë të humbasin gjithnjë e më shumë rolet e tyre tradicionale.
Burri përjeton një shqetësim të thellë si rezultat i kontradiktës midis dëshirës kulturore për të hequr dorë nga mashkulloriteti dhe instinkteve të tij themelore.
Cila është rruga për të dalë nga kjo krizë?
Të njohë këtë shqetësim, të rizbulojë bukurinë e të qenët autentikisht mashkullor, në sport, në natyrë, me femra, të ndalojë keqardhjen ndaj vetes dhe të turpërohet për dëshirat e tij, të mos ndalojë së shprehuri idetë dhe ndjenjat e tij sado “të gabuara” të jenë ato sipas perceptimit mbizotërues kulturor.
