Ishte befasuese, por jo ë papritur. Grushti i shtetit në Turqi, mori vëmendjen ë shqiptareve, më shumë së çdo evënt tjetër ndërkombëtar. Më shumë së sa zgjedhjet amerikane, më shumë së sa dalja ë Britanisë së Madhe nga Bashkimi Evropian madje edhe më shumë së sa gjithë evëntët politikë në vendet fqinjë, nga të cilat, varët fati i shumë emigranteve shqiptarë.
Kishte një vëmendje befasuese, tek të gjitha zonat ku banojnë shqiptarë, nga Kosova në Maqedoni ë nga Shqipëria në Mal të Zi. Që shqiptarët patën këtë vëmendje për Turqinë mu duk befasuese. Për shumë vite zhvillimet atje kanë qenë periferike dhe asnjëherë në vëmendje të Shqipërisë. Edhe lajmet nga Turqia kanë qenë të rralla dhe farë të zbehta në shtypin tonë. Ndaj ky evidentim në rrjetet socialë vetëm sa rihapi një pikëpyetje të madhe që lidhët më shkakun ë saj.
A ishte vëmendja ndaj Erdoganit dhe statuset pro tij një qëndrim parimor i shqiptareve? Pra a ishin ato qëndrim legjitim ndaj një grushti shteti puçist që tentonte të rrezonte një qeveri të dalë nga zgjedhjet ë lira? Pra a ishte reflektim i një leksioni demokracie? Vështirë të thuhet kjo.
Sepse ndërsa reagimi i parë kundër një grushti shteti ishte legjitim dhe në sinkron më gjithë botën demokratike, reagimet ë mëpasshme, tregonin së më shumë së sa demokracinë, shumica ë shqiptareve të shqetësuar në rrjetet socialë për fatin e Erdoganit dhe problemet ë tij të brendshme politikë.
Ata që reaguan më të drejtë kundër grushtit të shtetit, nuk shkruaje më asgjë për dhunën ndaj ushtareve, për vrasjet maka bre që tronditën rrjetet socialë, për shkarkimet masivë që janë karakteristike vetëm të vendeve autoritarit apo diktatorialë.
Akoma më tutje mbeta i befasuar nga adhurimi ndaj Liderit Turk, më postimi plot patos dhe më shikimin ë tij si mbinjeri. Të adhurosh demokracinë ë kuptoj; të adhurosh qytetaret që u shtrinë nën tanke për të penguar një grusht shteti edhe këtë e beso. Është ë dinjitarë.
Por të adhurosh një person që sillet në mënyrë të tillë nuk është aspak normalë. Dje pashë një grup studentesh në Shkup që grisnin diplomat e tyre sepse ato ishin lëshuar nga Kolegjet e Guldenit.
Që nga Revolucioni Kulturor Kinëz nuk kisha parë një gjë më absurdë. Njeriu duhet të këtë respekt për shkollën ku studion; ajo është pjesë ë rëndësishme e jetës së tij; ë thotë gjithnjë më mburrje atë dhe kujton me nderim profesorët ë tij. Por të djegësh diplomën tende apo ta grisësh sepse paske studiuar në një shkollë ë investuar nga një njëri që nuk ë do Erdogan, kjo është vërtet jashtë çdo logjike normalë.
Nuk është çudi që ë gjithë kjo histeri më shumë së sa më demokracinë dhe parimet ë saj, të këtë të bëjë më besimin dhe idëntifikimin e shumë myslimaneve më Turqinë. Në fakt, nëse besimi është i njëjtë, Erdogani nuk është kalif. Ai nuk është skeptër mbajtësi i myslimanizmit në botë dhe as shpëtimtari i saj.
Është një President i zgjedhur nga Turqit, për hir të së vërtetës në mënyrë legjitime, por i kritikuar mjaft dhe më të drejte për autoritarizmin ë tij. Mund të jete besimtar, por assesi nuk mund të jete modeli i besimtareve shqiptarë, kudo qofshin ata. Dhe aq më pak mund të jete model tolerance dhe mirëkuptimi. Dy parime që kanë shoqëruar gjithnjë islamizmin shqiptar.
Ndaj u befasova dukë parë dje ketë entuziazëm për një politikan në rrjetet socialë, entuziazëm që Shqiptarët bëjnë mirë ta ruajnë për të tjera eventë dhe personazhe politikë.
